ငိုခ်င္း မျမည္….
စာမပီတ့ဲ ကဗ်ာေခၚမည့္စာတစ္ပုဒ္
ကၽြႏု္ပ္ ဆက္သမယ္……

ဒီ…ငမိုက္သား
ခ်စ္မိမွားေပမယ့္….
ေရႊစိတ္ေတာ္ညိဳ ငိုမွာကိုစိုးရတာမို႔….
ဒီရင္တြင္းမွာသာ….
အခ်စ္ေတြပိုခဲ့ရတာျဖင့္….
ထိပ္ထားေလး သိပါေလစ……..

ေရႊဘံုေပၚနား..
ေရႊခြက္နဲ႔ စားခဲ့သူကို…
ေခါင္မလံု အမိုးစုတ္နဲ႔
ေသးႏုပ္တဲ့ ကၽြႏု္ပ္ဘ၀မ်ဳိးထဲ…
၀င္လာပါ မေခၚရက္လို႔….
ေ၀းေ၀းကမွန္းဆ…
တမ္းတၿပီး လြမ္းရတာေတြ…..
အရွင္…သိမယ္
တယ္…မထင္လွပါဘူး…….

ျမင့္ျမင့္စြင့္စြင့္မွာ
တယ္တယ္တင့္တင့္.. ပြင့္ေနတဲ့ပန္းကိုျဖင့္…
ဒီေမာင္… လက္လွမ္းမမီဘူး…
ေလအပင့္မွာ ေၾကြလြင့္မွာစိုးထိတ္စြာနဲ႔….
ေရႊရင္အစံုကိုဖိကာၾကည့္……
မခ်ိတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔…
တထိတ္ထိတ္ ရင္ထဲ…
ႀကိတ္မွိတ္ငိုပြဲ ႏႊဲခဲ့ရတာေတြကိုလဲ
ေတာ္၀င္ပန္းညွာ ခ်စ္သက္လ်ာ…
သိမယ္ေတာ့ မထင္လွပါ……..

ဆႏၵဆိုတာေတာ့ ရွိသပ…
အခြင့္သာလွ်င္ေတာ့..
နမ္းရိႈက္ခ်င္တာေပါ့…
ဆုေတာင္းေတြအထပ္ထပ္…
တပ္မက္ခဲ့တာေတြအသာဖယ္….
ရိုးမယ္ဖြဲ႔စရာရယ္….
ကံကိုသာ အျပစ္ထား..
မျပစ္မွား၀ံ့တဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႔….
ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာ…
သစၥာေပၚ ထပ္ကာေပါင္းလို႔….
ခိုင္ၿမဲတ့ဲအခ်စ္စစ္…..
အႏွစ္ကာလဘယ္လိုေျပာင္း
ရာသီေတြဘယ္လိုေႏွာင္းလဲ…..
သခင္သိလွ်င္ေတာင္….
ရင္ခြင္ခ်င္းေရွာင္မွာကိုသိတာမို႔……
ေ၀းေ၀းကလြမ္းေနပါ့မယ္…..

သံသရာတေကြ႕မွာျဖင့္…
ျပန္ဆံုေတြ႔ခ်င္မိတာေပါ့……
ႏွစ္ကုိယ္တူခ်စ္လက္တြဲ
စြဲၿမဲစြာခ်စ္တဲ့ ဆႏၵ….
အိပ္မက္ရံုမွ်နဲ႔ အဆံုးသတ္ရတဲ့ဘ၀မွာ….
ဒီေမာင္…
ဘာကိုမွ် မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး….
……………
ရွိပါေစေတာ့ ထိပ္ထားရယ္………
ေမာင္… မခ်စ္၀ံ့ပါဘူး………….။                  ။