မင္းဟာ ျဗဟၼာ့ျပည္ကဆင္းလာတဲ့ အပ္တစ္စင္း
ငါဟာ ငရဲျပည္ကတက္လာတဲ့ အပ္တစ္စင္း
အဲဒီအပ္ႏွစ္စင္း လူ႕ျပည္မွာဆံုဖို႔ ေစာင့္ခဲ့ရတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္

ငရဲကလာသူ ျပာပူမေၾကာက္၊ ဘာအပူမွ မေၾကာက္
ကဗ်ာမီးပံုထဲ တစ္ကိုယ္လံုး ခုန္ဆင္းေနတဲ့ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေခြးတစ္ေကာင္ဟာ
မင္းလက္မွာ ယဥ္ပါးခဲ့ရတယ္
မ်က္စိမွိတ္နားပိတ္ၿပီး အၿမဲတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ငါ့အတြက္
လူ႔ေလာကကိုၾကည့္ဖို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္တဲ့ျပတင္းေပါက္ဟာ မင္းပဲ

ငါ့မွာသာ ႐ိုးသားတဲ့စိတ္မရွိခဲ့ရင္
မင္းရဲ႕ျဖဴ၀င္းတဲ့အသားအရည္နဲ႔ငါ့ခပ္မြဲမြဲအသားအရည္
ဘယ္လိုမွ လိုက္ဖက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး
မင္းမွာသာ ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္စိတ္မရွိခဲ့ရင္
မင္းရဲ႕သိမ္ေမြ႕မႈနဲ႔ငါ့ခက္ထန္မႈ
ဘယ္လိုမွ ဆြဲငင္ႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး

မင္းအသက္မင္းအ႐ြယ္နဲ႔၊ မင္း႐ုပ္ရည္ေလးနဲ႔ဆိုရင္
မင္းဆီဦးၫႊတ္ေရာက္ရွိလာမယ့္ေယာက္်ားေပါင္းေထာင္ေသာင္းကို
စူပါမတ္ကက္(ထ္)မွာ အသံုးအေဆာင္ေ႐ြးသလို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္
မင္းမွာ ရွိခဲ့ပါရဲ႕ကြယ္
မင္းေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔မင္းဂုဏ္သိကၡာကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး
ဂူေအာင္းလူလိုငါ့အေပၚ မင္းထားခဲ့တဲ့မိခင္စိတ္
ငါ တစ္သက္လံုး ဖြဲ႕ဆိုလို႔ မီမွာမဟုတ္ဘူး

အေျခအေနအရဆိုတဲ့ေတာင္းဆိုမႈေတြမပါဘဲ
မင္းက ငါ့ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္
အခ်ိန္အခါအရဆိုတဲ့ဆာေလာင္မႈေတြမပါဘဲ
ငါက မင္းကို ခ်စ္ခဲ့တယ္

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္တည္းကို ႏွစ္ေယာက္မွ်ေသာက္ၿပီး
မင္းနဲ႔ငါ အရသာရွိရွိ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ အျပန္အလွန္ ၿပံဳးၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္
အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္မ်က္ရည္ကို
တစ္ေယာက္က မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ဖယ္ရွားတာပဲလို႔
မင္းနဲ႔ငါ သက္၀င္ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္

ငါ့ဘ၀ဟာ မင္းေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ေဖာ္ျမဴလာ
ငါ့အရာရာကို မင္းလည္း တစ္၀က္ပိုင္တယ္
ခုတ္ရာထစ္ရာေတြ မႊန္ထူေနတဲ့အရွင္လတ္လတ္ဘ၀ေတြၾကားမွာ
ငါတို႔ တစ္ေယာက္ရင္ကို ထြန္ယက္ၿပီး တစ္ေယာက္ဘ၀ကို စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾက
တစ္ေယာက္စိတ္ကူးနဲ႔ တစ္ေယာက္ေျခတစ္ေယာက္လက္
ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတိုင္ပင္ ႐ိုးသားခဲ့ၾက

ကိုယ့္အနမ္းကို ယံုလို႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုလံုး ပံုအပ္ခဲ့တဲ့
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကိုေတာင္
လံုၿခံဳေအာင္ ေထြးေပြ႕မထားႏိုင္တဲ့ငါပါကြာ
ျမတ္ႏိုးမႈတစ္ခုတည္းနဲ႔ မင္းကို ဆြဲခ်ခဲ့မိတဲ့ငါ့လက္ငါ
ရန္သူလို နာနာက်ည္းက်ည္း ၾကည့္မိတယ္

ငါ ဘယ္လိုမွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး
`ငုယင္ဗန္ထ႐ြိဳင္း´ဖတ္ၿပီး
`ကိုကို ထ႐ိြဳင္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္ . . .
ညီမေလးသာ က်ဴရင္ေနရာမွာ ေနရရင္
ရင္ကြဲၿပီး ေသမွာပဲ´
မ်က္ရည္၀ိုင္းေနတဲ့မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔
ငါ့ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း အဲဒီလို မင္းေျပာေတာ့
ငါ မင္းဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ၿပီး ရယ္ေမာခဲ့မိတယ္
`စိတ္ခ်ပါညီမေလးရဲ႕ . . .
ကိုကိုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ထ႐ြိဳင္းလို ျဖစ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး´
ငါ တကယ္ကို လိႈက္လိႈက္နင့္နင့္ ရယ္ေမာခဲ့မိတယ္

အခု ငါဟာ ထ႐ိြဳင္းစိတ္နဲ႔ငါ့ကိုယ္
ငါ့မိသားစု လြတ္ေျမာက္တာ ငါ လိုခ်င္တယ္
ေလာကဓံကို အေသခံဗံုးခြဲရမယ္

ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့မင္းရဲ႕လက္ကိုျဖည္ခ်ခဲ့ရတာဟာ
ငါ့လက္ငါ ျဖတ္ပစ္ခဲ့ရတာပါပဲ
`တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့ . . .မင္းေစာင့္ေနမယ္မဟုတ္လား´

ေရာက္ရာေပါက္ရာမိုက္တြင္းနက္နက္ထဲက
မင္းနာမည္ကို ေအာ္ေခၚေနတဲ့ငါ့အသံဟာ
ရင္နံရံမွာ တ၀ုန္း၀ုန္း ပဲ့တင္ထပ္ေနမယ္
ျပာႏွမ္းေနတဲ့ငါ့တမ္းတမႈအတြက္
မင္းကိုယ္သင္းနံ႔ဟာ အသက္ကယ္ေဆးပဲ ျဖစ္မွာပါ

                                                       ကိုသွ်ား