အခုဆို…

ငါတို႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ အံု႔ဆိုင္းေနေရာေပါ့…

အာရုဏ္တက္ကို

ရွာမေတြ႕ခဲ႔ၾကေပမယ့္ ေန၀င္ခ်ိန္ကေတာ့

ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာတတ္တာ

သဘာ၀ပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္….

ဘာကိုယံုရမွာလဲ

တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္းမွ နွစ္ရတာမဟုတ္ဘူး

အဲ့ဒီ႔လိုပါပဲ…သုညဆိုတာကလည္း အကၡရာေတြရွိမွ

သုညျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး…သူငယ္ခ်င္း

မယံုနဲ႔…မယံုနဲ႔

ဒီတိုက္ပြဲမွာ ၀ွက္ဓါးတစ္ေခ်ာင္းရွိမွ

အနိုင္ရမယ္ဆိုတာကို မယံုနဲ႔…

ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကိုမွလဲ

မက်ဴးေက်ာ္နဲ႔…နင့္ဘာသာနင္ပဲ

သာမာန္မိန္းကေလးအတိုင္းေန…သာမာန္အတိုင္းပဲ

ရွင္သန္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္…

နင္..အခန္႔မသင့္တဲ့အခါမွာေတာ့

ေကာင္းကင္ဟာ ေျမျပင္လိုၾကမ္းတမ္းတယ္ဆိုတာ

ေတြ႕ခ်င္ေတြ႕သြားမွာေပါ့…

ဒါငိုစရာမဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္း

နင္…မငိုနဲ႔…

နင့္ေကာင္းကင္ဟာ ငါ့ထက္ျဖဴတယ္…

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ငါဟာ

ေနာက္က်ျပီးမွ အမွားကိုျပင္တတ္တယ္

အခါခါတိုင္းေတာ့ ငါဟာ

ေနာက္က်ျပီးမွ ေနာင္တကိုရတတ္တယ္

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…အခုအခ်ိန္မွာ ငါမမွားေသးပါဘူး

နင္လဲမမွားေသးပါဘူး…

တိမ္ေတြဟာ တေငြ႕ေငြ႕နဲ႔

ေကာင္းကင္မွာလိႈက္စားတယ္…

နင္ဟာ တရိပ္ရိပ္နဲ႔

ငါ့ဆီမွာ လာလာအံု႔ဆိုင္းတယ္…

မရြာခ်လိုက္ပါနဲ႔…သူငယ္ခ်င္းရယ္

ဒီမိုးကို ငါမနွစ္သက္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး

တို႔ေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းသက္သက္ပဲ ခင္ၾကတာ

ေကာင္းပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္…မဲမဲျမင္ရာသာ

ရြာခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ …ပါးစိုရံုပဲအဖတ္တင္က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္….

နင္ငါ့ဆီကို၀င္လာတဲ့အခါက်ရင္

ရနံ႔မရွိတဲ့ ပန္းပင္ေတြရယ္…အလင္းမရွိတဲ့

ပိုးစုန္းၾကဴးေတြရယ္ကိုပဲ…နင္ျမင္လိမ့္မယ္…သိလိမ့္မယ္

ဘယ္လမ္းကမွ မခမ္းနားတဲ့ငါ့မွာ ကဗ်ာေတြကိုပဲ

ခင္းခင္းျပီး နင္းေလွ်ာက္ရတာၾကာေပါ့…

ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္း

ဘာမွမျဖစ္ၾကပါဘူး…ဒီဘူတာမွာ

စံပါယ္ေတြမပြင့္ေတာ့တဲ့အခါမွာ ရနံ႔ဟာ

ဥၾသမဆြဲပဲ ထြက္သြားပါလိမ့္မယ္…

ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး…သူငယ္ခ်င္း

အခုဆို…

ငါတို႕ရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ အံု႔ဆိုင္းေနေရာေပါ့

                                      ေရႊၾကယ္မိုး

                        P.M 5:52(31/12/2011)