ဒါက…
ေစာင္႔ေနသူတုိ႔ရဲ႔မွတ္တုိင္
ထြက္ခြာသြားသူေတြမသိေပမယ္႔
တစ္ခါတစ္ေလလဲ ေလာကၾကီးက
ၿဖစ္ကတတ္ဆန္းနုိင္လြန္းပါတယ္…။

အစကေတာ႔သူလုိကုိယ္လုိပါပဲ
တစ္စတစ္စနဲ႔ကုိယ္က ေနာက္က်တတ္လာတယ္
ရင္ဘတ္နဲ႔ဆြဲဆန္႔ထားတဲ႔ အတိတ္မွာ
ေကာင္းခန္းေတြမပါမွန္းသိပါတယ္
ဒါေပမယ္႔…ကြယ္
ဆာငံေရတစ္စက္ကုိေတာင္႔တမိတဲ႔
လူသူေတာ္တစ္ေယာက္လို
ကိုယ္….
ၿဖဴၿဖဴစင္စင္ၿပန္လုိခ်င္မိတယ္။

မညာခ်င္ပါဘူး…
ဟုတ္တယ္..
တကယ္မညာပါဘူး
ကြမ္းတစ္ရာ ေရတစ္မွုတ္ မေရာက္ေတာင္
ရဲရဲေတာက္ စကားတစ္ခြန္းပဲဆုိမယ္
“အခု…
သူ႔ကုိလြမ္းတယ္”…။

ေကာင္းကင္တစ္ရုိးက တိမ္ေတြလို
စုိးစုိးရြ႔ံရြံ႔ နဲ႔လြင္႔ေမ်ာၾက
တြဲထားတဲ႔လက္ေတြမၿဖဳတ္ခင္ထိေတာ႔
ကုိယ္တုိ႔ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကေသးတယ္။

သတိရရင္လဲရပါ
ခဏတၿဖဳတ္နဲ႔ေတာ႔လဲ  ေနာင္တမရေလာက္ပါဘူး။

သံေယာဇဥ္လက္က်န္တစ္ခ်ဳိ႔
ဆြဲလဲြၿပီးထြက္ခဲ႔ရ
အစကတညး္က
သိပ္မေမ်ွာ္လင္႔ခဲ႔ဘူး မဟုတ္လား။
မွတ္ထားပါတယ္
ကုိယ္႔သမိုင္းစာမ်က္နွာတုိ႔မွာ
နွလုံးေသြးေတြစြန္းခဲ႔တဲ႔ေန႔တစ္ခ်ဳိ႔အေၾကာင္း
သခင္မသိေပမယ္႔
တကယ္ရွိခဲ႔တယ္။

ေနနဲ႔ညလြဲခဲ႔ရတဲ႔ ၾကယ္တစ္အုပ္လုိ
အိမ္ၿပန္ခ်ိန္အခ်ိဳ႔နဲ႔သင္းကြဲခဲ႔ရ
ဒဏ္ရာမေရာက္ေပမယ္႔
အေသအေပ်ာက္လဲမ်ားခဲ႔ရတယ္။

 ေစာင္႔ေနသူတုိ႔ရဲ႔မွတ္တုိင္ပါ…
 ခရီးသြားတစ္ေယာက္ရဲ႔ အထၳဳပၸတိ အခ်ဳိ႔မွာ
လက္ၿပနွုတ္ဆက္ခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္း…
တကယ္ဆုိ …
ပန္းရထားေလးသိဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။          ။

                                              ေနညိဳ