ေကာင္းကင္ကို ၾကည္ေငးရင္း

အေျဖမေဖာ္တက္တဲ႔ ရင္ထဲက အေငြအသက္တစ္ခု

ကပ္တြယ္ရင္း မွင္သက္ရတဲ႔ အျဖစ္…..

ငါျမင္ေနတဲ႔ လျခမ္းေကြးကေလး …

တစ္ဘက္တစ္ခ်က္က တိမ္စိုင္ တိမ္လိပ္ အသီးသီးနဲ႔

ငါရင္ကို လြမ္းေစလိုက္တာ..

ဘာကိုလြမ္းရမွန္းမသိေအာင္ ရွဳ႕ေငးေနတာ….

ထပ္ဆင္႔ လြင္႔ပ်ံလာလိုက္တဲ႔

တရားသံ တိုးညွင္းညွင္းနဲ႔

အခုျဖတ္သြားတဲ႔ ဆိုက္ကားဆရာရယ္ ခင္ဗ်ားဘယ္က

ျပန္လာတာလည္းဗ်ာ….

ရင္ထဲက မသိမသာ သက္ျပင္းခ်မိတယ္…

မွုတ္ထုတ္လိုက္တဲ႔

ေလျပင္းမွာ တမ္းတျခင္းေတြ ပါသြားရင္ေကာင္းမလားပဲ?

စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတဲ႔

၀ိညာဥ္ေတြ အိပ္တန္းမတက္ေသးဘူးနဲ႔တူတယ္..

ပူသလုိ အိုက္သလိုနဲ႔

ေလေျပ ေလညွင္းမလာ.. ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ပါ

ပိုဆိုးတာက အာေခါင္သံနဲ႔ ျခစ္ေအာ္လိုက္တဲ႔ငွက္ဆိုး

အလိုက္မသိလိုက္တဲ႔ ငွက္ဆိုး ငါပဲ အိမ္ထဲျပန္၀င္ရမလား?

အဲဒီငွက္ေၾကာင္႔

ငါ႔ရဲ႔မွင္သက္မွုေလး အတိတ္ေမ႔သြားရျပီ…

အားလံုးကို အယ္(လ)ဇိုင္းမား ေရာဂါနဲ႔ ငါ႔ေသြးထဲ

၀င္ေစ ေမ႔ေစလိုက္မယ္..

အဲဒီေရာဂါက အသက္ၾကီးမွလား?ငယ္ရင္ေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား?

ျပီးရင္  အစကေန ျပန္စလို႔ သံေယာဇဥ္ကို ပံုတူျပန္ထုမယ္…

နင္မသိေသးရင္

ငါရင္မွာဆက္ျပီး အဲဒီပန္ခ်ီကားခ်ိတ္ထားမယ္…

ငါ႔တမ္းတျခင္းေတြကို တိမ္ညိဳညိဳေနာက္က

လျခမ္းေကြးကေလးကို သက္ေသအျဖစ္ ေျပာရအံုးမယ္….

ငါတံခါးေတြပိတ္မထားပါဘူး..

ငါမွမ၀င္ရေသးတာ…

အမွတ္မထင္

မင္းေပးခဲ႔တဲ႔ ေႏြးေထြးမွုေတြ အခုငါ႔ရင္ကိုတကယ္

ေႏြးေစခဲ႔ျပီ…..

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ရင္

ငါျမင္ေနတဲ႔ အဲဒီတိမ္ေတြနဲ႔ ေလႏွင္ျပီး လြင္႔ခဲ႔မယ္..

မင္းသာ တမ္းတလိုက္..

ရင္ခုန္သံေတြ မင္းဆီအပ္ထားျပီးသားပါ…

အခုေတာ႔ ခဏေလး

အလြမ္းတံခါး အရင္ပိတ္လုိက္အံုးမယ္..

ေနာက္မဆို အိပ္ပ်က္ညေတြ ငါေရွ႔မွာ ငူငူၾကီးထိိုင္ေနမွာ….

ျပီးရင္ မ်က္လံုးတံခါးလည္း ဆက္ျပီးပိတ္ရမယ္….

အလြမ္းေတြ ငါနံရံေတြေပၚ ျဖတ္မေျပးခင္……

ဒီညေတာ႔ …..

ငါ….အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ခ်င္ပါတယ္….