ခ်စ္ရနံ ရဲ႕
သက္ေသ
အလြမ္းေတြရဲ႕
မနက္ေတြမွာ
အေဆြးေတြကို
ကဗ်ာဖြဲ႕
ခပ္ႏြဲ႔ ႏြဲ႕
မဟုတ္ေပမယ့္
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလည္း
မစပ္တတ္သူ
ဒဏ္ရာေတြက
မက်က္ေသးေတာ့
ေက်ာင္းကန္တင္းမွာ
ငါမတ္တတ္ေပ့ါ
အျပင္မွာပူတဲ့ေန
နွလံုးသာမွာ
သာေနသလို
ေရငတ္လိုက္တာ
အခ်စ္ရယ္
ေခၽြးေတြပါ ခ်စ္သူ
မ်က္ရည္ရယ္
မဟုတ္ရပါဘူး
ငန္တာခ်င္းေတာ့
အတူ တူေပါ့
အတူတူ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့
လမ္းေတြကေတာ့
နီေနဆဲပါေလ
နွလံုးေသြးေတြနဲ႕
ေရာ ယွက္လွ်က္ေပါ့
ပညာသင္ရင္း
အေနနီးခဲ့တဲ့
ငါ့အတြက္
ေက်ာင္းတက္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္ေလ…..။
အဲ့ဒါ နင့္ေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့
ေသခ်ာတယ္
ႏွလံုးက နွာ
အသည္းကေအာင့္
တစ္ခါတစ္ခါ
အတန္းရဲ႕ ေထာင့္မွာ
နင္လာမလားလို႔
ငါတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္မိတယ္
နင္မရွိမွန္းသိေလရဲ႕နဲ႕
ဦးေျပာင္ၾကီးမ်ားသိေလမလား
ေညာင္နီရြက္မွာမ်ား
ရွိေလမလားလုိ႔
ငါရွာမိတာအခါခါ
တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆိုရင္
နင္နဲ႔ အတူတူထိုင္ခဲ့တယ့္
ထုိင္ခံုေလးမ်ားက
ငါ့ကို လွမ္းလို႔ေခၚ
အခုေတာ့ငါလည္း
လြမ္းလို႔
သံလွ်င္တံတားေဘး
သြားလုိ႔ေအာ္ေနရျပီ ခ်စ္သူ……။
ေပးခဲ့တဲ့ ကတိ
ထားခဲ့တဲ့ သစၥာ ေတြက
ကိုယ့္ကို အသက္ရွင္လွ်က္ရွိေနတဲ့
မင္းနႏၵာလက္သစ္
ျဖစ္ေစခဲ့ေလရဲ႕….။
လြမ္းေစတီရဲ႕အေ၀း
အေၾကာ္ဆိုင္ကေလး ေဘး
ငါထိုင္ေငးရင္း
တစ္ခါတစ္ခါ
မိုးေျပးေတြက
မင္းရွိတဲ့ အတိတ္ကို
ေခၚေခၚသြားေလရဲ႕
အဆိုင္းမန္႔ေတြတင္
က်ဴတို ေတြေျဖနဲ႔
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို
လြမ္းရင္
မင္းကို ေတာ့
ေရွ႕ဆံုး ကေပါ့……။
ေပ်ာ္စရာ
အခ်ိန္ေတြဟာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
လြမ္းစရာ
အတိတ္ အျဖစ္သို႔
တီးတိုးစြာ ညည္းရင္း
ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္
ေျပာင္းလဲ ၾကေလရဲ႕….။
ေက်ာင္းကားရဲ႕အေပၚမွာ
တစ္ခါတစ္ရံ
မင္းရယ္သံ
မင္းစိတ္ေကာက္သံေတြဟာ
အင္ဂ်င္သံေတြအျဖစ္
ငါကို ေႏွာက္ယွက္ၾကေလရဲ႕
ဒါေပမယ့္
ငါ… စိတ္မဆိုးရက္ပါဘူး
ငါက  ခ်စ္ရသူကို….။
မင္းနဲ႔ အတူ
ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့လမ္းေတြ
ငါ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
ေႏွာက္ယွက္တတ္တဲ့ 
ေနမင္းကို
အံတု ရင္းေဆာင္းခဲ့တဲ့
ထီးျပာကေလးလဲ
အခုေတာ့ အေရာင္ေတြ
ေျပာင္းေခ်ျပီ….။
ေသခ်ာပါတဲ့
ငါ့အနားမွာ
နင္မရွိေတာ့ဘူး
ဆိုတာေလ
ဒါေပမယ့္
ခ်စ္ရသူေရ
မင္းရဲ႕ အသံ
မင္းရဲ႕ ဟန္
မင္းရဲ႕ ပံုရိပ္
မင္းရဲ႕ အတိတ္တုိ႔ဟာ
အသည္းမွာထုိး
နွလံုးမွာတင္
အကၡရာအသြင္
ေျပာင္းရင္း
ေက်ာက္စာထြင္းခဲ့ေခ်ျပီ…။
မင္းပံုရိပ္လႊာကို
ငါလြမ္းရင္း
မင္းရွိတဲ့
လမ္း
ကန္တင္း
အတန္းေတြကို
ငါေလွ်ာက္ရင္း
လြမ္းေနခ်ျပီ ခ်စ္သူ…..။
မပူပါနဲ႔ မင္းနဲ႔ ေ၀းရာမွာ
ငါၾကာၾကာမေနနိုင္ပါဘူး……..။
ငါ……………….။