ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆို ေနနဲ႕လကိုပါ
မင္းအခန္းမ်က္ႏွာက်က္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲေပးခ်င္တာပါ။

ငါဟာငါ့သမိုင္းမွာကို
သုညျဖစ္ေနသူမို႕
မင္းဆီလွမ္းဖို႕ဆိုတာ
ဆူးဒါးအျပည္႕နဲ႕ ေလွကားထစ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာ။

ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးရယ္…
ငါ နင့္ကိုခ်စ္တယ္။

ဒဏ္ရာကို ဒဏ္ရာလို႕
မေၾကျငာရဲခဲ့တဲ့ငါပါ…
မေျပာနဲ႕ကြယ္ ငါသိတယ္…
ငါဟာေၾကာက္တတ္လြန္းခဲ့တယ္။

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ ဖိနပ္ႀကိဳးတစ္စံု
ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႕ စီးကရက္
တိုက္ဆိုင္မွဳဆိုတဲ့ သက္ျပင္းအခ်က္ခ်က္
ခိုး၀ွက္သြားတဲ့ဆု..
တစ္ခ်ပ္ပဲလွန္တဲ့ဖဲလို…
ထပ္ခါတစ္လဲလဲ…
ငါရင္ဘတ္လဲ ကြဲၿပီးရင္းကြဲ။

ေမ့ေတာ့လဲ မေမ့ခ်င္ပါဘူး
ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အတိတ္ဆိုေပမယ္.
အဲဒီအတိတ္က အဆိပ္ပဲျဖစ္ေစဦးေတာ့
ငံုထားမိရင္ေတာင္ ေထြးမထုတ္ဘူး…
ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလို႕ကြယ္။

အခ်ိန္တိုင္းမွာ မင္းအသံ
ေနရာတုိင္းမွာ မင္းမ်က္ႏွာ
ငါ့ရဲ႕အာရံုငါးပါးကို သိမ္းပိုက္ထားသူေရ…
မင္းနာမည္ေလးက
ငါ့အရိုးေပၚက ေဆးမွင္ေၾကာင္တစ္ခုပါ..
ထိုးထားမွန္းမသိ ထိုးမိခဲ့တာေလ။

လမ္းသစ္ေတြကိုေလွ်ာက္ဖို႕ ႀကိဳးစားလဲ
ရင္ဘတ္အေဟာင္းကိုသယ္ထားတဲ့
ေျခေထာက္အေဟာင္းတစ္စံုက
ဒီေနရာေဟာင္းေလးဆီကိုပဲ ေရာက္ေစတယ္။

ငါနင့္ကိုအႏုိင္မယူႏိုင္သလို
အရွဳံးလဲမေပးခ်င္ဘူးကြယ္…
ေလးလံလြန္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႕
ေျခလွမ္းတိုင္းကို ဒဏ္ရာျဖစ္ေစတဲ့ညေတြထဲက
ရုန္းမထြက္ႏုိင္ခဲ့တာ… နင့္ေၾကာင့္ဆိုတာ
နင္ အၿမဲမသိသလိုေနတယ္။

ရင္ဘတ္ကေသြးေတြ ေခါင္းထဲမေရာက္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕
ဆုေတြေတာင္းလိုက္…
မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတိုင္း အသက္ရွဳေတြရပ္လိုက္နဲ႕…

မင္းမသိဘူးဆိုတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာကို..
ငါ အခုထိ.. စာလံုးေပါင္းေတြမွားေနတုန္းပဲေလ… ။ ။

3. 8. 2002

In: ကဗ်ာ Posted By: NMT Date: May 12, 2010  All Time