စိတ္အလိုမက်တာေတြ မ်ားလာေတာ့

ဘဝကို တစ္ခါတစ္ေလ 

မိုက္ၾကည့္ ၾကည့္မိတယ္..

တစ္ေန႕တစ္ေန႕

ေနထြက္ကေနဝင္

လူေတြရုန္းကန္ၾကတာၾကည့္ရင္း

ၾကီးျပင္းရမွာကိုေတာင္

နဲနဲေၾကာက္လာတယ္..

ဒါေပမယ့္

စိတ္ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ

အိမ္အျပန္ ပူပူေႏြးေႏြး အသင့္ရွိေနမယ့္

ဟင္းနဲ႕ထမင္းက ေမႊးတယ္။

ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း

ေသာက္တတ္တဲ့

ေရေအးတစ္ခြက္နဲ႕တင္

တစ္ေနကုန္ ေမွ်ာ္လာသမွ်

အိမ္ျပန္ခ်ိန္က

ျပည့္စုံေနတယ္။

ေစာင့္ေနမယ့္သူ မရွိေပမယ့္

အခ်ိန္မွန္မွန္ Online တက္ျပီး

ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ေမေမ့ဆီ

အမီျပန္ရဦးမယ္။

တိုးတက္တယ္ဆိုတဲ့

London ျမိဳ႕ၾကီးက 

ဘယ္ေတာ့မွရပ္မေနတတ္တဲ့

ေျခေထာက္ေတြက ျမန္လြန္းတယ္ကြယ္..

တစ္ခါတစ္ေလ 

ပူျပင္းတဲ့ ေနေအာက္က

ျမန္မာေတြ ေခြၽးတစ္ျပိဳက္ျပိဳက္

အလုပ္လုပ္ေနတာေတြကိုေတာ့

လြမ္းမိသား..

သူစိမ္းဆန္ဆန္ မ်က္လုံးေတြနဲ႕

ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာေတြက

အျပဳံးတစ္ခုေတာင္ ခပ္ရွားရွားပါ ေဖေဖ..

ဒီေရာက္မွ 

လမ္းၾကာၾကာ ေလွ်ာက္ရလို႕

ေမာတယ္မထင္ေတာ့ဘူး..

စိတ္အလိုလိုက္ မေပါက္ကြဲတတ္ေတာ့တာၾကာျပီ။

ကိုယ့္ဟာကိုေတာင္ သိပ္မျပဳံးျပမိေတာ့ဘူး..

ႏြမ္းလြန္းလို႕

စိတ္မပါဘဲ စားရတဲ့ မုန္႕လည္းျမိဳမက်ေတာ့ဘူး။

ဘဝက ခါးသီးေပမယ့္

တစ္ခါတစ္ေလက်

မရွိတဲ့သၾကားျဖဴးမယ့္အစား

အံက်ိတ္ျပီးပဲ ေနလိုက္ပါေတာ့မယ္။

ဒီကဗ်ာမဟုတ္ စာမဟုတ္ကို

ဘာလို႕ေရးေနမိတာလည္း

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။       ။

*Snowflake*

15/08/11 (21:16pm GMT)