ႏွစ္ဦးတူယွဥ္၊ ဒီအပင္ေအာက္
ပန္းေျကြေကာက္စဥ္၊ ရင္တထိတ္ထိတ္
ဒီအရိပ္မွာ၊ ခ်စ္စိတ္ေဝခဲ့ဖူးပါတယ္။

သစ္ျမစ္ဆံုခြ၊ ယွဥ္ထိုင္ၾကရင္း
ျမေခ်ာင္းေရေၾကာ၊ ပန္းေျြကေမွ်ာမိ
ၾကည့္ရင္းၾကည္ႏူး၊ ေခ်ာင္းနဖူးမွာ
စိတ္ကူးႏုသစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ခင္ကပစ္ေတာ့
ဒီသစ္ပင္ေအာက္၊ ပန္းမေကာက္ခ်င္
ႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ဆိတ္၊ ဒီအရိပ္မွာ
လြမ္းစိတ္ရာေထာင္ ေဝဖူးတယ္။

ခင္မၾကင္ေတာ့
ညင္ညင္ေရစီး၊ တမ္းတညည္းဟန္
ခင့္ရယ္သံလား၊ ဝိုးဝါးထင္မိ
ၾကည့္ေလရာရာ၊ ေဝဒနာႏွင့္
ေရျပာအလွ ကင္းဖူးတယ္။

ဪသာ္ ႏွစ္ေတြၾကာလို႔
တစ္ခါတစ္ေခါက္၊ ဒီကိုေရာက္လွ်င္
တို႔ငယ္စဥ္က၊ ေႏွာင္မွ်င္တြယ္ရစ္
အခ်စ္အလြမ္း၊ ဖမ္းစားၫိႈ႕ငင္
ဒီသစ္ပင္ကား၊ ေခ်ာင္းေရစား၍
ကမ္းပါးၿပိဳေနာက္ ပါေလၿပီ။

ဒီကျပန္လွ်င္၊ ရင္မခုန္တတ္
မလြမ္းတတ္ေတာ့၊ စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္
ခံစားခ်က္တို႔၊ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရ
အနည္က်ၿပီ၊
ဘဝဆိုတာ ဒါပဲ ခင္။

ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း )