ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ေျမျပင္ေတြၾကား

ျပဳတ္က်သြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြ

တစ္စစီ ျပန္ေကာက္လို႔

မလင္းမေမွာင္ထဲ ငါတေယာက္ထဲ…

တိမ္ပါးသြားတဲ့ မာနေတြကို

ေျမခ်ဖုိ႔ ငါ့မွာျပင္ဆင္

ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ အတၱစိတ္ေတြေၾကာင့္

ငါ့အတိတ္ေတြ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့…

ေစာင္းေနတဲ့ ကမာၻမွာ

ရွင္သန္တဲ့လူေတြ

အေစာင္းျမင္တာက

ထူျခားမႈ မရွိပါဘူး…

လည္ေနတဲ့ ကမာၻမွာ

ရွင္သန္တဲ့လူေတြ

အခ်င္းခ်င္း လိမ္လည္တာလည္း

အဆန္း မဟုတ္ပါဘူး…

ႏွစ္ဆယ္ေလးနာရီ ျပည့္ဖုိ႔

သြားေနရတဲ့ ခရီးက

ပင္ပန္းလွတယ္

ကိုယ္နဲ႔စိတ္ ႏွစ္ခုခြဲႏုိင္ရင္

ငါ့စိတ္က မင္းအနားမွာပါပဲ…

ၾကယ္ေႂကြတုိင္းတာ

ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့ရင္

မင္းမရွိတဲ့ေနရာမွာ

ငါ့ေျခရာရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး…

မရွင္းမလင္း မနက္ေတြနဲ႔

ဆက္ေနခဲ့ ေမွာင္မိုက္တဲ့ညေတြမွာ

အမွန္တရားကို အမွားတစ္ရာလုပ္ခဲ့မိလို႔

ငါ့အျပစ္နဲ႔ငါ ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္

ငါတုိ႔ကို အုပ္စိုးထားတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးေတာင္

ေဘာင္းဘီမွမ၀တ္ပဲ

ရွက္စရာဆိုတာ ဘာျပႆနာရွိေတာ့မလဲ…