” ဘယ္မွာလဲ ဘာလုပ္ရမွာလဲ  ဘာေတြလုိမလဲ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ”(အပိုင္းေလး)

စက္ရုံတစ္ရုံမွာေအာက္တန္းစာေရးအလုပ္ေပါ႔။

အဲဒီအလုပ္ကခန္႔မွာက ေအာက္တန္းစာေရးက (2)ေနရာ စာရင္းကိုင္က(2)ေနရာ။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ေတာ႔ အကုန္ခန္႔ျပီးသားပါ။

အဲဒီေခတ္ကထုံးစံအတုိငး္ေဘာင္၀င္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ရတာပါ။

က်ေနာ္အင္တာဗ်ဳးသြားေျဖမယ္႔ေန႔မွာ လုပ္အားေပးေနတဲ႔ရုံးက ဆရာက အကုန္ေျပာထားျပီးသား အင္တာဗ်ဳးသြားေျဖရင္လဲ ဘယ္သူနဲ႔မွေလေၾကာမရွည္နဲ႔ လုိ႔ မွာလုိက္ပါတယ္။

အင္တာဗ်ဳးေျဖတဲ႔ေန႔ေရာက္ေတာ႔ လာေျဖသူစုစုေပါင္း လူေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိပါတယ္။

အင္တာဗ်ဳးမေျဖခင္ မွာ ေမးမယ္ထင္တဲ႔ ဗဟုသုတေပါင္းစုံကိုေရာ အခုေျဖမယ္႔ စက္ရုံအေၾကာင္းကိုေရာေခါင္းမေဖာ္တမ္းက်က္ေနလုိက္ၾကရတာ။

က်ေနာ္က စာအုပ္တစ္အုပ္ထုိင္ဖတ္ေနေတာ႔ တစ္ေယာက္က က်ေနာ္႔ကို မက်က္ဘူးလားေမးေတာ႔ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲရီျပလုိက္ပါတယ္။

အင္တာဗ်ဳးေျဖျပီးလုိ႔မ်ား ထြက္လာရင္ “ဘာေတြေမးလဲ”လုိ႔ ေမးတဲ့ျပီး “ဟုိဟာအေၾကာင္းေမးတာ မေျဖနုိင္ဘူး”လုိ႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔ စာရြက္ေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္ျပီး တတြတ္တြတ္ရြတ္ၾကပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ဆရာအေၾကာင္းေမး ဟုိေမးဒီေမး နည္းနည္းေမးျပီးျပန္လႊတ္လုိ္က္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ပါတ္ဆုိရင္ အလုပ္ခန္႔စာေရာက္လာမယ္လုိ႔လည္းေျပာလုိ္က္ပါတယ္။

အျပင္လဲျပန္ေရာက္ေရာ ဘာေတြေမးလဲ လုိ႔ ၀ိုင္းေမးတဲ႔အခါ က်ေနာ္ေခါငး္ကိုသာ ရမး္ျပခဲ႔ပါတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ ဘာမွ မွမေမးတာကိုးဗ်။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္အတြက္ဒီအလုပ္ဟာ တကယ္ကုိလုိအပ္ပါတယ္။ဒီအလုပ္ရရင္ က်ေနာ္႔ ေက်ာင္းစားရိတ္မပူရေတာ႔ဘူး။

ဒါေပမယ္႔စိတ္ထဲမွာဒီအလုပ္ရတာ၀မ္းသာေပမယ္႔ မေပ်ာ္ပါဘူး။

ဘ၀တူလူငယ္ခ်င္းအေပၚမွာက်ေနာ္က အခြင္႔အေရးပိုယူထားသလိုခံစားရလုိ႔ပါ။

တကယ္လုိ႔မ်ားအဲဒီေန႔က အင္တာဗ်ဳးလာေျဖၾကတဲ႔ သူအခ်င္းခ်င္းျပန္ဆုံတဲ႔အခါမွာ က်ေနာ္အေရြးခံရတယ္ဆုိတာသိရင္  သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ

ဒီေကာင္ ပလာစတာေကာငး္လုိ႔ ရသြားတာလုိ႔ ေသခ်ာေပါက္ေတြးမိမွာမလြဲပါဘူး။

ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ဳးိက က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲၾကဳံရတာမဟုတ္ပါဘူး။

အဲဒီေခတ္က ေနရအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီအတုိင္း ေရြးျပီးသားခန္႔ျပီးသားကုိ ေဘာင္၀င္ေအာင္ တမင္သက္သက္ လူေတြကိုေခၚဒုကၡေပးတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက နုိင္ငံျခားကို သေဘၤာလုိက္သူေတြရွိေနပါျပီ။

ဒါကလည္းလူနည္းစုပါ။ သိပ္အဆက္အသြယ္ေကာငး္တဲ႔သူမ်ား ဟုိမွာေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ရွိသူမ်ားေလာက္သာ နုိင္ငံျခားကိုအလုပ္ထြက္လုပ္ၾကပါတယ္။

ဟုိနုိင္ငံမွာဘယ္လုိအလုပ္မ်ဳးိဘဲလုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ႔ရတယ္ဆုိတာမသိေပမယ္႔ ဒီေရာက္ရင္ သုံးနုိင္ျဖဳနး္နုိင္တယ္ဆုိျပန္ေတာ႔လဲ နုိင္ငံျခားသြားျပီးအလုပ္လုပ္တဲ႔လူဆုိရင္

အရမး္အထင္ၾကီးၾကရတာက အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကပါဘဲ။

ျပန္လာသူမ်ားကလည္း တျခားႏုိင္ငံရဲ႕ေကာင္းေၾကာင္းကို မစားရ၀ခမန္းေျပျပၾကာတာကိုးဗ်။

က်ေနာ္ၾကီးျပင္းခဲ႔တဲ႔ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးကေတာ႔ ဒါမ်ဳးိခ်ည္းဘဲလုိ႔ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ျမန္မာျပည္ရဲ႕အၾကီးမားဆုံးေသာအေျပာင္းအလဲအျပီးမွာေတာ႔ တံခါးဖြင္႔၀ါဒကို က်င္႔သုံးလုိက္တဲ႔အတြက္ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ားကလည္းလုပ္ငန္းေတြတုိးခ်ဲ႕

ျပည္ပကေနျပီးလာေရာက္လုိ႔လုပ္ငနး္လုပ္သူမ်ားေၾကာင္႔ အလုပ္လုပ္စရာေနရာေတြလည္းအေတာ္ေပါလာပါတယ္။

ေနာက္ျမဳိ႔သစ္ေတြတည္ လမ္းေတြေဖာက္ တံတားေတြေဆာက္ဆုိေတာ႔လည္း လူေတြအတြက္အလုပ္လုပ္စရာေနရာေတြေပါလာသလုိလုိထင္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အလုပ္လုပ္ဘုိ႔ ေပၚလာတာနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္တုိးတက္လာတဲ႔ အလုပ္လုပ္နုိင္သူလူဦးေရ ယွဥ္ၾကည္႔လုိက္ရင္ အလုပ္လုပ္ခ်င္သူဦးေရက ပုိလုိ႔ မ်ားေနပါတယ္။

ေနာက္ဟုိးအရင္ေခတ္ေတြက တစ္အိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ ေလးငါးေယာက္ကေတာ႔ မေတာင္႔တမေၾကာင္႔ၾကဘဲစားနုိင္ပါတယ္။

အခုုေခတ္မွာေတာ႔ အစစအရာၾကီးျမင္႔တဲ႔ေစ်းႏုန္းေတြေၾကာင္႔ အိမ္မွာရွိတဲ႔ လူတုိင္းေစ႔အလုပ္လုပ္မွသာ ထမင္းကိုအဆင္ေျပေျပစားနုိင္တဲ႔ဘ၀ကိုၾကဳံေတြ႔လာရပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ လူတုိင္းလူတုိင္းက်ားမ မေရြးအရြယ္ေရာက္သူေရာ အရြယ္မေရာက္သူေရာကိုယ္႔ ဘ၀ ကံစီမံတဲ႔အတုိင္း ၀င္ေငြရတဲ႔အလုပ္ကို အသဲအသန္ရွာၾကရပါေတာ႔တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေပၚေပါက္လာတဲ႔ လူတန္းစားတရပ္ကေတာ႔ မရွိမေကာငး္ ရွိမေကာင္းျဖစ္တဲ႔  “အလုပ္ပြဲစား”ေတြပါဘဲ။

ေနရာတကာ ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ သက္ဆုိင္ရာေတြကိုပုိင္နိုင္စြာ၀င္ထြက္သြားလာနုိင္တဲ႔ အလြန္ပါးနပ္တဲ႔ လူေတြပါဘဲ။

ဒီလုိလူတနး္စားေတြနဲ႔ ေလာဘသားေတြေပါင္းမိသြားတဲ႔အခ်ိန္အလုပ္လုိအပ္သူ အတြက္အလုပ္ရရွိေရးမွာ လူ႔အရည္အခ်င္းထက္ ေငြေၾကးကပဓာနက်တဲ႔အရာျဖစ္လာပါတယ္။

ဘယ္အလုပ္ဘယ္ေနရာ လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပးရမယ္

အလုပ္ဌာနအေျပာင္းအေရြ႔မွာလဲ ဘယ္ကေနဘယ္ကိုေျပာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆုိတဲ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြက တရားမ၀င္ေပၚထြက္လာပါတယ္။

(ေဘးေပါက္ေကာငး္ေလေလ မုိးေကာင္းေလေလ ၀င္ေၾကးကလဲ ျမင္႔ေလေလျဖစ္လာပါတယ္။)

ဟိုအရင္က အလုပ္တစ္ေနရာရဘုိ႔အတြက္ လုိအပ္တဲ႔ ပလာစတာ ဆုိတဲ႔ေနရာမွာ အသျပာက ေရွ႔တန္းေရာက္လုိ႔လာပါတယ္။

ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းလုပ္ငန္းမ်ားၾကျပန္ေတာ႔ လည္းလုပ္ငန္းလွည္႔ပါတ္ေငြပမာဏၾကီးမားတာရယ္

လုပ္ငန္းကေငြအေပၚမွာ မရုိးသားတဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ၾကံဴရေတာ႔ ဆုံးရွုံးနစ္နာတာေတြရွိလာတဲ႔အခါ ေနာက္ပုိင္းမွာအလုပ္ခန္႔တဲ႔အခါမွာ မိမိတုိ႔ ၀န္ထမ္းရဲ႕ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတုိ႔အသိမိတ္ေဆြတုိ႔ကိုဘဲ ဦးစားေပးျပီးခန္႔ပါေတာ႔ တယ္။

တကယ္လုိ႔မ်ား အဆင္မေျပလုိ႔ သတင္းစာကေနေခၚရျပီဆုိရင္လဲ အင္တာဗ်ဴးျပီဆုိကတည္းက လုိေလေသးမရွိေအာင္

စစ္ၾကေဆးၾက ေမးျမန္းၾကရပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္အလုပ္လုပ္ခ်င္သူ ဦးေရက မ်ားမ်ားလာတဲ႔အခါမွာ အလုပ္ခန္႔ေပးမယ္႔သူကလဲ ကိုယ္စိတ္တုိင္းက်ေအာင္ ေခါင္းေခါက္ေရြးနုိင္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီလုိ လုိအပ္ခ်က္က အလုပ္လုိခ်င္သူမ်ားအတြက္ ဘယ္ေနရာမွမဆုိၾကဳံေတြရတဲ႔အခက္အခဲျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီေတာ႔ လဲ လူငယ္ေတြၾကားထဲမွာ အလုပ္တစ္ေနရာရဘု႔ိအတြက္ ျပဳိင္ဆုိင္မူ႔ကလဲ မ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ  ႏုိင္ငံျခားကုိထြက္အလုပ္လုပ္ဘုိ႔ အဆက္အသြယ္က အရင္ေလာက္မခက္တာရယ္

ေငြေၾကးလဲလွယ္မူ႔ႏွုနး္ကြာျခားခ်က္ရယ္ေၾကာင္႔ နုိုင္င႔ံဲ အျပင္ထြက္လုိ႔ ေငြရွာဘုိ႔ ၾကဳိးစားေသာလူငယ္ေတြမ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္။

တြက္ၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ ကိုယ္နုိင္ငံမွာကိုယ္ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ တည္နုိင္ေလာက္တဲ႔ ေငြေၾကးပမာဏကို အသုံးခ်လုိ႔ သူမ်ားနုိင္ငံကုိသြားျပီး

အလုပ္ၾကမး္မကလုိ႔ ဘာအလုပ္ရရ ထြက္လုပ္ၾကပါေတာ႔တယ္.။

(တစ္ခ်ဳိ႔အလုပ္ေတြဆုိရင္ ကို္ယ္အိမ္မွာသူမ်ားကို ကိုယ္ခုိင္းေနတဲ႔အလုပ္ကုိ သူမ်ားဆီမွာကိုယ္သြားလုပ္ေနရတာပါ)

ဒါေပမယ္႔အျပင္ထြက္ဘယ္ေလာက္ဘဲအလုပ္ထြက္ရွာတဲ႔ဦးေရမ်ားမ်ား ျပည္တြင္းမွာလဲ အလုပ္လုိအပ္တဲ႔လူငယ္ဦးေရကလဲ ေရာ႔မသြားပါဘူး။

ခက္ေနတာတစ္ခုကေတာ႔ လူငယ္ေတြမွာ အဆင္႔ျမင္႔ပညာျဖစ္တဲ႔ တကၠသုိလ္ပညာကို သင္ၾကားျပီးတဲ႔အခါမွာ တကယ္တတ္ခဲ႔တယ္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ မတတ္ဘူးဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သင္ယူခဲ႔တဲ႔ အတတ္ပညာနဲ႔လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္က တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတာပါဘဲ။

သမုိင္းနဲ႔ေက်ာင္းျပီးတယ္ ပြဲရုံမွာ ကုန္စည္ဒုိင္ဆင္းတဲ႔အလုပ္လုပ္ရတယ္။

ဓါတုေဗဒနဲ႔ေက်ာင္းျပီးတယ္ စာရငး္ကိုင္လုပ္ရတယ္။

သခ်ၤာနဲ႔ေက်ာင္းျပီးတယ္ အျပင္က်ဳရွင္မွာ အဂၤလိပ္စာျပေနရတယ္။

ျမန္မာစာနဲ႔ေက်ာငး္ျပီးတယ္ ရုံးစာေရးလုပ္ေနရတယ္ဆုိတဲ့ သင္ယူတဲ႔ပညာမဆက္စပ္မိေတာ႔ပါဘူး။

ဒီအခါမွာေတာ႔ လူငယ္ေတြစိတ္ထဲမွာ ပညာသင္ရတာကိုအလကားအလုပ္လုိ႔ မွားယြင္းစြာထင္ကုန္တာပါဘဲ။

ဒီေတာ႔လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာသင္ဘုိ႔ထက္ အလုပ္လုပ္ဘုိ႔သာၾကိဳးပမ္းၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒါေပမယ္႔ အခုေခတ္ကေလးမ်ားရဲ႕အခက္အခဲကေတာ႔ တကယ္ကုိၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႔လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိေတာင္မွာ

ဒီအလုပ္တစ္ခုရဘုိ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဘယ္မွာလဲ ဆုိတဲ႔ေမးခြန္းေလးကိုရင္ဆုိင္ေနရတယ္

ဆုိတာကေတာ႔ အမွန္ဘဲ။

ေငြရွာဘုိ႔အတြက္ဆုိတာ အခုေခတ္မွာ အရင္းအႏွီးလုိတယ္ဆုိတာ ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းထူေထာင္မွရယ္မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ အရင္းအႏီွးရွိမွ

အလုပ္လုပ္ဘုိ႔အဆင္ေျပနုိင္ျပန္ပါတယ္။

ဒီေတာ႔ လည္း………………………………………………………………………………………………………….

ေမာင္သက္ေထြးေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေလးကိုယ္႔ ဘာသာကိုျပန္ေျဖၾကည္႔တဲ႔အခါမွာ

က်ေနာ္႔တုိ႔အေဖေခတ္က အလုပ္ရဘုိ႔လြယ္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္မွာ အလုပ္ရဘုိ႔ မလြယ္ဘူး။

က်ေနာ္သားေတြေခတ္မွာအလုပ္ရဘုိ႔ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။

က်ေနာ္႔ေျမးလက္ထက္မွာဆုိရင္…………………….? ? ? ? ? ? ? ?

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး