တစ္ရက္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကုိ မနက္ပုိင္းအလုပ္ကိစၥနဲ႔ ၀င္လုိက္ေတာ႔ သူတုိ႔အိမ္က ကေလးေတြေက်ာင္းသြားခါနီးအခ်ိန္နဲ႔တုိက္ဆုိင္ေနပါတယ္။ သူအမ်ဳိးသမီးက ကေလးေလးေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေထာင္စီထုတ္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က ေမးၾကည္႔ေတာ႔ အဲဒီတစ္ေထာင္က မနက္စာရယ္ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းရင္ စားဘုိ႔ရယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႔ကေလးေတြ အသီးသီးထြက္သြားၾကတာေတြ႔ေတာ႔ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ အိမ္ကေပးလုိက္တဲ႔ မုန္႔ဘုိးနဲ႔ ဘာမ်ား၀ယ္စားၾကမလဲလုိ႔ ေတြးမိေတာ႔ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ မနက္ဆုိရင္ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အဖြားေၾကြးတဲ႔မနက္စာကို တုိးတုိးေခြ႔ေခြ႔ သိုက္သုိက္၀န္း၀န္းစားခဲ႔ၾကတာကုိ ျပန္လုိ႔သတိရမိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က မနက္စာအတြက္မုန္႔ဘုိးမေပးပါဘူး။ေက်ာင္းမသြားခင္အိ္မ္ကဘဲအျပီးစားသြားရတတ္ပါတယ္။ မနက္ဆုိရင္ အမ်ားအားျဖင္႔ ထမင္းေၾကာ္စားရတာမ်ားပါတယ္။ အဖြားက မနက္အေစာၾကီးထ ဆြမ္းေလာင္းဘုိ႔ ထမင္းခ်က္ပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းဘုိ႔ဖယ္ျပီးရင္ က်န္တာကုိ တစ္အိမ္လုံးစားဘုိ႔ ထမင္းေၾကာ္ပါတယ္။ ဒယ္အုိးထဲကုိ ဆီနည္းနည္းထည္႔ ဆီက်က္ရင္ ဆႏြင္းပါေလကာထည္႔ ျပီးရင္ၾကက္သြန္နီ နည္းနည္းထည္႔ ပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီနည္းနည္းေလးႏြြမ္းျပီဆုိတာနဲ႔ ငံျပာရည္နည္းနည္း ဆားနည္းနည္းနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာနယ္ထားတဲ႔ထမငး္ေတြကိုထည္႔လုိ႔ ႏွံ႔ေအာင္ေမႊပါတယ္။ ျပီးရင္ပဲျပဳတ္ေတြထည္႔ နည္းနည္းေလးေမႊျပီးရင္ ထမင္းေၾကာ္ကုိ ေယာက္မနဲ႔ ပိေနေအာင္ဖိျပီး မီးေအးေအးေလးေပၚတင္။ အဖုံးအုပ္ထားေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က၀ယ္လာတဲ႔ လက္ဖက္ရည္ကို အိမ္ေရာက္ရင္ သၾကား နုိ႔ဆီေရေႏြးထပ္ေရာလုိ႔ မီးေအးေအးေပၚမွာတင္ထားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အိပ္ယာထျပီဆုိရင္ ေမာင္ႏွမတေတြ စားပြဲ၀ို္င္းၾကီးမွာထုိင္လုိ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ လက္ဘက္ရည္အခ်ဳိတစ္ခြက္စီ ခြဲတမ္းခ်ထားေပးပါတယ္။ ထမင္းေၾကာ္ေပၚမွာ ပဲျပဳတ္ေလးေတြထပ္ျဖဴးေပးထားပါတယ္။ ထပ္လုိခ်င္လဲ ထည္႔မေပးပါဘူးအဖြား လက္သုံးစကားကေတာ႔ ” မနက္စာ အဆာေျပစားတာကုိ အ၀အျပဲမစားရဘူး”ပါတဲ႔။ အခုလက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာထုိင္ရင္ ၾကာညဳိ႔နဲ႔နယ္ထားတဲ႔ ခ်ဳိအီအီထမင္းေၾကာ္ကုိ စားရေတာ႔ အဖြားငယ္ငယ္ကေၾကြးခဲ႔တဲ႔ ျမန္မာထမင္းေၾကာ္ ၀ါ၀ါေလးကို အရမး္သတိရပါတယ္။ အဲဒီတုနး္ကေတာ႔ ေန႔တုိငး္ထမင္းေၾကာ္စားရလုိ႔ စိတ္ေတြညစ္ပါတယ္။ အခုေတာ႔ လဲ အဲဒီထမင္းေၾကာ္ေလးကုိလြမ္းပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ လဲ အဖြားက ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားကိုေၾကြးပါတယ္။ နံျပားကေတာ႔ တစ္၀က္ဘဲခြဲတမ္းရပါတယ္ ျပီးရင္ပဲျပဳတ္ကုိ ဆီဆမ္းျပီး ပန္းကန္ေလးေတြနဲ႔ အညီအမွ်ထည္႔ေပးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက် ရင္ ပဲျပဳတ္သယ္ ပုဏၰားမၾကီးဆီက ငခ်ိတ္ေပါင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ ဆယ္ျပားဘုိး၀ယ္ေၾကြးပါတယ္၊ အဲဒီတုနး္က စားရတဲ႔ ပဲျပဳတ္က ႏူးႏုး အိအိနဲ႔ ခ်ိဳပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ႔ ပဲျပဳတ္ကို မပြပြေအာင္ေဆာ္ဒါေတြထည္႔ ေတာ႔ ပဲလုံးကေတာ႔ ၾကီးပါရဲ႕ ေဆာ္ဒါနံ႕ကေဟာင္ေနေတာ႔ စားရတာ ဖြယ္တယ္တယ္နဲ႔ အရသာမရွိပါဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က က်ဳံးေဘး အေနာက္ဘက္ျခမ္းအခုေအာ္တုိဖုနး္ရုံးေနရာက သံဇကာေတြကားထားပါတယ္။ ေတာင္ဖက္ျခမ္းကေတာ႔ တယ္လီဖုန္းလုိင္းၾကဳိးဆင္ရာမွာအသုံးျပဳတဲ႔ သံတုိမယ္နေတြထားတဲ႔ ေနရာျဖစ္ျပီးေျမာက္ဘက္ျခမး္ကေတာ႔ တင္းနစ္ေဘာလုံးကြင္း(ေျမနီကြင္း)ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကြင္းရွိတဲ႔ ေျမာက္ဘက္ေဒါင္႔ေလးမွာ ေဒၚေအးၾကည္ရဲ႔အေၾကာ္ဆုိင္ေလးရွိပါတယ္။ အဲဒီဆုိင္ေလးက ေကာက္ညွင္းေပါင္းကုိ ဗန္ဒါရြက္စိမ္းစိမ္းေလးထဲမွာထည္႔ေပးတာပါ။ တစ္ခါတရံမွာေတာ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔အေၾကာ္၀ယ္ေၾကြးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ႔ အီၾကာေကြးတစ္ျခမ္းနဲ႔လက္ဘက္ရည္၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ မုန္႔ပစ္စလက္အနီၾကဳိက္ၾကဳိက္ အျဖဴၾကဳိက္ၾကဳိက္ ၾကဳိက္တာ တစ္ခ်ပ္၊ အင္မတန္ထူးျခားတဲ႔ေန႔မွာေတာ့82လမ္း 25-26လမ္းၾကား ေရႊႏွလုံးေတာ္ ခ်ပ္ခ်္ေက်ာင္းေတာင္ဘက္မွာေနတဲ႔ ဟိိႏၵဴမိသားစုေတြရဲ႕ ရုိးရာမုန္႔ျဖစ္တဲ႔ သူတုိ႔အေခၚ( တုိရွည္ )က်ေနာ္တုိ႔အေခၚ(ေဒၚဆယ္မုန္႔)ကုိ ၀ယ္ေၾကြးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမုန္႔ကေတာ႔ ဆန္မူန္႔ကို က်ိတ္ျပီးေဖ်ာ္ထားတဲ႔ အရည္ကို မုန္႔ပစ္စလက္ေရပါးလုိ အုိးကင္းေပၚမွာ ကြ်တ္ေနေအာင္လုပ္ထားတဲ႔မုန္႔ပါ။ သူ႔ကုိ ပဲဟင္းရယ္ မန္းက်ီးသီးနဲ႔ ပူဒီနာရြက္ကုိေရာေထာင္းထားတဲ႔ အခ်ဥ္ရယ္ မတ္ပဲကုိကိ်တ္ျပီးထားတဲ႔ပဲနုိ႔ရည္နဲ႔တုိ႔စားရပါတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခ်ပ္ေကြ်းေပမယ္႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မ၀ဘူးလုိ႔စိတ္ထဲမွာထင္ခဲ႔ရတဲ႔ ကုလားမုန္႔ေလးပါ။ (အခုအဲဒီမုန္႔ကိုစားခ်င္ရင္ 81လမ္း 27လမ္းေဒါင္႔က ဟိိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေလးေရွ႔မွာတစ္ဆုိင္၊32လမ္း 82-83ၾကားက လက္ခ်္မီးထမင္းဆုိင္ရယ္မွာ ရနုိင္ပါတယ္။ စားခ်င္ေသာမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ညြန္းေပးတာပါ။အဲဒီဆုိင္မ်ားကေနျပီး က်ေနာ္ ေၾကာ္ျငာခယူမထားပါဘူးေနာ္)။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားဆုိရင္ ညကတည္းက ဂ်ဳံမူန္႔ကိုနယ္ထားလုိ႔ ခ်ပါတီတုိ႔ ပူရီတုိ႔ကုိ အိမ္တင္လုပ္ျပီး အာလူးဟင္းနဲ႔ အ၀ေၾကြးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ လြမး္စရာလုိ႔ေျပာရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက လက္ဖက္ရည္၀ယ္ရင္ခ်ဳိင္႔နဲ႔၀ယ္ မုန္႔၀ယ္ရင္ဆုိင္က ဗန္ဒါရြက္ ငွက္ေပ်ာဖက္ အင္ဖက္နဲ႔ထည႔္ေပးလုိက္ပါတယ္။ဖက္နဲ႔ မုန္႔အပူထိတဲ႔အခါထြက္လာတဲ႔ အနံ႔ကေတာ႔ ရန႔ံေမႊးေမႊးေလးပါ။ ေနာက္ေတာ႔ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ဆုိတာေပၚလာေတာ႔ မန္းေလးရဲ႕ဖက္န႔ဲမုန္႔ထုပ္ေပးတဲ႔ယဥ္ေက်းမူ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဖက္ကမသန္႔ဘူး ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္က သန္႔ရွင္းတယ္ သယ္လုိ႔ လြယ္တယ္ေပါ႔ေလ။ သုံးလုိက္ၾကတာ တစ္နုိင္ငံလုံး။ (အခု ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ကကမၻာေျမၾကီးအတြက္ အႏၱရာယ္ေကာင္ျဖစ္ေနပါျပီ။) ဒါကေတာ႔ ငယ္ေသးတဲ႔အရြယ္မွာေပ႔ါ မနက္ဆုိရင္အိမ္ကေကြ်းတာဘဲစားရပါတယ္။ ေနာက္ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္ကေၾကြးတာစားရတာကို မေက်နပ္နုိင္ေတာ႔သလုိျဖစ္လာပါတယ္။ မနက္မုိးလင္းလုိ႔ အဖြားက( ကိုေပါက္ ထမင္းေၾကာ္စားမွာလား)ဆုိ “ဟင္႔အင္း”ခဲ႔မိတာကို အခုမွေနာင္တေတြရမိပါတယ္။ လူပ်ဳိေပါက္ေရာက္ေတာ႔အဖြားေကြ်းတာကုိစားရတာထက္ အိမ္ကပုိက္ဆံေတာင္းလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ ပဲထတၱရာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ပုိလုိ႔နွစ္သက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ တကၠသိုလ္တက္တဲ႔အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ တရုပ္တန္းေစ်းက ျမီးရွည္ ဒါမွမဟုတ္ 29လမ္းက ဦးစိန္ဆီခ်က္ လမ္း80ေပၚကရွမ္းေခါက္ဆြဲကို ၾကဳံသလုိစားလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆီခ်က္(ဂ်ဳံ)ေခါက္ဆြဲပြဲေသး 2က်ပ္ အၾကီး 3က်ပ္ အခုအေသး 600က်ပ္ အၾကီး 800က်ပ္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ထပ္တစ္ရာတစ္ခု တစ္က်ပ္ (ေက်ာင္းထဲမွာဆုိ ျပားငါးဆယ္ ) အခုလက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္200က်ပ္ ထပ္တစ္ရာတစ္ခ်ပ္250က်ပ္။ 1978ကေန အခု 2010 အႏွစ္သုံးဆယ္အတြင္း တုိးတက္မူ႔က အဆ200-300လုိ႔ေျပာနုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါက အေ၀းကလာတဲ႔ ဧည္႔သည္ကုိ မန္းေလးေဒသမုန္႔ျဖစ္တဲ့ (ျမီးရွည္)လုိက္ေကြ်းပါတယ္။ ေနာက္စားေသာက္ျပီး အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ႔ အဖြားက ဧည္႔သည္ကို ဘာစားခဲ႔လဲလုိ႔ေမးေတာ႔ ဧည္႔သည္က “အဖြား သားတုိ႔ မုန္႔တီကို ၀က္သားနဲ႔သုပ္တာ စားခဲ႔တယ္ “လုိ႔ေျဖလုိက္တဲ႔အခါ အစကအားလုံးေၾကာင္သြားတာေပါ႔။ မုန္႔တီဆုိတာ ၾကက္သား ဒါမွမဟုတ္ငါးဖယ္နဲ႔သာစားေလ႔ရွိတာကို ေနာက္မွာ သေဘာေပါက္ျပီး တစ္အိမ္လုံးရီလုိက္ၾကရတာ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ က်ရယူပါတယ္။ အမွန္ကေတာ႔ ျမီးရွည္ဆုိတာ မန္းေလးျမဳိ႕ရဲ႕မနက္ခင္းအစားအစာပါ။ ဆုိင္းထမ္းေလးေတြနဲ႔ ျမဳိ႔အႏွံ႔လုိက္ေရာင္းၾကပါတယ္။ မုန္႔တီ နန္းလတ္အရြယ္နဲ႔သိပ္မကြာတဲ႔ မုန္႔ဖတ္ကုိ ၀က္ရုိးေတြျပဳတ္ထားတဲ႔ ဟင္းရည္ထဲမွာ ခဏထည္႔လုိ႔ အိသြားေအာင္ခဏစိမ္လုိက္ပါတယ္။ ျပီးရင္မုန္႔ဖတ္ထဲကို ပဲငပိ၊ပဲပင္ေပါက္(ခ)တုိရ နည္းနည္း႔၊ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းအရည္နဲ႔ တရုပ္နံနံေရာထားတာရယ္၊ ဂ်ဳံကို လုံးျပီးကြ်တ္ေအာင္ေၾကာ္ထားတာကိုအေနေတာ္ေလးေတြညွပ္ထားတာရယ္၊ ၀က္သားအသားရယ္ အဆီအေခါက္ရယ္ ကုိ ႏူးအိေနေအာင္ျပဳတ္ထားတာကို ပါးပါးလွီးထားတာရယ္ကုိ (၀က္သားမစားရင္ေတာ႔ ၾကက္သားေပါ႔)သူ႔အခ်ိဳးအစားနဲ႔သူ ေရာ ျပီးရင္ အစပ္ၾကဳိက္ရင္ ငရုတ္ဆီ မၾကဳိက္ရင္ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ဆီသတ္ထားတဲ႔ ဆီ၀ါရယ္ ကိုထည္႔လုိ႔ မုံညင္းခ်ဥ္နဲ႔တြဲဘက္လုိ႔ စားၾကပါတယ္။ တြဲဘက္အစပ္ေျပ ကေတာ႔ ၀က္ရိုးဟင္းရည္(ဘုိဆန္ဆန္ေျပာရရင္ ၀က္ရုိးစြတ္ျပဳတ္)ေပါ႔။ ဒီမုန္႔က မန္းေလးကုိ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေဒသက ဘယ္လို ေရာက္လာသလဲဆုိတာကို မသိေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ျမီးရွည္က မန္းေလးျမဳိရဲ႔ အမွတ္အသားတစ္ခုလုိျဖစ္ေနပါျပီ။ (အခုမန္းေလးကို လာရင္ ဗထူးေဘာလုံးကြင္းနားကျမီးရွည္၊82လမ္း 33-32လမ္းၾကားက မန္းက်ီးရိပ္၊82လမ္း38-39ၾကားက ကိုေဆြတုိ႔ညီအကိုရဲ႕ျမီးရွည္(2)ဆုိင္ရယ္အျပင္ 34လမ္း 84-85ၾကားက စိန္ျမင္႔ျမီးရွည္က မနက္ခင္းမွာနာမယ္ၾကီးသလုိ 16လမ္း 81-82ၾကားက ေနျမင္႔မွ ဖြင္႔တဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း၀က္ကလီစာနဲ႔သုပ္ေပးတဲ႔ျမီးရွည္ဆုိင္ကေတာ႔ စပါယ္ရွယ္ဆုိင္ေတြေပါ႔.) မန္းေလးျမဳိ႕မွာေတာ႔ ဆုိင္းထမ္း နဲ႔လယ္ေရာင္းတဲ႔ျမီးရွည္သည္ ဘယ္အသည္ကိုေခၚစားစား သိပ္မကြာတဲ႔ အရသာကိုေပးနုိင္စြမး္ရိွပါတယ္။ မန္းေလးျမီးရွည္ကုိ မစားဘူးေသးဘူးဆုိရင္ မန္းေလးကို မေရာက္ေသးဘူးလုိ႔ ဆုိနုိင္တယ္ေနာ္။ ေနာက္မန္းေလးမုန္႔တီ”ကလည္း ဒီျမဳိ႔ရဲ႕ေရပန္းစားတဲ႔မုန္႔လုိ႔ေျပာရင္ရပါတယ္။ မုန္႔တီကေတာ႔ ငါးဖယ္အစိုခ်က္နဲ႔စားစား ငါးဖယ္ေၾကာ္နဲ႔စားစား ၾကက္သားနဲ႔စားစားေကာင္းတာပါဘဲ။ မုန္႔တီရဲ႕အဓိက မုန္႔ဖတ္ကေတာ႔ အလုံးၾကီးၾကီးကေတာ႔ နန္းၾကီး အလယ္အလတ္ကေတာ႔ နနး္လတ္လုိ႔ေခၚျပီး မုန္႕ဖတ္ေသးေသးေလးေတြကုိေတာ႔ နန္းေသးလုိ႔ေခၚပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ နန္းလတ္နဲ႔ စားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မုန္႔တီေကာင္းေကာငး္ဆုိတာ မုန္႔ဖတ္ႏူးညံ႔မူ႔အေပၚမွာရယ္ အသုံးျပဳတဲ႔ ပဲမူန္႔ ငံျပာရည္စတာေတြရယ္ လက္ဆရယ္အေပၚမွာမူတည္လုိ႔ ေကာင္းမေကာင္းဆုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ မုန္႔တီစားခ်င္ရင္ အခုေစ်းခ်ဳိေတာ္ ေစ်းရုံးေအာက္ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွာဖြင္႔တဲ႔ မုန္႔တီကုိသြားစားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ စိန္ပန္းမုန္႔တီတုိ႔ စုိးစုိးမုန္႔တီတုိ႔ က နာမယ္ၾကီး လာပါတယ္ ၾကီးဆုိေကာင္းလဲေကာင္းသကိုး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ စုိးစုိးမုန္႔တီနဲ႔ အျပဳိင္ ေရႊတံဆိပ္ဆုရထားတဲ႔ လမ္း40က ေဒၚသန္းျမ မုန္႔တီကလဲ မန္းေလးကိုေရာက္ရင္ စားဘူးေအာင္စားသြားမွဆုိတဲ႔ မုန္႔တီဆုိင္ေတြျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းဆင္းလုိ႔အိမ္ျပန္တယ္ဆုိရင္ အိမ္က အဖြားက စားစရာမုန္႔တစ္မ်ဳိးမ်ဳးိ၀ယ္ထားေပးပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ မုန္႔ပ်စ္စလက္လုိ ဘိ္န္းမုန္႔လုိ မုန္႔လက္ေကာက္လုိ ပဲကပ္ေၾကာ္လုိ ျမန္မာ မုန္မ်ဳးိေတြမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ ပဲဒါးလွီးဆုိတဲ႔ ပဲနဲ႔ုလုပ္ထားတဲ႔မုန္႔တုိ႔ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္တုိ႔ ကုလားပဲမူန႔္နဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ (အႏုဆုပ္)လုိ႔ေခၚတဲ႔မုန္႔ကိုေကြ်းတာမ်ားပါတယ္။ ေျပာင္းဖူးတုိ႔ ကန္စြန္းဥတုိ႔ ေျမပဲတုိ႔ေပၚတဲ႔ရာသီဆုိရင္ေတာ႔ ရာသီေပၚအသီးအႏွံကုိ ျပဳတ္လုိ႔ေၾကြးပါတယ္။ အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္က ပုိက္ဆံေပးမကိုင္ေတာ႔ အျပင္ဆုိင္က အစားအစာကိုလဲ အခုေခတ္ကေလးမ်ားလုိ ၀ယ္မစားတတ္သလုိ မက္လဲ မမက္ေမာခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္မန္းေလးမွာ မုန္႔ဟင္းငါး ကလဲ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ႔ စားစရာပါဘဲ။ ဒါေပမယ္ အရင္က မန္းေလး မုန္႔ဟင္းငါး က ဆုိင္းထမ္းေတြနဲ႔ထမ္းျပီးလည္ေရာင္းတာမ်ားပါတယ္။ အရင္က မုန္႔ဟင္းငါးဆုိတာ ေန႔လည္ခင္းတုိ႔ ညေနမွစားတဲ႔ အစားအစာျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္လမ္းေဒါင္႔ေလးေတြမွာ ညေနပုိင္းဆုိရင္ ဆုိက္တြဲေပၚမွာ မုန္႔ဟငး္ငါးအုိးရယ္ ပုဂံေတြရယ္တင္လုိ႔ ဖြင္႔တဲ႔ မုန္႔ဟငး္ငါးဆုိင္ေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ မန္းေလးမုန္႔ဟင္းငါးကေတာ႔ ပဲမူန္႔နဲ႔ခ်က္ေတာ႔ အ၀ါေရာင္သန္းပါတယ္ ပဲေၾကာၾကြတ္ၾကြတ္နဲ႔တြဲစားလုိ႔အင္မတန္အရသာရွိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကုလားပဲနဲ႔ခ်က္တဲ႔ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းငါးပုံစံမ်ဳးိကုိ မစုိးရိမ္ရုပ္ရွင္ရုံအတြင္းမွာ ၾကည္ၾကည္မုန္႔ဟင္းငါးဆုိတာ ေပၚလာတာကေန မန္းေလးရဲ႕ မနက္စားစရာ စာရင္းထဲမွာ မုန္႔ဟင္းငါးတစ္မ်ဳိးတုိးလာတာကေန တစ္ျမဳိ႔လုံး ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းငါးစတုိင္ ေျပာင္းကုန္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရုိးရာမပ်က္ ပဲမူန္႔နဲ႔ ခ်က္တဲ႔ မန္းေလးစတုိင္္မုန္႔ဟငး္ငါးကေတာ႔ အခုအခ်ိန္အထိ ဆုိက္တြဲေလးေတြနဲ႔ ညေနခင္းကို အပိုင္စီးထားနုိင္တုံးပါဘဲ၊ မန္းေလးမွ ေဒၚရူဘီမုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ အုန္းနုိ႔ေခါက္ဆြဲကလဲ နာမယ္ၾကီးပါဘဲ။ အုန္းနုိ္႔ေခါက္ဆြဲလုိ႔ေျပာေတာ႔ ငယ္ငယ္က အခါၾကီးရက္ၾကီးေတြတုိ႔ လြတ္လပ္ေရးပြဲေတာ္ေန႔တုိိ႔ဆုိရင္ က်ဳံးေဒါင္႔ နဲ႔ 26ဘီလမ္းေဒါင္႔မွာရွိတဲ႔ ျမမာလာနုိ႔ေအးဘားကုိ သတိရပါတယ္၊ အရင္က မန္းေလးမွ နုိ႔ေအးဘားလုိ႔ နာမယ္တတ္တဲ႔ ဆုိင္ကႏွစ္ဆုိင္ဘဲ ရွိပါတယ္။ နုိ႔ေအးဘားဆုိတာကေတာ႔ အေအးဆုိင္ကုိေျပာတာပါ။ တစ္ဆုိင္က ျမမာလာနုိ႔ေအးဘား ေနာက္တစ္ဆုိင္က ေရႊနဂါးရုပ္ရွင္ရုံေရွ႔အ၀င္ေပါက္က ရန္ကုန္နုိ႔ေအးဘား ပါဘဲ။ ရန္ကုန္နုိ႔ေအးဘားက အေအးသက္သက္ဘဲေရာင္းပါတယ္။ ျမမာလာနုိ႔ေအးဘားက ပိုျပီးေရာင္းရ ပုိျပီးလူၾကဳိက္မ်ားပါတယ္။ အဲဒီဆုိင္မွာ နုိ႔ေအး ဖာလူဒါ ေရခဲ႔မုန္႔ စေတာ္ဘယ္ရီစက္ေဖ်ာ္လက္ေဖ်ာ္အကုန္ရပါတယ္။ အခါၾကီးရက္ၾကီးေတြမွာ မွ ခ်က္ေရာင္းတဲ႔ အုန္းနုိ႔ေခါက္ဆြဲကျဖင္႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက စားခဲ႔ရလုိ႔လားေတာ႔ မသိဘူး အဲဒီဆုိင္က အုန္းနုိ႔ေခါက္ဆြဲကေတာ႔ အခုထိအေကာင္းဆုံးလုိ႔ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္မွ 29-30ၾကားလမ္း80က ကိုလွထြန္းအေအးဆုိင္က ပဲသုတ္ကနာမယ္ၾကီးလာပါတယ္။ ပဲသုတ္ဆုိတာကေတာ႔ ေရခဲရယ္နုိ႔ဆီရယ္ ေက်ာက္ေက်ာ အမဲေတြေရာင္စုံေတြပါတဲ႔ေရခဲသုတ္ထဲကို ပဲလြန္းအမဲေလးေတြထဲ႔သုတ္ေပးတာပါ။ သူ႔ေနာက္မွ အခုအခိ်န္ထိေခတ္စားဆဲ႔ ဆုိင္ခြဲေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ႔ နုိင္လြန္ေရခဲမုန္႔အုပ္စုေပၚလာပါတယ္။ နုိင္လြန္အေအးဆုိင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း 26လမ္းနဲ႔ 83လမ္းထိပ္မွာေတာ႔ အရင္ ညေစ်းတနး္ေခတ္ေကာင္းစဥ္က အေအးဆုိင္ေလးတစ္ခုလဲ ဂ်ပန္ျပည္က နာမယ္အၾကီးဆုံးေတာင္နာမယ္ေလးနဲ႔ေခတ္စားခဲ႔ေပမယ္႔ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ညေစ်းတန္းကိုေျပာင္းခိုင္းတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဒီဆုိင္ေလးလဲ ေရာျပီး မွိန္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ အခုေတာ႔ ရန္ကုန္နုိ႔ေအးဘားလဲမရွိေတာ႔ပါဘူး။ျမမာလာနုိ႔ေအးဘားလဲမရွိေတာ႔ပါဘူး။ ျမမာလာနုိ႔ေအးဘားကေတာ႔ 1980ခုႏွစ္မတုိင္ခင္ကတည္းက အေအးဆုိင္ကို ပိတ္လုိ႔ မန္းေလးျမဳိ႔မွာ ပထမဆုံးေသာ ေၾကးအုိးေခါက္ဆြဲဆုိင္ကုိ အဲဒီေနရာမွာ ဖြင္႔ခဲ႔ပါတယ္။ အစပထမေတာ႔ မန္းေလးသူ မနး္ေလးသား ေၾကးအုိးမစားတတ္ေသးေတာ႔ စစခ်င္းမေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ သူတုိ႔အိမ္ေနရာျဖစ္တဲ႔ လမ္း80 လွဳိငး္ေတးသံသြင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္မွာဖြင္႔ေတာ႔ ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ ေၾကးအုိးဘယ္လုိစားေကာင္းတယ္ဆုိတာ မန္းေလးသူမန္းေလးသားေတြ သိသြားေတာ႔ မစားဘူးသူ ေခတ္မမွီဘူးျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္သူတုိ႔အိမ္ေလးက ဦးက်ားၾကီးမီးမွာ ပါသြားေတာ႔ 26ဘီလမ္းေဒါင္႔က အရင္ နုိ႔ေအးဘားေနရာမွာျပန္ဖြင္႔ေတာ႔လဲစည္ကားတာပါဘဲ။ ဒါေပမယ္႔လမ္းေဒါင္႔ ကမီးပြဳိင္႔ျဖစ္ေနျပန္ေတာ႔ လာစားတဲ႔စက္ဘီးေတြ ကားေတြ ရပ္ရရတာ အျမဲျပႆနာျဖစ္ေနေတာ႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ ဒီဆုိင္ကိုအျပီးပိတ္လုိက္ပါတယ္။ အခုလက္ရွိ နာမယ္ၾကီးေနတဲ႔ ေရႊေတာင္တန္းရယ္ ပတၱျမားေၾကးအုိးရယ္က ျမမာလာေၾကးအုိး မရွိေတာ႔ မွေပၚလာတဲ႔ဆုိင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က တရုပ္တန္းနားမွာၾကီးျပင္းတဲ႔သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေတာ႔ တရုပ္တန္းနားက ေခါက္ဆြဲဆုိင္ေတြနဲ႔လဲမကင္းပါဘူး။ မန္းေလးက ေခါက္ဆြဲဆုိင္ ေတြရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ ကိုယ္႔ဆုိင္အတြက္ေခါက္ဆြဲဖတ္ကို ကိုယ္တုိင္လုပ္တာပါ။ ေခါက္ဆြဲဖတ္ကေလးေတြရဲ႕နုးညံ႔မူ႔ ခ်ိဳတဲ႔ အရသာ တစ္ဆုိင္နဲ႔တစ္ဆုိင္နည္းနည္းခ်င္းကြာပါတယ္။ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲဆုိင္နဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္က လမ္း80တရုတ္တန္းမွာတန္းစီလုိ႔ေနတာပါ။ အဲဒီဆုိင္ေတြက တစ္ခ်ိဳိ႔ကမနက္ပိုင္းဘဲဖြင္႔တယ္ (29လမ္းက ဦးစိန္ေခါက္ဆြဲေပါ႔)။ ေနာက္ အရင္ ကိုလွထြန္းအေအးဆုိင္ေနရာမွာဖြင္႔တာကေန 27လမ္း လမ္း80ကုိေျပာင္းလာတဲ႔ မင္ဟိန္း၊ ရုံစိန္ နဲ႔ ဘုရားသားေခါက္ဆြဲဆုိင္ေတြကေတာ႔ ညအထိဖြင္႔တဲ႔ဆုိင္ေပ႔ါ။ ရွမး္ေခါက္ဆြဲဆုိရင္ အရင္က ေရႊနဂါးရုပ္ရွင္ရုံနဲ႔တည္႔တည္႔ကတစ္ဆုိင္ေျမာက္ဘက္ ဓါးလြယ္ခုတ္ေလာက္မွာက တစ္ဆုိင္ သူတုိ႔ကေတာ႔ ရွမး္ေခါက္ဆြဲေရစိမ္တုိ႔ ဆန္စီးတုိ႔ေရာင္းတာပါ။ (အခုေတာ႔ ေရႊနဂါးရုံတည္႔တည္႔ကဆုိင္ေနရာအေဟာင္းမွာ မုိးကုတ္ကေျပာင္းလာတဲ႔ ေဒၚရွန္ေခါက္ဆြဲဆုိင္က ဖြင္႔လာတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး) ေနာက္ေဒၚေရႊေခါက္ဆြဲဆုိင္ 29လမ္းေအာက္ဖက္ကိုဆက္ဆင္းရင္ ေဒၚစင္းယုံေခါက္ဆြဲဆုိင္ ေတြကဟုိေရွးကတည္းက ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ဖြင္႔လာခဲ႔ၾကတာ အခုအခ်ိန္ထိရွိဆဲရွိျမဲ ေအာင္ျမင္ဆဲဆုိင္ေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။အရင္ကတရုပ္တန္းမွာနာမယ္ၾကီးဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲဆုိင္ (သူကျမန္မာဆုိင္ေနာ္) ရွိန္းကေတာ႔ အခု 81လမ္း 37လမ္းဘက္ကိုေျပာင္းသြားပါတယ္။ ေနာက္ညမွဖြင္႔တဲ႔ေခါက္ဆြဲဆုိင္ေလးကေတာ႔ ဆုိင္နာမယ္တတ္မထားတဲ႔ 32လမ္းနဲ႔82လမ္းေဒါင္႔က ဓါတ္ဆီဆုိင္ေဘးက ဆုိင္ကေလးပါဘဲ၊ ဒါကေတာ႔က်ေနာ္အျမဲထိေတြ႔စားေသာက္ေနတဲ႔ဆုိင္ေလးေတြမုိ႔လည္းေျပာျပနုိ္င္တာပါ။ မနး္ေလးရဲ႕ မေမ႔နုိင္တဲ႔ အစားအစာေလး က်ေနာ္တုိ႔ ညေနခင္းဆုိရင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထုိင္ေစာင္႔လုိ႔စားခဲ႔ရတဲ႔အစားအစာေလးကို ေျပာရရင္ အခုလမ္း30-လမ္း80ေဒါင္႔မွာ ဖူဂ်ီစတုိးဆုိတာ ျဖစ္မလာေသးခင္က ညေနမွဖြင္႔တဲ႔ အားမိန္ရဲ႕ဖက္ထုပ္ေၾကာ္ဆုိင္ေလးပါ။ ဖက္ထုတ္ေၾကာ္တပြဲစားဘုိ႔ နာရီ၀က္တစ္နာရီေစာင္႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လဲ ညတုိင္းေလာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထုိင္ရင္းေလကန္ရင္း စားခဲ႔ရတဲ႔ ဒီဖက္ထုပ္ေၾကာ္ဆုိင္ေလးကို ေတာ႔ လြမ္းပါသဗ်ာ။ အခုေတာ႔ ဒီဆုိင္ေလးလဲမရွိေတာ႔ပါဘူး။ မန္းေလးျမဳိ႔ဆုိတာ ဟုိအရင္ကတည္းက အေျခခ်ေနထုိင္တဲ႔ တရုပ္လူမ်ဳးိေတြရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ႔ တရုပ္လူမ်ဳးိလုိ႔သာေျပာေပမယ္႔ သူတုိ႔မ်ဳးိဆက္သစ္ေတြက မန္းေလးမွာေမြးမန္းေလးမွာၾကီးေတာ႔ မန္းေလးသားတရုပ္ေတြေပါ႔။ ဒီေတာ႔ တရုပ္လူမ်ဳိးရွိရင္ အီၾကာေကြးရွိမယ္ ေပါက္ဆီရွိမယ္ ပဲလမုန္႔ရွိမယ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွိမယ္။ မန္းေလးသား ကုလားလူမ်ဳးိရွိေတာ႔ စမူဆာ ရွိမယ္ ပလာတာရွိမယ္ ထပ္တရာရွိမယ္ ခ်ပါတီရွိမယ္ ပူရီရွိမယ္ ဒါန္ေပါက္ရွိမယ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွိမယ္။ အဲေတာ႔ ျမန္မာေတြကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတာ႔ ရွိမယ္ ဒါေပမယ္႔ ျမန္မာေတြကေတာ႔ ဘာမုန္႔ေတြတင္ေရာငး္လဲလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားလုိက္တဲ႔အခါ………………..
ကိုေပါက္လက္ေဆာင္  အေတြးပါးပါးေလး