က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုံးက  အေဖ႔ရဲ႕အေမဘက္ကအဖြားရဲ႕အေမြဆုိင္ျခံထဲမွာ အမ်ဳးိေတြအားလုံး စုေနခဲ႔ၾကပါတယ္
ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္၀န္းတဲ့ျခံၾကီးထဲမွာ တစ္မိသားစုကုိ အိမ္တစ္လုံးစီနဲ႔ေပါ႔။
အိမ္ေထာင္အသစ္ထူေထာင္လို႔  မိသားစုတစ္ဖြဲ႔တုိးရင္ လြတ္ေနတဲ႔ ကြက္လပ္မွာ အိမ္တစ္လုံးထပ္ေဆာက္ေပါ႔။
မွတ္မွတ္ရရ ရွစ္အိမ္ကုိးအိမ္ေလာက္ေတာင္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
အဲေတာ့က်ေနာ္တုိ႔ျခံၾကီးထဲမွာ လူေတြအမ်ားၾကီး ရွိသလုိ အဖုိးအဖြားေတြ ဦးၾကီးေဒၚၾကီးေတြ ဦးေလး ေဒၚေလးေတြနဲ႔ အတူတူ သိုက္သုိက္၀န္း၀န္းၾကီးေနရတာေပါ႔။
မေကာင္းတာကေတာ႔ လူမ်ားေတာ႔ ဇာတ္လမ္းမ်ားတယ္ ။
လူၾကီးေတြနဲ႔ ေနရေတာ႔ ဟုိလုိမလုပ္နဲ႔ ဟုိဟာမလုပ္နဲ႔လုိ႔ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရေတာ႔ လြတ္လပ္တာကုိ ႏွစ္သက္တဲ႔လူငယ္အတြက္ စိတ္ေတြညစ္တာေပါ႔။
က်ေနာ္တုိ႔မ်ား သူတုိ႔မ်က္ေစ႔ထဲမေတြ႔တဲ႔ အ၀တ္အစား၀တ္တာ အျပဳအမူကိုေတြ႔ေတာ႔ ျပီဆုိလုိ႔ကေတာ႔ အဆူခံရတဲ႔အျပင္ အျမဲၾကားရတဲ႔စကားေလးတစ္ခြန္းကေတာ႔
” ငါတုိ႔တံုးကနဲ႔မ်ား ကြာပါ႔”ဆုိျပီး ေခတ္တစ္ေခတ္နဲ႔တစ္ေခတ္ကုိ ႏုွိင္းယွဥ္တဲ႔စကားေလးပါဘဲ။

စစ္ျပီးေခတ္ကေရွးေဟာင္းရုပ္ရွင္ထဲကလုိ တစ္ခါတစ္ရံေဘာင္းဘီအတုိ ေဖာ႔ဦးထုပ္ ေအာက္က ဘြတ္ဖိနပ္စီးတဲ႔အခါစီးျပီး
(ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ေတာ့ကုတ္အက်ီအရွည္ၾကီးနဲ႔)
စားပြဲခင္းလုိလုံခ်ည္ အကြက္က်ဲၾကီးသားေရခါးပါတ္ျပားၾကီးပါတ္လုိ႔ေအာက္က ဘြတ္ဖိနပ္နဲ႔ လက္ကလဲ တုတ္ေကာက္ကုိဟန္ပါပါလႊဲ ေဆးတံကိုခဲရင္းလမ္းေလွ်ာက္တတ္ျပီး သူတုိ႔လုိအဘုိးၾကီးခ်င္းေတြရင္ ” အုိင္ေဆးေတြ အုိင္စီးေတြ အုိးမုိင္ေဂါ႔” ေတြနဲ႔ဘုိလုိေျပာျပီး စတုိင္ေတြထုတ္တတ္တဲ႔ ဘုိးဘုိးကလဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိသူတုိ႔စိတ္နဲ႔မေတြ႔ရင္ မ်က္ေစ႔ေနာက္လာရင္ “ခုေခတ္ခေလးေတြကေတာ႔ကြာ”…………………………………………….

ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ဦးတုန္း ကရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အလြန္စကားေျပာေကာင္းျပီး ” ဘ၀တုိ႔ လူတန္းစားတုိ႔”ဆုိတဲ႔စကားလုံးၾကီးၾကီးေတြမွေရြးျပီးစာသံေပသံနဲ႔ေျပာတတ္တဲ႔ ရုပ္ရွင္မင္းသားျမတ္ေလးတုိ႔ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းတုိ႔ စတုိင္ဖမ္းလုိ႔ အရက္မူးလာရင္ အက်ီလက္ရွည္ေျဗာင္ကိုိ မေသမသပ္ေခါက္
တုိက္ပုံအက်ွီကိုလက္ေပၚမွာ တင္တဲ႔အခါတင္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ လဲပုခုံးေပၚကိုတင္ ဖိနပ္အေကာင္းကုိစီးနုိင္ရဲ႕သားနဲ႔ ခုံဖိနပ္ကုိ တစ္ဂြပ္ဂြပ္စီး
အိမ္မွာ ဟင္းေကာင္းေကာင္းမခ်က္ရင္ အဖြားကုိ ” အေမကလဲဗ်ာ”ဆုိျပီးရန္လုပ္တတ္တဲ႔
နုိင္ငံေရးသမားလုိလုိ စာေရးဆရာလုိလုိ သူတုိ႔လုိအေပါင္းအသင္းေတြမ်ားေတြ႔ရွင္ ” ဓနရွင္တုိ႔ ပစၥည္းမဲ႔လူတန္းစားတုိ႔ သာတူညီမွ်ခံစားေရးတုိ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတုိ႔ အရင္းရွင္လူတန္းစားတုိ႔ မခင္အထက္တန္းစားတုိ႔”ဆုိတဲ့စကားလုံးေတြကို ပါးစပ္ထဲမဆန္႔ေအာင္ေျပာရင္း နင္မွာစုိးလုိ႔ အရက္ျဖဴနဲ႔ေမွ်ာခ်တတ္တဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕အကိုၾကီး ဆုိေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဘၾကီးေပါ႔တုိ႔တေတြရယ္

မာလြန္ဘရြန္ဒူိဆုိတဲ႔ႏုုိင္ငံျခားမင္းသားစတုိင္ ကုိ ပုံတူကူးထားတဲ႔ ဦးထုပ္ကိုခပ္ေစာင္းေစာင္းေဆာင္း စကားေျပာရင္ႏွာသံေလးနဲ႔ မပီတစ္ပီညဳတုတုေျပာတတ္တဲ႔ ရုပ္ရွင္မင္းသားေက်ာ္ေဆြစတုိင္ကုိျပန္ျပီးေကာ္ပီလုပ္ျပီးတစ္ခါတစ္ေလ မခန္႔ေပါက္နဲ႔ ၾကည္႔တတ္တဲ့အေမ႔ေမာင္အငယ္ကုိေရာ၊
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔  ခဏေလးနဲ႔ေပ်ာက္သြားေပမယ့္၀ုန္းကနဲထေတာက္ဘူး ခဲ့တဲ႔ရုပ္ရွင္မင္းသား ေဇာ္ခင္လုိ ေကာ္လာကုိ ေထာင္ အက်ီကိုရင္ဘတ္ဟျပဲ(အေအးမိေသမွာမေၾကာက္ဘူးေနာ္)ေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္က်ပ္(အထုိင္မေတာ္ရင္ကြဲထြက္သြားမွာေတာင္ စုိးရိမ္ရတယ္)
ဘြတ္ဖိနပ္ဦးခ်ြန္ကုိ မခြ်တ္တမ္း၀တ္ထားတတ္တဲ႔ အေမ႔ေမာင္၀မ္းကြဲေရာ၊
 
စပုိ႔ရွပ္လက္တုိ အက်ီလက္တုိခပ္က်ပ္က်ပ္ကုိ ၀တ္ လူစည္ရင္လက္ေမာင္းကညွစ္ေကြးလုိ႔ ၾကြက္သားေတြျပလုိျပ ႏုတ္ခမ္းေမႊးစစထား
သေဘာက်စရာမ်ားေတြ႔ရင္ တဟင္း………ဟင္း……………နဲ႔ခပ္ညွင္းညွင္းေလးရီျပ မ်က္လုံးေလးက မခုိ႔တရုိ႔ၾကည္႔ လုံခ်ည္ကုိခါးပုံစေလးထုတ္လုိ႔၀တ္ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ႔ ေဘာင္းဘီရွည္ခပ္က်ပ္က်ပ္နဲ႔စတုိင္ေပးတဲ႔ ၀င္းဦးပုံအပီယူထားတဲ႔ အေဖ႔ညီအငယ္ဆုံးဦးေလးအပါအ၀င္ ရွိသမွ်ဦးေလးတုိ႔ ဘၾကီးတုိ႔ ဘုိးဘုိးအားလုံးက
သူတုိ႔မ်က္ေစ႔ထဲမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနတဲ႔ …………………………..

ေက်ာက္ခဲနဲ႔ေဖာက္ခြဲခဲ႔တဲ႔ေဇာ္၀မ္းလုိ စစ္ဆြယ္တာၾကီးကိုေႏြေခါင္ေခါင္၀တ္လုိ၀တ္။ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးတဲဲ့ကိုေက်ာ္ဟိန္းလုိ စစ္ဦးထုပ္ေဆာင္းလုိ႔ စစ္အက်ီိအစုတ္ၾကီးကို၀တ္လုိ၀တ္
စင္ေပၚမွာ ေက်ာထိ၀ဲေနတဲ႔ ဆံပင္အရွည္ၾကီးတစ္ခါခါနဲ႔ ဟန္ပါပါသီခ်င္းဆုိတတ္တဲ႔ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီအပြၾကီးနဲ႔ ကိုစုိးပုိင္တုိ႔ ဘုိုဘုိဟန္တုိလုိ ပူရအုိက္ရတဲ႔အထဲ အနက္ေရာင္၀မ္းဆက္၀တ္လုိ၀တ္ ၊ တီရွပ္နဲ႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာႏုကို စတုိင္က်က်၀တ္လုုိ႔  သီခ်င္းဆုိရင္းရွိတ္ဆြဲျပတာကုိ စင္ေအာက္ကေန႔မခ်င္႔မရဲၾကည္႔ခဲ႔ရတဲ့ ပေလးဘြဳိင္သန္းႏိုင္တုိ႔စတုိင္ကုိ အပီအျပင္ယူထားတဲ႔ က်ေနာ္အကိုေတြကိုမ်ားမျမင္လုိက္နဲ႔
 ” ဒီေကာင္ေတြ ၾကည္႔ရတာ အခ်ဳိးမေျပလုိက္တာ” ဆုိတဲ့အသံေလးက ေနာက္က ကပ္ပါေနက်ပါ။

ခုိင္ထူးတုိ႔ ေဂ်ေမာင္ေမာင္တုိ႔လုိ  အက်ီအကြက္လက္တုိေလးကို လက္ေခါက္ျပီး ဂ်င္းေဘာငး္ဘီခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးနဲ႔ ေအးေဆးတဲ႔စတုိင္ေလးနဲ႔ ေနဘူးတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေအာက္ကေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြျဖစ္တဲ႔ ညီ၀မ္းကြဲေတြ ကုိ” ပုံစံေတြကေတာ႔ကြာ”လုိ႔ဆုိျပီးေတာ႔……………………………………………….
ဆံပင္အရွည္ၾကီးနဲ႔ဆုိ လမ္းသူရဲအုိနဲ႔တူတယ္လုိ႔ ခံယူျပီး ရဲေအာင္တုိ႔ ရန္ေအာင္တုိ႔ ေဒြးတုိ႔လုိ ဆံပင္အတုိကုိ ေသေသသပ္သပ္ထား အ၀တ္အစားကလဲ
ဘရင္းဒက္ဆုိတဲ႔ ေစ်းမေသးတာကိုမွ၀တ္ အင္မတန္ကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးနဲ႔ေနတတ္တဲ့သူေတြတုိ႔ ရာဇာေန၀င္းစတုိင္ ေရွ႔က ဆံပင္ဦးဇမုတ္ကုိအရွည္ထားတတ္တဲ႔ေကာင္ေတြကုိ “မ်က္ေစ႔ေနာက္ေနတာဘဲ” လုိ႔  ……………………………………………..
ပန္႔စတုိင္လုိ တီရွပ္မွာ သံခ်ိတ္ေတြတပ္လုိတပ္ လက္မွာလဲ ဘာေတြမွန္းမသိရွုပ္ရွက္ခပ္ေအာင္ပတ္လုိပတ္ ဆြဲၾကိဳးေတြလည္ပင္းအျပည္႔ဆြဲလုိဆြဲ တစ္ခါတစ္ေလဆုိရင္ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေကာင္းကို မစုတ္စုတ္ေအာင္လုပ္လုိ႔၀တ္တဲ႔ေကာင္က၀တ္ အားအားရွိဆံပင္ကုိ အေရာင္ဆုိးလုိ႔ဆိုး သူ႔ေဘာ္ဒီထက္ ငါးဆေလာက္ၾကီးေနတဲ႔ မေတာ္မတဲ့တီရွပ္အပြၾကီးေတြ ေဘာင္းဘီအတုိအပြၾကီးေတြ၀တ္ လုိ႔ပါးစပ္က တရုိ႔ရုိ႔ေအာ္တတ္တဲ့ေကာင္ကေအာ္
အီမုိစတုိင္ဆုိျပီး ဆံပင္ကုိ ၾကြက္ကိုက္ထားတာလုိလုိ ဆံပင္ကုိညီေအာင္မညွပ္တတ္တဲ႔သူက ညွပ္ေပးလုိက္တာလုိ မညီမညာထားတတ္တဲ႔ သူတုိ႔ေအာက္ က ညီ၀မ္းကြဲေတြကုိ ေတြ႔ျပန္ရင္ ………………………….
” ၀တ္တာစားတာ အဆင္႔ကုိမရွိဘူး ဘာေကာင္ေတြမွနး္ကုိ မသိဘူး “လုိ႔ေထာပနာျပဳတတ္ျပန္ပါတယ္။
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ႔လုိက္ တစ္ေခတ္နဲ႔တစ္ေခတ္ေျပာင္းသြားတာကုိ အလြယ္တကူလက္မခံနုိင္ဘဲ ကိုယ္႔ေခတ္နဲ႔ျပန္ယွဥ္ၾကည္႔ျပီး အားမရ အလုိမက်ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ဘဲထင္ပါတယ္၊
* * * * * * * * * *  * * * * *   * * * * * * *   * * *  *     * * * * *    * *  **
တစ္ရက္က က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းရယ္ သူ႔ေျမးေလးရယ္ အိမ္ကုိ အလယ္လာၾကပါတယ္။
ေျမးေလးက ေလးႏွစ္သားေလာက္ဘဲရွိပါေသးတယ္။
ဘယ္ကျပန္လာၾကတာလဲလုိ႔ေမးေတာ႔ သူ႔ေျမးေလးကို က်ဴရွင္အပ္ျပန္လာတာပါတဲ႔။
အံ့ၾသစရာ မူၾက်ိတက္ေနတဲ႔ ကေလးကုိ က်ဴရွင္သြားအပ္တာကေနျပန္လာၾကတာပါတဲ႔ဗ်ာ။
အဲဒါနဲ႔စကားစျမည္ေရွးျဖစ္ေဟာင္းသတိရစရာေလးေတြ လက္ရွိေနေရးထုိင္ေရးေလးေတြေအးေအးေဆးေဆးေျပာလုိ႔ျပန္သြားၾကေတာ႔ မွ ကိုယ္႔ငယ္ဘ၀ေလးနဲ႔ဆက္စပ္တဲ႔ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးကုိ ျပန္ေတြးမိပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔ အဖုိးတုိ႔က စစ္ၾကီးနဲ႔ၾကဳံလုိက္ရသူေတြဆုိေတာ႔ အတန္းပညာကုိေကာင္းေကာင္းသင္ခြင္႔မရခဲ႔ၾကပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာၾကီးျပင္းခဲ႔သူေတြဆုိေတာ႔ အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းေကာင္းေျပာနုိင္ၾကသလုိ အဂၤလိပ္ဘုတ္အုပ္ေတြကိုလည္းမူရင္းအတုိင္းဖတ္နုိင္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အေဖတုိ႔လက္ထက္မွာေတာ႔ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဆယ္တန္းေအာင္ဘုိ႔အေတာ္ေလးကိုခက္ပါတယ္၊
တကၠသို္လ္၀င္တန္းမွာတင္ရပ္ကုန္ၾကတာမ်ားပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လည္းသူတုိ႔ေခတ္က ကိုးတန္းေအာင္ရင္ကို အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရႏုိင္ပါတယ္ စာလဲတတ္ၾကပါတယ္။
ဆရာဆရာမေတြကလဲ တကယ္ကုိတတ္ေအာင္သင္ၾကပါတယ္။
မတတ္ရင္မေအာင္ဘူး ဒီေတာ႔ တကယ္တတ္မွ တကယ္ကုိစာၾကိဳးစားတဲ့သူမွ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔ တကၠသိုိလ္ေျမကုိ ေခ်ခ်ခြင္႔ရတာပါ။
က်ေနာ္အကိုတုိ႔ေခတ္က စလုိ႔ မစ္ရွင္ေက်ာင္းေတြကို ျပည္သူပုိင္သိမ္းလို္္က္တဲ႔အခ်ိန္က စျပီး ျမန္မာပညာေရးက စံနစ္သစ္ဆုိတဲ႔ နံမည္ တတ္လုိ႔ စျပီး ပုံစံေတြေျပာင္းပါတယ္။
အဂၤလိပ္စာကို ငါးတန္းေရာက္မွစသင္ရမယ္႔ဆုိတဲ႔ (အေတာ္ေလး႔ကုိရူးေၾကာင္ေၾကာင္နုိင္တဲ႔) သတ္မွတ္ခ်က္ကုိ စလုိ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က သုံးေလးတန္းေလာက္ေရာက္ေနတဲ႔ က်ေနာ္အကိုေတြ ကေတာ႔ အိမ္မွာအဂၤလိပ္စာကို ဟန္မပ်က္ဆက္လုိ႔သင္ပါတယ္။
သင္ဆုိက်ေနာ္အဖုိးတုိ႔ အဖြားေလးတုိ႔က ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြကိုးဗ်။
ဒီေတာ႔ အကုိေတြသင္ေတာ႔ က်ေနာ္ကလဲ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက စာ၀င္သင္တာေပါ.။
အဲဒီေခတ္က စာစသင္တဲ႔ေက်ာင္းသားေတြ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြအားလုံးေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔စာေရးသင္ရပါတယ္။
ေက်ာက္တံကိုခြ်န္ေနေအာင္ေသြး ၀လုံး၀ုိင္း၀ုိငး္ေလးေတြကုိ မလွရင္ဖ်က္လုိ႔ ထပ္ကာထပ္ကာေရး ျပန္ေတြးရင္ လြမ္းေတာင္လြမ္းပါေသးဗ်ာ။
 @@@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@@@@@@
မစ္ရွင္ေက်ာင္းေတြကို ျပည္သူပုိင္သိမ္းလုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အဖုိးက ဆက္မလုပ္ေတာ႔ဘဲအိမ္မွာ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းသေဘာနဲ႔ဖြင္႔ထားပါတယ္။
အဲဒီတုနး္က ဆယ္တန္းကုိ အျပင္က၀င္ေျဖလုိ႔ရတဲ႔ေခတ္ပါ။
အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းအေၾကာင္႔ ေန႔မွာ အတန္းေက်ာင္းတက္ဘုိ႔အဆင္မေျပသူေတြအတြက္ေပါ႔။
အဲဒီတုနး္က ေက်ာငး္ကဆရာဆရာမေတြကလည္း တကယ္ကုိ စာေတြတတ္ သင္တတ္ ေစတနာအျပည္႔နဲ႔သင္ေပးပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္ေတြတုံးက ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမဆုိတာ (ေစတနာ ၀ါသနာ အနစ္နာ)ဆုိတဲ႔နာသုံးနာနဲ႕ျပည္႔စုံမွသာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကုိ လုပ္ၾကပါတယ္။
ဒီထက္၀င္ေငြေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြက ေပါမွေပါကုိးဗ်။
အဲဒီတုန္းက ေန႔မွာေက်ာင္းတက္ေနရဲ႕သားနဲ႔ က်ဳရွင္တက္ရတယ္ဆုိတဲ႔ကေလးက ေက်ာင္းစာမလုိက္နုိင္လို႔အေတာ္ေလးကို ညံ႕တယ္ဆုိတဲ႔ကေလးမွ က်ဴရွင္ထားၾကတာပါ။
က်ဳရွင္လာအပ္ရင္ကုိ မိဘေတြက” ဆရာၾကီးေရ ဒီေကာင္႔ကုိေသခ်ာေလး စာလိုက္နုိင္ေအာင္သင္ေပးစမ္းပါ အတန္းထဲမွာ ဘိတ္ခ်ီးျဖစ္ေနလုိ႔” ဆုိျပီးမွလာအပ္ၾကပါတယ္။

(ၾကဳံလုိ႔ေျပာလိုက္ပါအုံးမယ္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အကိုေတြ စာသင္ရတဲ႔ေနရာမွ သင္ရုိးညြန္းတန္းက ခဏခဏမေျပာင္းတာကုိ သတိထားမိပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အထက္ေအာက္တစ္ႏွစ္ၾကီးတစ္ႏွစ္ငယ္ေမြးထားတဲ႔ညီအကိုေတြက အထက္ကလူရဲ႕ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ စာအုပ္ေတြကုိေသေသခ်ာခ်ာ ကဒ္ထူဖုံးနဲ႕ဖုံးထားျပီး
ေရွ႔ကလူ ကိုင္ခဲ႔တဲ႔စာအုပ္ကုိ လက္အဆင္႔ဆင္႔ေျပာင္းျပီးကိုင္ခဲ႔တာကုိ ေတြ႔ရလုိ႔ပါ။
ွေနာက္အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ္႔အိမ္မွာ အတန္းငယ္မရွိရင္ အရပ္ထဲက ရွိတဲ႔အိမ္ကုိ အခမဲ႔ လက္ဆင္႔ကမး္တတ္ၾကပါတယ္။ )
ၾကရတာ ကိုျမင္ခဲ႔ၾကဳံခဲ႔လုိ႔ပါ။က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္မွာေတာ႔ ခဏခဏေျပာင္းေတာ႔ တစ္ႏွစ္ကုန္ျပီးရင္ သင္ခန္းစာ စာအုပ္ေတြက ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ေရာင္းစားတဲ႔အထဲကိုေရာက္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္တ6တန္းေလာက္ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးေလာက မွာအေျပာင္းအလဲျဖစ္ပါတယ္။
ကုိးတန္းစတက္တဲ႔အခိ်န္မွာကတည္းက သိပၸံနဲ၀ိဇၨာကုိတစ္ခါတည္းအျပီးခြဲလုိက္တာကိုး။
သိပၸံလုိင္းက အမွတ္ျမင္႔မွရတယ္ ေနာက္ဆရာ၀န္တုိ႔စက္မူတုိ႔လုိ လုိင္းေကာငး္ေကာင္းေရာက္တယ္ ၀ိဇၨာအမွတ္နည္းတဲ့သူေတြေရာက္ျပီး ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔တကၠသုိလ္တက္ရင္လဲ ပထ၀ီ သမုိင္း ျမန္မာစာ ဆုိတဲ႔ဘာသာရပ္ေတြကိုဘဲတက္လုိ႔ရမယ္။ အမ်ားအျမင္အရ နိမ္႔တယ္ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ တစ္ခါတည္းနဲ႔ ဆရာ၀န္လုိငး္အဂၤ်င္နီယာလုိင္းဘာလုိငး္ညာလုိင္းကို အမွတ္အနည္းအမ်ားေပၚမူတည္လုိ႔ အျပီးခြဲပါတယ္။
အမွတ္အမ်ားဆုံးက ဆရာ၀န္လုိင္း သူျပီးေတာ႔မွ  စက္မူ႔တကၠသိုလ္နဲ႔သြားဆရာ၀န္ သူတုိ႔ေနာက္ကမွ တိေမြးကု တုိ႔ ဘီအီးဒီတုိ႔ အီကုိ တုိ႔ စို္က္ပ်ုဳိးေရးတုိ႔ ဆုိျပီးအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဆုိတဲ့ တံဆိပ္ကပ္ထားတာေတြကုိ ၀င္ခြင္႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကုိ တစ္ခါတည္းသတ္မွတ္ထားတာမုိ႔ အျပဳိင္အဆုိင္ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။
သူျပီးေတာ႔ မွ သာမန္ဘြဲ႔ေပးမယ္႔တကၠသိုလ္ထဲမွာကုိ ဘူမိေဗဒ ဓါတုေဗဒ ရူပေဗဒ  သခ်ၤာ ဇီ၀ အမွတ္လုိက္အဆင္႔ဆင္႔သြားေပါ့။
လူဆုိတာကလဲ ၀ါသနာပါတာ မပါတာ ေနာက္ထား အမွတ္ျမင္႔မွ လူအထင္ျမင္မေသးမွာဆုိေတာ႔ ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ဘြဲ႔ရရင္ လဲ အလုပ္ပါေသခ်ာတဲ့အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုိင္းကုိ ရေအာင္ဇြတ္လုံးပန္းၾကပါေတာ႔တယ္။
မိဘမ်ားကလဲ ကေလးရွစ္တန္းေရာက္တာနဲ႔ တသိပၸံထဲသိပၸံျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
၀ိဇၨာေရာက္တယ္ဆုိရင္ကုိလူျဖစ္ရွဳံးသလုိအေျပာခံၾကရပါတယ္။
တစ္ခုရွိတာက ၀ိဇၨာလုိင္းေရာက္သြားရင္ ဆယ္တန္းေအာင္ဘုိ႔ကိုခက္တာကိုး။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ မိဘမ်ားက ကေလးမ်ားကုိ ရွစ္တန္းေရာက္တာနဲ႔ ၀ိဇၨာမေရာက္ေအာင္ ေမာင္းေတာ႔တာပါဘဲ။
တစ္ခါ သိပၸံလုိင္းေရာက္ျပန္ေတာ႔ အမွတ္ေကာင္းတဲ့သူမွ ၀င္ခြင္႔ရတဲ့ ဆရာ၀န္ အဂၤ်င္နီယာလုိင္းကုိမေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေနာက္ကေနတြန္းအားေတြေပးၾကပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီအခိ်န္လဲေရာက္ေရာ မိဘေတြစိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းကဆရာသင္တာနဲ႔တင္မေက်နပ္နုိင္ေတာ႔ဘဲ  ေက်ာင္းဆင္းတဲ႔အခ်ိန္မွာ အျပင္က ဆရာေတြဆီမွာ ကေလးကုိစာဆက္သင္ခုိင္းပါေတာ႔တယ္။
အစက နီးစပ္ရာဆရာနဲ႔အိမ္တစ္အိမ္မွာ စုသင္တာကစလုိ႕က်ဴရွင္ဆုိတာ အစျပဳလာပါေတာ႔တယ္။
အဲဒါကေနစလုိ႔ အစုိးရအလုပ္လဲ မလုပ္ခ်င္ (လုပ္ခ်င္ရင္လဲ အလြယ္တကူမွမရတာ) စာသင္တာလဲ၀ါသနာပါတဲ႔ သူေတြက က်ဴရွင္ဆရာ ဆရာမေတြျဖစ္လာပါတယ္။
အစကေတာ႔ ဆရာေတြက ဘာသာစုံကုိ သင္ေပးတာကစတာပါ။
ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ တစ္ဘာသာျခင္းစီမွာ ကုိ စပယ္ရွယ္ က်ဳရွင္ေပးၾကတဲ႔ အေနအထားကိုေရာက္လာပါတယ္။
က်ေနာ္ဆယ္တန္းမွာ နာမယ္ၾကီးတဲ႔က်ဴရွင္ဆရာေတြက မႏၱေလးမွာေျပာတာေနာ္ ျမန္မာစာဆုိ ဦးသိန္းနုိင္ သခ်ၤာဆုိ နန္းညြန္႔(ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔) ရူပဆုိ ဦးထိန္၀င္း ဇီ၀ဆုိ
ဓါတုဆုိဦးစိန္လွဳိင္ အဂၤလိပ္စာဆုိ ဘီအမ္ဘားမား တုိ႔ ကီး ဦးစုိးတင္႔ အစရွိတဲ႔ဆရာေတြေပၚလာပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္ကအစျပဳလုိ႔ က်ဴရွင္ဆုိတဲ႔အခန္းက႑ေပၚေပါက္လာသလုိ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕လြတ္လပ္စြာေနထုိင္ရတဲ႔ ကေလးဘ၀ေလးစတင္ေပ်ာက္ဆုံးခ်ိန္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ဆင္႔တက္လုိ႔ အခိ်န္ပုိင္းက်ဳရွင္ထားရုံတင္မကဘူး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားလာပါတယ္။
ေနာက္ထပ္တုိးလာျပန္တာက 8တန္းေျဖျပီးတာနဲ႔ကေလးကုိ ကိုးတန္းစာေတြကုိ ေနြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာမနားခုိင္းဘဲစာေတြသင္ပါေတာ႔တယ္။
ဒါက အထက္တန္းအဆင္႔က ကေလးေတြ႔ရဲ႕စာမွစာဆုိတဲ႔ဘ၀။
ုေက်ာင္းေတြမွာဆုိရင္ ဆရာဆရာမေတြက စာေကာင္းေကာင္းမသင္ေတာ႔ဘူး။
အတန္းပုိင္ဆရာ ဆရာမက သူ႔အတန္းက ကေလးေတြကိုသူ႔အိမ္မွာလုိက္ျပီး က်ဴရွင္အတက္ခုိင္းပါတယ္။
မတက္တဲ့ကေလး ဘာျဖစ္လဲဆုိေတာ႔ အတန္းထဲမွာ ေနာက္ဆုံးခုံမွာထုိင္ရတယ္ ပညာအရည္အခ်င္းျပတဲ႔မွတ္တမ္း မွာ ပုိေဇးရွင္ ဘိတ္ခ်ီးျဖစ္တယ္ေပါ႔။
ဒီေတာ႔မိဘေတြလဲကေလးေတြရဲ႕ေနာင္ေရးစိတ္ေအးရတာလဲတစ္ပုိင္း အထိ္န္းရသက္သာျပီးေရာဆုိတာကလဲတစ္ပုိင္း ဆုိျပီး သူငယ္တန္းကစလုိ႔ ေက်ာင္းသြားျပီးရင္ က်ဴရွင္သြားဆုိတဲ့
ျပီးကေလးအတြက္ တစ္ေန႔တာ အစီအစဥ္ကုိ ဆရာမေတြလက္ ကို ၀ကြက္အပ္လုိက္ပါတယ္။
(မန္းေလးက ကေလးေတြဆုိရင္ မနက္ 6နာရီခြဲတာနဲ႕ တရုပ္ေက်ာင္းကုိသြားတဲဲ့ျပီးတရုပ္စာသင္လုိက္ေသးဗ်ာ တရုပ္စာက အသုံးတြင္က်ယ္လာတာကိုးဗ်)
ေဟာမနက္က်ဴရွင္  ေန႔ေက်ာင္းတက္ ညေနေက်ာင္းတက္ ညစာက်က္၀ုိင္းဆက္ ဆုိတဲ႔ ကေလးေတြမွာ အနားမရတဲ႔ ဘ၀ကိုမလုိခ်င္လဲ လက္ခံရေတာ႔တာကိုးဗ်။
ဒါတင္မကေသးပါ ကေလးကုိ စာက်က္တာကုိ ေဘးကေနအနီးကပ္ညြန္ၾကားေပးဘုိ႔အတြက္ ဂုိက္ဆုိျပီးစာကူက်က္ဘုိ႔အတြက္ေလာေလာလတ္လတ္ပူပူေႏြးေႏြးဆယ္တန္းကုိ ဂုဏ္ထုူးအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေအာင္ထားတဲ့ကေလးအခ်င္းခ်င္းျပန္ေစာင္႔ေရာက္ပါတယ္။
(တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ သမီးအမုိ္က္ေလးက ဂုိက္နဲ႔လုိက္ေျပးတဲ႔ဇာတ္လမ္းေလးမ်ားလဲ အခ်ပ္ပုိအျဖစ္ၾကားရတတ္ပါတယ္။)
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ မူၾကိဳကေလးလဲ က်ဴရွင္တက္ သူငယ္တန္းလဲတက္ အလယ္တန္းလဲတက္ အထက္တန္းလဲတက္ တကၠသိုလ္ကေက်ာင္းသားလဲတက္ ဂုဏ္ထူးတန္းကလဲတက္ မဟာတန္းကေက်ာင္းသားလဲက်ဴရွင္တက္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ယူမယ္႔သူလဲ တက္ ဆုိေတာ႔ တျပည္လုံးအတုိင္းအတာနဲ႔က်ဴရွင္တက္ၾကရပါတယ္။
(အဆစ္အေနနဲ႔ကေတာ႔ ဖုိးဖုိးဖြားဖြား ဦးဦးေဒၚေဒၚ ေဖေဖေမေမတုိ႔ကလဲ က်ဴရွင္လုိက္တက္ၾကပါတယ္ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကေလးက်ဴရွင္တက္ေနခ်ိန္မွ အျပင္ကေစာင္႔ေနၾကလုိ႔ပါ)
ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ ဦးေရနဲ႔ေက်ာင္းသားမမွ်ေတာ႔ ဆရာ ဆရာမက ေကာင္းေကာင္း မသင္နုိင္ သင္ေပးျပန္ေတာ႔ ေက်ာင္းသားက က်ဴရွင္ေလာက္အထင္မၾကီးေတာ႔ ဂရုမစို္က္
က်ဴရွင္က်ျပန္ေတာ႔လည္း အခ်ိန္တုိတုိေလးအတြင္းမွာ သေဘာတရားေတြဘာေတြနားထားလုိက္ေတာ႔ ဆရာႏုတ္တုိက္ခ်ေပးတာ လုိက္ေအာ္လုိ႔ (ဘုိင္ဟတ္)ဆုိတဲ႔ အလြတ္ရေအာင္တစ္ခါတည္းက်က္ဆုိတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြမ်ားလုိ႔လာပါတယ္။
အဲေတာ႔ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သေဘာတရားထက္ အလြတ္ရေအာင္က်က္တာ စဥး္စားျပီးတြက္ရတဲ႔သခ်ၤာကုိေတာင္ အလြတ္က်က္တဲ႔ဘ၀ေရာက္လာပါတယ္။
 ဒီေတာ႔ ေနရာတကာမွာ” ငါတုိ႔ေခတ္ ငါတုိေခတ္”နဲ႔ယွဥ္လုိ႔ေျပာတတ္သူမ်ားကို ကေလးေတြကို ကုိယ္ျခင္းစာေစလုိပါတယ္။
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကေလးေတြဘက္ကေနျပန္စဥး္စားမိတဲ႔အခါ…………………………………………..
(1)  အခုေခတ္ကကေလးေတြ အလြတ္က်က္တဲ႔ဘ၀ေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူေတြက ဖန္တီးေပးပါသလဲ?
(2)  အခုေခတ္ကေလးေတြအျပင္စာမဖတ္ဘူးလုိ႔ေျပာေနသူမ်ား ကေလးေတြက အျပင္စာဖတ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္ ခြင္႔ျပဳေသာမိဘ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိနုိင္ပါသလဲ?
(3)  သင္ယူတဲ့ပညာနဲ႔ ထမင္းစားဘုိ႔လုပ္ကို္င္ရတာ တစ္ထပ္တည္းမက်တာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ျဖစ္ေပမယ္႔ကိုယ္တတ္တဲ႔ပညာနဲ႔လုပ္စားလုိ႔မရတာ ေတြဟာ
       ကေလးေတြရဲ႕အျပစ္ပါလား ဘယ္သူေၾကာင္႔ပါလဲ ?
(4)  တကယ္လုိ႔မ်ားဆရာ၀န္လုိင္းဒါမွမဟုတတ္ျမင္႔တဲ႔လုိင္းကုိတက္ဘုိ႔အမွတ္မီွတဲ႔ကုိယ္႔ သားသမီး က ၀ါသနာပါလုိ႔ မ်ား ျမန္မာစာယူမယ္ သမုိင္းယူမယ္ဆုိရင္
      ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႔ခြင္ျပဳနုိင္ပါမလား?
(5)  ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား အလြတ္မက်က္ခ်င္ပါဘူး သေဘာတရားနဲ႔တကြ သိေအာင္သင္ေပးမယ္လုိ႔မ်ား ေတာင္းဆုိလာရင္ လုိက္ေလွ်ာနုိင္ၾကပါမလား?
အစရွိတဲ႔ေမးခြန္းေတြ တစ္သီတစ္တန္းၾကီး ထြက္လာပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က လူငယ္ဘ၀မွာသူ့အခိ်န္နဲ႔အခိ်န္ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ကေလးဘာ၀ေပ်ာ္ရြင္စြာကစားခဲ႔ရပါတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္လသာညမ်ားဆုိရင္ လူၾကီးေတြကို စီစဥ္ေပးလုိ႔ ေက်ာက္လမ္းမေပၚ ေျမကြက္လပ္ေတြမွာ ထုတ္ဆီးတုိးတန္းခြက္ရုိက္တန္းကစားခဲ႔ရပါတယ္။
ေနြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာဆုိရင္လဲ အရိပ္ရတဲ႔သစ္ပင္ၾကီးေတြ မနး္ေလးမွဆုိ မန္းသီတာ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ကေလးဘ၀က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး႕စားခဲ႔ရပါတယ္။
တစ္ပါတ္တစ္ခါလဲတဲ႔ရုပ္ရွင္ကိုလူၾကီးေတြနဲ႔အတူသြားလုိ႔ၾကည္႔ခဲ႔ရပါတယ္။
အိမ္မွာဆုိရင္ ကေလးဂ်ာနယ္တုိ ဦးစိတ္တုိတို႔ေမ်ာက္ညိဳတုိ႔ ေမာင္သတၱိ တုိ႔ ေမာင္ကမၻာတုိ႔ ဗလၾကီးတုိ႔ဗလေလးတုိ႔ဆုိတဲ႔ကေလးရုပ္ျပေတြဖတ္ရပါတယ္။
ညအိပ္ရင္ အဖုိးအဖြားေတြေျပာတဲ႔ အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္ေတြကုိ နားေထာင္ရင္းရခဲ႔တဲ႔ အသိတရားေတြက ခုလူေလာကၾကီးကိုျဖတ္သန္းေနတဲ႔အခါမွာအသုံး၀င္ပါတယ္။
အခုေခတ္ကေလးေတြမွာ မနက္လဲစာ ညလဲစာ အိပ္ခါနီးလဲစာ မနက္အိပ္ယာထေတာ႔လဲစာ သနားစရာ စာကေလးေလး ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔အခုေခတ္က ကေလးေတြ ၀တ္တာစားတာမ်က္ေစ႔ေနာက္မယ္ သူတုိ႔ေနတာထုိင္တာ အခ်ိဳးမက်ခဲ႔ရင္ ကေလးမ်ား
စာသင္တာကုိ သေဘာတရားနဲ႔မယွဥ္ဘဲ အလြတ္ဘဲက်က္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနတယ္ဆုိရင္ တစ္ဘက္သတ္အျပစ္္တင္ခ်င္မယ္ဆုိရင္သူတုိ႔ေခတ္ကုိ ၀င္မၾကည္႔ဘဲ ကိုယ္႔ေခတ္နဲ႔ဘဲယွဥ္ၾကည္႔ေနခ်င္တယ္ဆုိရင္
ဒါေလးကုိ အရင္ဖတ္ၾကည္႔ပါလုိ႔ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။
ကုိေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး