တာပိန္လား ဧရာ၀တီလား….။

ေျမႏုကၽြန္းနဲ႔ ေတာင္တန္းနဲ႔
မကုန္ခန္းတဲ့ ျမစ္စမ္းနဲ႔….
မေျပာင္းလဲတဲ့သဘာ၀
မတည္ျမဲတဲ့ သခၤါရ……။

တာပိန္ဟာ
အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးေနမိတယ္…
သူ႔၀မ္းေတြေပါက္
ေျမႏုကၽြန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ထြက္ေနပါေစ
တစ္ေန႔ ေရေတြနည္းလာရင္
ခ်ဳပ္ထိန္းထားတဲ့ သူ႔မ်က္ရည္
တာရိုးေတြေက်ာ္ေအာင္ စီးဆင္းေပးဦးမယ္တဲ့….။

အခု ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း တာပိန္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ကနဲ႔ေတာင္မတူတာ…. ေနာင္တစ္ခ်ိန္လည္း ဒီေျမ ဒီေရ ဒီသဘာ၀ ဒီထက္ ေျပာင္းလဲသြားမွာပါပဲ….။ ဒီလိုပဲ… တာပိန္ရဲ႕ ကမ္းတစ္ဖက္မွာရွိခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရေတြက ေဟာင္းႏြမ္းလာမွာပါပဲလားလို႔… တစ္ခါ တစ္ခါ အေတြးမွာ….။

ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုပါ… ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ၾကာပီးမွ ကိုယ့္အိမ္အေနာက္မွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ကို ဘာျမစ္မွန္း သိတယ္… 😀 … တစ္ခ်ိဳ႕ လြဲမွားမႈေတြက နည္းနည္း ဟာသဆန္ပါတယ္… ။

ဒီေန႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဖူး… ခြဲခြာထားရတဲ့ တာပိန္ရဲ႕ ကမ္းနဖူးေပၚက အိမ္ေလးကို လြမ္းပါတယ္…။ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္လို႔ဆိုတာထက္ သာမန္ အိမ္ေလးတစ္လံုးလို လြမ္းတာပါ…။ တစ္ခါက ငါေနဖူးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အိမ္ေလးအျဖစ္ေပါ့….။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေနေနတဲ့ အခန္းေလးကို ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပန္လြမ္းရျပန္ဦးမယ္…။ ေနာက္လ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ ခြဲခြာရျပန္ရင္ေပါ့….။

ေၾသာ္… ဘ၀ဆိုတာ… အမွတ္တရေတြကို ေဟာင္းႏြမ္းပစ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြကို တိုက္စားပစ္လုိက္ရပါတယ္…။