“ငယ္ငယ္တုန္း ေခါင္းေလာင္းသံ-7”                         

      (ဂုဏ္ယူတတ္ေစေသာ……….ဂုဏ္တင္႔ေစေသာ……………)

 

အဲဒီတုံးက ေက်ာငး္အုပ္ဆရာၾကီးဦးလွ က အားကစား ကို အရမ္းအားေပးပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀ကဒီဇင္ဘာလဆုိရင္အမွတ္(9)ေက်ာင္းရဲ႕ အားကစားပြဲေတာ္ပါဘဲံ။

တစ္လလုံးနီးပါးေလာက္ျပဳိင္ၾကဘင္ခရာတီး၀ုိငး္ေတြေလ႔က်င္႔ၾကနဲ႔ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။

အားကစားမ်ဳိးစုံမွာ ၀င္မျပဳိင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားမရွိသေလာက္ပါဘဲ။

မီတာတစ္ရာ ၊မီတာႏွစ္ရာ၊မီတာရွစ္ရာ၊

တန္းေက်ာ္ေျပးပြဲ၊ဘတ္စကက္ေဘာ၊ေဘာ္လီေဘာ၊ေဘာလုံး၊ပင္ေပါင္၊

တင္းနစ္၊ၾကက္ေတာင္၊အလ်ားခုန္၊သံလုံးပစ္အေတာ္ေလးစုံပါတယ္။

ျပဳိင္ပြဲမွာ၀င္ျပဳိင္တယ္ဆုိရင္ စာသင္ခနး္၀င္စရာမလုိေတာ႔ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၀င္ျပဳိင္ၾကပါတယ္။

ျပဳိင္ပြဲ၀င္မယ္႔ဆုိရင္အရင္စာရင္းေပး။

စာရင္းေပးျပီးရင္ အၾကဳိျပဳိင္ပြဲေတြလူေရြးပြဲေတြထပ္လုပ္ပါတယ္။

ဆရာေဒးဗစ္ေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ “ဟိ “ ယူတယ္ေပါ႔။

ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ႔ဆယ္ေယာက္( ဟိ ၀င္တဲ႔သူေပါ႔)ဘဲ

ေနာက္ဆုံးေန႔မွာ၀င္ျပဳိင္ခြင္႔ရပါတယ္။

တကယ္႔ပြဲၾကီးေန႔မွာ၀င္ျပဳိင္ရတဲ႔လက္ေရြးစဥ္ေတြမွသာပြဲေန႔အခမ္းအနားမွာ စီတန္းလမ္းေလ်ာက္ခြင္႔ရပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ အားလုံးက တကယ္႔ပြဲေန႔မွာပါ၀င္ခြင္႔ရေအာင္ၾကဳိးစားၾကပါတယ္။

တကယ္႔ပြဲေန႔မတုိင္ခင္ ေက်ာငး္၀င္းထဲက ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ဘင္ခရာအဖြဲ႔ကေလ႔က်င္႔ပါတယ္။

တကယ္ျပဳိင္ပြဲရက္နီးတဲ႔အခါမွာ ဖြင္႔ပြဲပိတ္ပြဲအတြက္ လက္ေရြးစဥ္ေတြက

လမ္းေလ်ာက္ေလ႔က်င္႔ရပါတယ္။

ပိတ္ပြဲေန႔က ပုိေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ညမုိးခ်ဳပ္မွပိတ္ပြဲက်င္းပတဲ႔အတြက္ မီးဒုတ္ေတြကို ကိုင္ျပီးလမ္းေလွ်ာက္ရတာပါ။

ပြဲမက်င္းပခင္ရက္ေတြမွာ အတန္းထဲမွာစာလဲေကာငး္ေကာငး္မသင္ျဖစ္ပါဘူး။

ပြဲရက္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာငး္၀င္ထဲမွာလူအျပည္႔။

မနက္ကတည္းကျပဳိင္ပြဲေတြလုပ္လုိက္ၾကတာကိုယ္႔လူကုိယ္အားေပးၾကတာေပ႔ါ။

က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆုံးကေတာ႔ ေန႔လည္အားကစားျပဳိင္ပြဲေတြနားခ်ိန္မွာဘင္ခရာ

တီး၀ုိငး္က လက္စြမ္းျပလုိ႔ ဧည္႔ခံတာကိုပါဘဲ။

ေရွ႕က တီး၀ုိင္းေခါငး္ေဆာင္ေမဂ်ာကလဲ သူ႔လက္ထဲကဘုသီးတပ္ထားတဲ႔ ဒုတ္ၾကီးကုိ ေလထဲ၀ဲလုိက္ျပန္ဖမ္းလုိက္နဲ႔လုပ္သာေနတာလမ္းေလွ်ာက္တာမပ်က္။

ၾကည္႔ေနရတဲ႔သူမ်ားမေတာ႔ျ႔ပဳတ္မ်ားက်လုိက္ရင္ဆုိတဲ႔အေတြးနဲ႔အသဲတယားယား၊

ေနာက္ဘင္အၾကီးၾကီးတီးတဲ႔သူကလဲ လက္ရုိက္တုတ္ကိုိ

ဟုိဘက္ပစ္လုိက္ဒီဘက္ပစ္လုိက္နဲ႔ တ၀ုန္း၀ုနး္၊

လင္းကြငး္ျခမး္ၾကီး တခ်မ္းခ်မး္တီးတဲ႔သူကလဲ လင္းကြင္းေတြကုိ ေလထဲပစ္ျပီးျပန္ဖမ္း။

တစ္ဖြဲ႔လုံးကလဲ လမး္ေလွ်ာက္ရင္းသီခ်ငး္ေတြတီးရင္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေဖာ္လုိ႔လမ္းေလ်ွာက္။

အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီရွည္ရယ္ၾကယ္သီးေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ႔အကၤ်ီအျဖဴေတြနဲ႔ဆုိေတာ႔ ျမင္ရတာအင္မတန္က်က္သေရရွိ။

ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ခြင္႔မရတာကိုလဲ မခ်င္႔မရဲ။

အၾကဳိက္ဆုံးျပကြက္ကေတာ႔ ဆုိဒ္ဒရမ္ေခၚတဲ႔ဒရမ္ေသးေသး၀ုိငး္၀ုိငး္ေလးေတြကို

ရုိက္တဲ႔ တုတ္ေလးေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳးိကစားျပီး ညီေနေအာင္အလွျပၾကတာပါဘဲ။

ေတြးၾကည္႔ရုံနဲ႔တင္မ်က္ေစ႔ထဲမွာျပန္ျမင္ျပီးလြမ္းလာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္ျပီးသြားတာေတာင္ေက်ာင္းသားေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာ ပြဲေတာ္တုံးက အေၾကာငး္ေတြျပန္ေျပာလုိ႔မ၀နုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဒုိင္အုိ စိန္ပီတာ အမွတ္တစ္နဲ႔ဖားသားလဖုနး္ ေက်ာငး္ေတြက ေက်ာင္းေပါင္းစုံျပဳိင္ပြဲေတြမွာ တကယ္႔ကိုသဲၾကီးမဲၾကီး

အနုိင္မခံအရွဳံးမေပးဘဲျပဳိင္ၾကတာကို မွတ္မိပါတယ္။

မိန္းကေလးေက်ာင္းဆုိလဲ အဓိကျပဳိင္ဖက္ကေတာ႔ အမွတ္8ကြန္ဗင္႔နဲ႔ အမွတ္(4)အမ်ဳးိသမီးေက်ာငး္ေပါ႔။

တစ္ေက်ာင္းနဲ႔တစ္ေက်ာငး္ကလဲ အရည္အခ်င္းျပည္႔မွီၾကေတာ႔ သူတလွည္႔ကိုယ္တလွည္႔ပါဘဲ။

တစ္ဖက္နဲ႔တဖက္ျပဳိင္ရင္းက ညိၾကတာလဲအၾကိမ္ၾကိ္မ္။

ဒီလုိအားကစားပြဲနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ညိခဲ႔ၾကတာေလးထဲကအမွတ္တရ

ျဖစ္ခဲ႔တာေလးေတြေတာ႔ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာငး္မွာ ဆရာၾကီးတစ္ဦးက ရင္ဘတ္မွာအေမႊးအမွ်င္ေတြနဲ႔

ခန္႔ခန္႔ၾကီးေပါ႔။

အဲဒီအခ်ိန္က ေရွာင္ကြန္နရီရဲ႕ ဂ်ိနး္စဘြမ္းကားေတြေခတ္စားေနခ်ိန္ေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ဆရာၾကီးကုိ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ဂ်ိမ္းစဘြမ္းလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္က က်ေနာ္တုိ႔(၇)တန္းႏွစ္ပါ။

က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ဒုိင္အုိေက်ာငး္အမွတ္(10)ကေဘာ႔လုံးပြဲ ဖုိင္နယ္မွေတြ႔ၾကပါတယ္။

ကန္ရမွာေတာ႔က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ကြင္းမွာ။

အဲဒီေန႔မနက္ခင္း ေက်ာင္းစုေ၀းခ်ိန္မွာ ဆရာၾကီးက ကိုယ္႔ကြင္းမွာလာကစားမယ္႔

ဧည္႔သည္ကို ေကာငး္ေကာငး္မြန္မြန္ဧည္႔ခံဘုိ႔။

ဒါေပမယ္႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ပြဲကိုနုိ္င္ေအာင္ကစားဘုိ႔ မိန္႔ခြန္းေျျပာပါတယ္။.

က်ေနာ္တုိ႔အၾကဳိက္ဆုံးက နုိင္ခဲ႔ ဒုိင္းရခဲ႔ရင္ ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလုပ္ေပးမယ္

လုိ႔ဆရာၾကီးက ကတိေပးထားတာကိုပါ။

အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းအေရွ႔ဖက္လမး္က ဒါးတန္းရပ္ဘုရားပြဲေန႔ပါဘဲ။

ကစားတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဖက္ေက်ာငး္ကေက်ာင္းသားေရာ

ရပ္ကြက္ထဲကလာၾကည္႔သူေတြ႔ေရာ ကြင္းအျပည္႔။

ျပည္႔ရုံတင္မကဘူး အေနာက္ဘက္သံ၀င္းခ်ပ္ခ်္အုဌ္တံတုိင္းေပၚမွာေရာ               အဲဒီအုဌ္တံတုိ္င္းေဘးက ကုကၠဳိလ္ပင္ေတြမွာေရာအားေပးသူအျပည္႔။

ကစားၾကတာပြဲၾကီးပြဲေကာငး္။

နွစ္ဖက္စလုံးကေျခညီေတာ႔ ဂုိးမသြင္းနုိင္။

အဲဒီအခ်ိန္ဘယ္ကေနဘယ္လုိစလုိက္တဲ႔ရန္ပြဲလဲမသိ ၀ရုန္းသုံးကားနဲ႔ခ် ၾကျပန္ေရာ။

တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ဂဲေတြနဲ႔ထုၾကေဆာ္ၾကႏွက္ၾကေတာ႔ ေဘာလုံးပြဲလဲပ်က္သြားပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးအခ်ဳပ္မွာေတာ႔ ႏွစ္ဖက္လုံးကုိဖ်န္ေျဖေပးေနတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ခ်စ္ဆရာၾကီး

ဂ်ိနး္စဘြန္းေခါငး္ကုိခဲမွန္လုိ႔ကြဲသြားပါတယ္။

အဲလုိလဲ ဂ်ိနး္စဘြန္းကြဲတာလဲျမင္ေရာ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြလူစုျပီး

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းအေရွ႔ဘက္ ဒါးတန္းေရခဲစက္နားမွာရွိတဲ႔အမွတ္(10)ေက်ာင္းရဲ႕

ေက်ာငး္အုပ္ၾကီးအိမ္ကို ခ်ီတက္ျပီး ခဲေတြနဲ႔ အားေပးၾကပါေတာ႔တယ္။

တားမရ ဆီးမရ။

ခဏေနေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔ အမွတ္(5)ရဲစခန္းက

ထြက္လာျပီးခဲနဲ႔အားေပးေနသူအားလုံးကိုဖမ္း အခ်ဳပ္ကားေပၚတင္ျပီး အိမ္တုိင္ယာေရာက္လုိက္ပုိ႔ပါေတာ႔တယ္။

အိမ္၀င္းေပါက္ကုိေရာက္လုိ႔ အခ်ဳပ္ကားေပၚကဆင္းလာတဲ႔ျမင္ေရာ အိမ္ကေဆာ္ပေလာ္တီးတာခံရပါတယ္။

 

အဲဒီေန႔ကပြဲပ်က္သြားေတာ႔ အရွဳံးအနုိင္မေပၚပါဘူး။

ေနာက္ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္တစ္ရက္ရဲ႕ညေနမွာ ေဘာလုံးပြဲကို ျပန္ကန္ခုိင္းပါတယ္။

ကန္ရမယ္႔ ကြင္းကေတာ႔ နနး္တြင္းေက်ာက္တုိင္ကြင္းပါ။

အဲဒီအခ်ိန္တုံးကလဲ နနး္တြင္းကို၀င္ခ်င္သလုိ၀င္လုိ႔မရပါဘူး။

ေဘာလုံးပြဲကိုလည္း ကိုယ္႔အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္၀င္ၾကည္႔လုိ႔မရပါဘူး။

ၾကည္႔ခ်င္ရင္ေက်ာင္းကပုိ႔ေပးတဲ႔ကားနဲ႔လုိ္္က္ရမွာပါ။

အဲဒီေန႔ ေနာက္ဆုံးစာသင္ခ်ိန္မွာ ေဘာလုံးပြဲလုိက္မယ္ဆုိတဲ႔လူေတြကုိ

ဆရာၾကီးရုံးခန္းေရွ႔မွာစုခုိင္းပါတယ္။

ျပိးေတာ႔ ဆရာၾကိးက ရန္မျဖစ္ဘုိ႔ သတိေပးရင္း

တစ္ဂုိးသြင္းရင္သြင္းသူကုိ ငါးက်ပ္ဆုခ်မယ္ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေဘာလုံးပြဲလုိက္မယ္႔သူေတြအားလုံးစုံလုိ႔ ကားေပၚတက္မယ္လဲလုပ္ေရာ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲ႕လက္ေမာင္းနွစ္ဖက္ကုိ

ကာကြယ္ေဆးေတြထုိးေပးပါေတာ႔။

နာလုိက္တာ လက္ေမာင္းေတြေတာင္ေအာင္႔လုိ႔ပါဘဲ။

အဲဒီေန႔ကေဘာလုံးပြဲမွာ ဘယ္သူေတြပါတယ္ဆုိတာကို အေသးစိတ္မမွတ္မိေပမယ္႔က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း “ငၾကြက္”ကေတာ႔ သူရဲေကာငး္ျဖစ္သြားခဲ႔ျပီးဆရာၾကီးေပးတဲ႔ဆုေၾကးကို ရခဲ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာငး္ကလဲဂုိးသြငး္ေရာ ဆရာၾကီးကိုယ္တုိင္မတ္တပ္ရပ္ျပီးလက္ခုတ္ေတြတီးေတာ႔

က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ ဘယ္ေနလိမ္႔မလဲ ၀မး္စမုိးကေသာေသာညံေပါ႔ေနာ္။

လက္ခုပ္တီးလုိက္တုိင္းေဆးထုိးထားတာက နာေတာ႔ အားရပါးရမတီးနုိင္ေတာ႔

ပါးစပ္ကဘဲေပါက္ကရေအာ္ရတာေပါ႔။

ပြဲအျပီးနုိင္လာေတာ႔ကားေပၚမွာေအာ္ေကာင္းသေပါ႔။

“စိန္ပီတာကို နုိင္ခ်င္ရင္ဆယ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားလုိက္အုံး”

“အမွတ္ကုိး ကို နုိင္ခ်င္ရင္ဆယ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားလုိက္အုံး”

“စိန္ပီတာကို နုိင္ခ်င္ရင္ဆယ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားလုိက္အုံး”

“အမွတ္ကုိး ကို နုိင္ခ်င္ရင္ဆယ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားလုိက္အုံး”

 

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ေက်ာင္းတုိင္းေက်ာင္းတုိင္းက အားကစားကိုအားေပးခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းလက္ေရြးစဥ္ဘ၀ကေနတုိင္းလက္ေရြးစဥ္ ျမန္မာလက္ေရြးစဥ္ျဖစ္သြားသူေတြလဲရွိခဲ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္သားေတြကုိ ကိုယ္႔ေက်ာင္းကုိခ်စ္စိတ္အားကစားခ်စ္စိတ္ေတြ

ရင္ထဲမွာကိန္းေအာင္းေနေအာင္ ဂုဏ္ယူတတ္ေအာင္ ဂုဏ္တင္ေအာင္ၾကိဳးစားလာေအာင္ တင္ေပးၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းတြင္းအားကစားျပဳိင္ပြဲေတြကိုက်င္းပ၊

အဲဒီကမွာ တစ္ျမဳိ႔ထဲကေက်ာင္းေပါင္းစုံျပဳိင္ပြဲေတြက်င္းပ။

ေနာက္ထပ္တုိးေတာ႔ တျပည္လုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားပြဲေတာ္ေတြက်င္းပလုိ႔

ဂုဏ္တင္႔ေစျပီး က်ေနာ္တုိ႔ရင္ထဲမွာလဲဂုဏ္ယူတတ္တဲ႔စိတ္ေတြကိန္းေအာငး္

လာခဲ႔ပါတယ္။.

 

ေက်ာငး္ေတြက နုိင္တယ္ဆုိရင္လဲ ဒုိင္းဆုၾကီးကိုကားေပၚတင္လုိ႔ျမဳိ႔တစ္ပါတ္

လွည္႔ျပီးေအာင္ပြဲခံခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဒီလုိေအာင္ပြဲခံခ်ိန္မွာလဲ ျမိဳ႔သူျမဳိ႔သားေတြကလဲလမ္းေပၚထြက္ျပီးၾကဳိဆုိၾက

အားေပးၾကနဲ႔ပြဲေတာ္တမ်ွ လမး္ေပၚမွာလူေတြလ်ွံကုန္ပါတယ္။

ေက်ာငး္သားေတြကလဲ ကိုယ္႔ေက်ာင္းကုိ ဂုဏ္ျမင္႔ေစ႔မယ္႔သံခ်ပ္ေတြ

ေအာ္ဆုိလုိ႔တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး။

တစ္ခါသားမွာေတာ႔ အဲလုိလွည္႔ျပီးေအာင္ပြဲခံေနတုနး္

က်ဳံးေဘးအေရာက္မွာ တရုပ္တန္းရပ္ကြက္ကလူမုိက္ေတြနဲ႔ညိပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီကလူေတြက ကားေပၚမွာလုိ္္က္လာတဲ႔ေက်ာင္းသူကိုအစ အေပ်ာ္ေသြးေတြၾကြေနတဲ႔ေက်ာငး္သားနဲ႔အရပ္လူမုိက္ ဖို္က္တင္ေတြခ်ၾကပါေတာ႔တယ္။

အရပ္ခံကလဲ သူတုိ႔ လူေတြစုျပီးရုိက္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာခါေတာ္မွီညီညြတ္ၾကတဲ႔ ေက်ာင္းေပါင္းစုံကေက်ာင္းသားေတြကလဲျပန္ခ်။

လမ္းေပၚမွာခဲေတြပလူပ်ံကုန္ပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔မွာ အဲဒီအရပ္က လူမုိ္က္ေခါငး္ေဆာင္ကလက္ထဲမွာပုလင္းတစ္လုံးကိုင္ျပီးေျပးအထြက္

“ဖယ္ၾက ဖယ္ၾက သူ႔လက္ထဲက ပုလင္းထဲမွာအက္ဆစ္ေတြ”လို႔ေအာ္သံအၾကား

အားလုံးလဲ၀ရုန္းသုနး္ကားနဲ႔ထြက္အေျပး။

ရန္ပြဲေလးလဲရပ္သြားပါတယ္။

ဒါကေတာ႔ အမွတ္တရအျဖစ္ေလးပါဘဲ။

 

က်နာ္တုိ႔ရွစ္တနး္အေရာက္မွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဆရာၾကီးဦးလွေနရာမွာ

ဆရာမၾကီးေဒၚတင္တင္လွ ေျပာင္းလာခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ကစလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတြင္းအားကစားပြဲေတာ္ေပ်ာက္သြားခဲ႔တာေတာ႔ က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႔အထိပါဘဲ။

 

အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ က်ေနာ္လဲေက်ာင္းသားဘ၀လြန္ေျမာက္ခဲ႔

ေခါငး္ေလာငး္သံေလးနဲ႔ေ၀းခဲ႔တာၾကာပါျပီ။

အခုလက္ရွိအေနအထားမွာ ေရာ ေက်ာင္းသားေလးေတြစိတ္ထဲမွာ

မိမိေနထုိင္ရာေက်ာင္းကုိ ဂုဏ္ယူခ်စ္ျမတ္နုိးေသာစိတ္ရွိမရွိ၊

ဂုဏ္တင္႔ေအာင္ဖန္တီးေပးလုိေသာစိတ္ရွိမရွိကေတာ႔

က်ေနာ္မသိတာေတာ႔ အမွန္ ။

ဒါေပမယ္႔ေခါငး္ေလာင္းသံေလးေတြကေတာ႔ အခုခ်ိန္ထိၾကားေယာင္ေနဆဲပါဘဲ။

 

 

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။

(26-12-2011)