ဆရာဦးေအာင္သင္း

    ပညာ သမာ အာဘာနတၳိ ( ပညာႏွင့္တူေသာ အလင္းေရာင္သည္ မရွိ )

    ပညာ သမံ နတၳိမိတၱံ      ( ပညာႏွင့္တူေသာ အေဆြခင္ပြန္း မရွိ )

စေသာ ေဆာင္ပုဒ္မ်ား ၊ အဆိုအမိန္ ့မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို ့သည္ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ေရရြတ္တတ္ၾကပါသည္….။

ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ကိုးကြယ္တတ္ၾကပါတယ္….။

သို ့ေသာ္…..၊

က်က်နန က်င့္သံုးၾကပါ၏ေလာဟု ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သံသယ ျဖစ္မိပါသည္…။

ထိုမွ်မက ပညာသင္ေပးေသာ ဆရာကို ဘုရား၊မိဘတို ့ႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းတည္းဟူ၍ ကိုးကြယ္ရိုေသၾကရေသာ အစဥ္အလာ ရွိသည္မွာ

(ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္) ကၽြန္ေတာ္တို ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးသာလွ်င္ ရွိသည္ဟု ထင္ပါသည္…။ ကိုယ္တိုင္လက္ပူးလက္ၾကပ္

သင္ေပးေသာဆရာကို မဆိုထားဘိ ၊ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာတို ့ကိုေသာ္မွလည္း ရိုေသအပ္သည္…၊မျပစ္မွားအပ္ ၊“ဆရာကာျပန္လို ့

အာေခါင္လွံစူး “ဟူေသာ အဆံုးအမမ်ိဳး အျခားလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ ရွိမွရွိပါေလစ….။ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ေတြးမိဖူးပါသည္…။

သို ့ေသာ္……ကၽြန္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳးသည္ ပညာ၏တန္ဖိုးရွိေၾကာင္း ဘာဘာညာညာ ဘယ္ေလာက္ႀကီး ေရရြတ္ေနၾကေစကာမူ

ႀကံစည္ေတြးေတာမႈကို ျပဳလုပ္တတ္ၾကပါ၏ေလာ….၊ အားေပးတတ္ၾကပါ၏ေလာ..ဟုလည္း မၾကာခဏ သံုးသပ္ၾကည့္မိပါသည္။

ယခင့္ယခင္က ပညာကို အရူးအမူး မရွာခဲ့လွ်င္ ရွိေစေတာ့….။ ယခုအခါတြင္မူကား ပညာကို အရူးအမူးခံုခံုမင္မင္ႀကီး ရွာသင့္ၾကၿပီ

ျဖစ္ေၾကာင္း တစ္မ်ိဳးသားလံုး ႏိုးႏိုးၾကားၾကား သတိရွိသင့္ၾကၿပီဟု ေျပာခ်င္ပါသည္….။

       ကၽြန္ေတာ္စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ အထပ္ထပ္ေျပာခဲ့ဖူးပါေသာ္လည္း စာျဖင့္တစ္ခါမွ် မေရးခဲ့ဘူးေသးေသာ

အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တင္ျပလိုက္ရပါဦးမည္ ။ မဆန္းလွပါ…။ ရိုးရိုးကေလးသာ ျဖစ္ပါသည္….။

     “လူႏွင့္တိရစၧာန္ မည္သူက သာသနည္း“ဟု ေမးလိုက္လွ်င္ လူကသာသည္ဟူေသာ အေျဖကို မူလတန္းကေလးမ်ားကအစ

အလြယ္တကူ ေျဖႏိုင္ၾကပါသည္…။သို ့ေသာ္ လူကတိရစၧာန္ထက္ ေနရာတကာမွာသာသလား“ ဟု

ေနာက္တစ္ဆင့္ေမးလိုက္လွ်င္ကား (မူလတန္း ကေလးငယ္မ်ားပင္လွ်င္ ) ေခတၱ ငိုင္သြားတတ္ပါသည္…။

ၿပီးမွမဟုတ္ဘူး ဟူေသာအေျဖကို ေပးတတ္ၾကပါသည္…။

အကယ္စင္စစ္ တိရစၧာန္ေတြက လူထက္သာေသာ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါသည္…။

ထင္သာျမင္သာေတြကို ေျပာရလွ်င္ လူသည္ ဆင္ေလာက္ ခြန္အားမႀကီး ၊ ျမင္းေလာက္ျမန္ျမန္မေျပးႏိုင္ ၊

ငါးေလာက္ေရမကူးတတ္ ၊ ပ်ားေတြေလာက္ ညီညြတ္စြာ မေနတတ္ ၊ ေခြးေလာက္ အနံ ့ခံမေကာင္း ။

တိရစၧာန္က လူထက္သာေသာ အခ်က္ေတြ ေျပာရလွ်င္ စာရင္းထို း၍ ဆံုးႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္…။

     သို ့ႏွင့္လူက ဘယ္တိရစၧာန္ထက္မဆို သာေသာအခ်က္မ်ားကို စူးစူးစမ္းစမ္း ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေသာအခါ

သံုးမ်ိဳးသာရွိသည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကပါသည္ ။ ထိုအခ်က္မ်ားမွာ…..

 (၁) က်ိဳးေၾကာင္း ဆင္ျခင္မႈ ပညာရွိျခင္း ၊

 (၂) ကိုယ္က်င့္တရားရွိျခင္း ၊

 (၃) အလွအပကို ခံစား ဖန္တီးတတ္ျခင္း တို ့ပင္ျဖစ္ပါသည္…။

    ဤ သံုးခ်က္တြင္မူကား လူကို မည္သည့္တိရစၧာန္မွ်ပင္ လိုက္မမီေတာ့ဟု ဆိုပါသည္…။

 တိရစၧာန္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ဟူသမွ်ကို လူက လႊမ္းမိုးေအာင္ႏိုင္လာခဲ့သည္မွာ ထိုသံုးခ်က္အနက္ မည္သည့္အခ်က္ေၾကာင့္နည္းဟု

ဆက္လက္စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္မႈပညာရွိျခင္း ဟူေသာအခ်က္ကို ေတြ ့လိုက္မိပါသည္….။

က်ိဳးေၾကာင္းပညာႀကီးမားေသာေၾကာင့္ လူက ကိုယ့္ထက္ခြန္အားႀကီးေသာဆင္ကို ခၽြန္းေပါက္ၿပီး သစ္ဆြဲခိုင္းသည္…။

ကိုယ့္ထက္အေျပးျမန္ေသာျမင္းကို ခြစီးၿပီး လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ ႏွင္သည္…။ ကိုယ့္ထက္ေရကူးေကာင္းေသာငါးကို

မွ်ားယူသည္…။ကြန္ပစ္ဖမ္းသည္။ ကိုယ့္ထက္စည္းလံုးမႈေကာင္းေသာ ပ်ားကို ဖြပ္စားသည္ ၊  ေမြးစားသည္ ၊

ယခုေတာ့ ဆင္ထက္ပင္ ခြန္အားႀကီးမားေသာ ေ၀လငါးမ်ား မ်ိဳးတုံးကုန္မည္စိုးေသာေၾကာင့္

ေတာ္ၾကပါေတာ့ ၊မဖမ္းၾကပါနဲ ့ေတာ့ ဟု လူအခ်င္းခ်င္း ေတာင္းပန္ေနၾကရၿပီ…။

     ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၿပီး စဥ္းစားမိသည္မွာ လူက က်ိဳးေၾကာင္းပညာႀကီးမားေသာေၾကာင့္ တိရစၧာန္အားလံုးကို

လႊမ္းမိုးအႏိုင္ယူခဲ့ပါသည္ ဆိုလွ်င္ “လူအခ်င္းခ်င္းေကာ“ ဟူေသာေမးခြန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္…။

       သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ကိုၾကည့္လွ်င္ အလြန္ ့အလြန္ေရွးက်ေသာ သမိုင္းဦးကာလတြင္ ခြန္အားဗလႀကီးသူက ငယ္သူကို

အႏိုင္ယူတာမ်ိဳး ၊ အုပ္စုႀကီးက အုပ္စုငယ္ကို အႏိုင္ယူတာမ်ိဳး ရွိခဲ့ေသာ္လည္း လူေနယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္လာသည္ႏွင့္အမွ်

ပညာႀကီးသူက

ပညာနည္းသူကို အႏိုင္ယူလႊမ္းမိုးလာခဲ့သည္သာျဖစ္သည္…။

      ကၽြန္ေတာ္တို ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို မၾကာခဏ ျပန္စဥ္းစားမိသည္…။ ဆရာျမသန္းတင့္၏

“ေတာင္သမန္ေရႊအင္းက ေလညင္းေဆာ္ေတာ့“ ကို ျပန္ဖတ္ရင္း “ငါတို ့ေခတ္သစ္သိပၸံပညာ မတတ္ခဲ့လို ့

“ ဟူေသာ အေတြးမၾကာခဏေပၚကာ ခံျပင္းစိတ္

တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚမိပါသည္…။ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသြားၿပီးေနာက္ ျမန္မာ ၊ရွမ္း ၊ခ်င္း ၊ ကယား စေသာ ျပည္ေထာင္စုသားမ်ား

သူ ့ကၽြန္မခံ တြန္းလွန္ခဲ့ၾကပံုကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ဖတ္ရသည္…။ သို ့ေသာ္….ေခတ္သိပၸံပညာ အားနည္းမႈေၾကာင့္

ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုအာဇာနည္မ်ား အေရးနိမ့္ခဲ့ပံုကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါတြင္လည္း ပညာ ဟူေသာ စကားလံုးႀကီးက

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ထုႏွက္ေနျပန္ပါေတာ့သည္…။

         လူတစ္ဦးခ်င္း ဘ၀မွာ ျဖစ္ေစ ၊ လူမ်ိဳးတစ္ရပ္အေနႏွင့္ ျဖစ္ေစ ၊ ႏိုင္ငံတစ္ခု အေနႏွင့္ ျဖစ္ေစ ပညာျမင့္မွသာလွ်င္

အေနတင့္မည္ ျဖစ္ပါသည္….။

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္မီက စာေရးဆရာမင္းေဆြက ျမန္မာ့ဂီတကို အားေပးေသာ အေနႏွင့္ ေသြးဟူေသာ ၀တၳဳတြင္

“ဂီတသာလွ်င္ လူမ်ိဳးသာမည္ ။ ဂီတခ်ာလွ်င္ လူမ်ိဳးခ်ာမည္“ ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးကို ေရးသားေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးပါသည္…။

ယခုအခါတြင္မူကား ပညာသာလွ်င္ လူမ်ိဳးသာမည္ ၊ ပညာခ်ာလွ်င္ လူမ်ိဳးခ်ာမည္ ဟု ေၾကြးေၾကာ္ရမည့္ အခ်ိန္သို ့ေရာက္ေနၿပီဟု

အဆိုျပဳလိုက္ရပါသည္…..။                                   ။

ရည္ညႊန္း ။          ။ ဆရာဦးေအာင္သင္း