ခ်စ္ေနျခင္းကို ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမွာ မဟုတ္ဘူး..
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ..

ေမႊးရံုေလး ပြင့္ေနတဲ့ စကားပန္းေလးကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး
လင္းရံုေလး ေတာက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေလးကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး
ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ျမတ္ႏိုးတယ္..

ဖူးေနတဲ့ပန္းေလး ပြင့္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဳးလို
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ကိုသာ ေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ကေလးငယ္လို
ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ေကာင္းသတင္းေတြသာ ေမွ်ာ္ပါတယ္..

ေနာက္ဆံုးဆိုၿပီး ခ်ခ်ေရးလိုက္မိတိုင္း
“ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းပါေစ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းပဲ..
ဆုေတာင္းဆိုတာ ျပည့္တယ္ မျပည့္ဘူးဆုိတာထက္
အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ..

ကဗ်ာမဆန္ေတာ့တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ကဗ်ာေတြစာေတြ ေရးေနရတယ္ဆိုတာကိုက ကဗ်ာဆန္ေနတာပါပဲ..
စိတ္ဆိုတာ ထင္ထားတာထက္ ပိုၿပီးထိခုိက္ေၾကကြဲတတ္မွန္း မသိခဲ့ျခင္းရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးဆိုလည္း မွန္မယ္ထင္ပါတယ္..

ေလွ်ာက္ေနတဲ့
ဒီလမ္းေတြ
ဒီအိမ္မက္ေတြ
ေမွာ္ဆရာ တစ္၀က္ ကံၾကမၼာတစ္၀က္
ေရးေပးလိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ပါတယ္..
ပန္းေတြေတာ့ ပြင့္မေနေတာ့ဘူးေပါ့..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သူမေကာင္းကင္မွာေတာ့
ျမတ္ႏိုးေနၾက ကဗ်ာေလးေတြ
ၾကယ္လိုလလို ေတာက္ပဆဲ..

အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးသြားမွာပါဆိုလို႔ ..
တန္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း ေမွ်ာ္ရင္း..
ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြရဲ႕ အျပင္ဘက္အစြန္းအဖ်ားေလး ထြက္ထိုင္ၿပီး  
မေျပာင္းမလဲ အဲဒီစကားပန္းေလးေတြကို 
(ဖူးရံုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ပြင့္ရံုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ေၾကြရံုေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္)
ပ်ိဳးတုန္း.. စိုက္တုန္း.. ေပါင္းသင္တုန္း..
ဒါေပမယ့္လည္း တိတ္ဆိတ္စြာ..

ၿဖိဳးၿဖိဳး