လူေတြ၀ိုင္းအံုဆူပြက္ေနသည္။ေစ်းေခၚသံလိုလိုကိန္းဂဏန္းသံေတြလည္းၾကားရ၏။
သူေယာင္လည္လည္နဲ႕ထိုအနားေရာက္သြားသည္။ေရွ႕ကလူမ်ား၏ပုခံုးေပၚမွေက်ာ္၍
၀ိုင္းအတြင္းကိုသူၾကည့္လိုက္သည္။အား ပါး ပါး ခပ္ေခ်ာေခ်ာေခတ္ဆန္ဆန္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ထဘီနဲ႔မထိေတြ႕ဖူးတာၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္း
ထိုေကာင္မေလးကိုခန္႔မွန္းၾကည့္ရင္းသူသိလိုက္သည္။သူလည္းသိလိုေဇာျဖင့္ေဘးက
လူတစ္ေယာက္ကိုေမးမိသည္။
“အစ္ကို…ဒါဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”
ထိုလူကလည္း သူ႕ ကို တံုးလိုက္အလိုက္ပါဘိေကာ ဆိုတဲ့အၾကည့္ျဖင့္တစ္ခ်က္ရိႈးလိုက္ျပီး
“အခ်စ္ေလလံတင္ပြဲေလကြာ…ေစ်းအျပိဳင္ေခၚသံေတြမင္းမၾကားဘူးလား…
မင္းမွာပိုက္ဆံေပါေပါေလာေလာပါရင္၀င္အျပိဳင္ေခၚလို႔ရတယ္…စိတ္၀င္စားစရာပဲကြ…
ဘယ္ေလာက္ကိန္းဂဏန္းထိေပးၾကမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ…”
သူ အံ့ၾသသြားမိသည္။သူနဲ႔ မသက္ဆုိင္ေသာျဂိဳလ္ၾကီးတစ္လံုးထဲေရာက္သြားသလိုလည္း
ခံစားလိုက္ရသည္။ေစ်းအျပိဳင္အဆိုင္ေခၚသံကိန္းဂဏန္းေတြကလည္းေလထုထဲမွာ
ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စဖြယ္။သူေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ကိန္းဂဏန္းမ်ား
ေျပးလႊားေနၾကသည္။သူ႔အာရံုေတြမူးေနာက္လာသည္။အသက္ရွဴရတာမြန္းၾကပ္လာသည္။
ျပားကပ္ကပ္သူ႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္နိႈက္ၾကည့္မိသည္။တစ္စံုတစ္ခုကိုသူစမ္းေတြ႔မိသည္။
ထိုတစ္စံုတစ္ရာကိုရုန္းထြက္သြားမွာစိုးရိမ္သည့္အလား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လိုက္သည္။
သူပိုင္ဆိုင္ေသာထိုတစ္စံုတစ္ရာကိုအခ်စ္ေလလံတင္ခံသည့္ေကာင္မေလးမမက္ေမာမွန္းသိ၍
သူ၀င္မျပိဳင္ျဖစ္ခဲ့ပါ။အညွီအေဟာက္ေလထုကိုေက်ာခိုင္းကာ သူလွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
(ေကာင္ေလးလက္ထဲဆုပ္ကိုင္ထားေသာအရာမွာ ေကာင္မေလးမမက္ေမာေသာ မျဖစ္စေလာက္
ရိုးသားမႈသာျဖစ္သည္…..)