“အေဖ့ထက္သားတစ္လႀကီး…” တဲ့
စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။
အေဖ့ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ သားမ်ားရွိရင္ ရံုသြင္းျပလိုက္ခ်င္ရဲ႕။
သား ဆိုတာ အေဖ့ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈေနာက္ဆက္တြဲ။
အေဖရဲ႕ ကိုယ္ပြားတစ္ခု ဆိုမလား…မမွားဘူး။
သား ဆိုတာ အေဖ့ရဲ႕အသက္ငယ္ေသးတဲ့ ကိုယ္ပြား လို႕
အေဖက ျမင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူ ငယ္စဥ္က မရရွိခဲ့တဲ့အခြင့္အေရးေတြကို
အသက္ငယ္ေသးတဲ့ သူ႕ကိုယ္ပြားအတြက္ေပးခ်င္တယ္။
သူ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အျမင့္ကို တြန္းတင္ခ်င္တယ္။
ေယာက်ာ္းဆိုတာ သူတစ္ပါးထက္ ေခါင္းတစ္လံုးသာႏိုင္ဖို႕
ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ပြဲဝင္လိုတဲ့ ဗီဇက ေမြးရာပါ။
သား ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပြားငယ္ေတြကို
ဆူးေညွာင့္ခုလုပ္လို ရွင္းခုတ္ခဲ့တဲ့ ေမြးရာပါဗီဇတခုကလြဲ
ပညာမဲ့လြန္းတဲ့ ရွင္ဘုရင္ေတြ
သမိုင္းစာမ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႕မွာ အရွက္ခြဲခံေနရတယ္။
အရြယ္တူ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ တစ္ဂူထဲ မေအာင္းဘူးတဲ့ေလ။
လူဆိုတာ ျခေသၤ့မွမဟုတ္ဘဲ
အေဖဆိုတာက ေလွကားအျဖစ္အသံုးခံဖို႕ အဆင္သင့္။
သား မျမင္ႏိုင္တဲ့ ျမင့္မားရာအရပ္ေတြျမင္ႏိုင္ေအာင္
ပုခံုေပၚထမ္းတင္ထားဖို႕ ဝန္မေလးသူ။
အသက္အရြယ္ နဲ႕ နားလည္မႈေတြ
အေသအခ်ာ ကြာဟေနတယ္။
သစ္တစ္ပင္မွာ အျမစ္ရဲ႕ပံုစံနဲ႕ပင္စည္ပံုစံ ကြာဟသလို
အကိုင္းအခက္ရဲ႕ပံုစံနဲ႕ သစ္ရြက္သစ္သီးတို႕ပံုစံလည္း ကြာဟေနတယ္။
အေသအခ်ာပဲ။
ဒါေပမဲ့ သစ္တစ္ပင္တည္း။
အဲသည့္လို ကြာဟတဲ့အရာေတြမပါရင္ စံုလင္တဲ့ သစ္တစ္ပင္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒီေနရာမွာၾက လူဟာသစ္တစ္ပင္လိုပဲ။
အေဖ၊ အေမ၊ သားသမီး ေတြ
အသက္အရြယ္ပံုစံကြဲျပားစြာ၊ ခံစားခ်က္ပံုစံကြဲျပားစြာ ရွိရင္း
ပင္စည္တစ္ခုနဲ႕ အျမစ္ဆံုတစ္ခုရဲ႕အထက္မွာ
ျဖစ္တည္ေနပံုမ်ား…။
ဒါက…
ကြ်န္ေတာ္ျမင္တဲ့
“လူရဲ႕ ပဥၥမေျမာက္ရႈေထာင့္”
လူေတြဟာ ရႈေထာင့္ေလးခုကို အထူးတလည္ႀကိဳးစားစရာမလိုဘဲ
အံစာတံုးတစ္တံုးကိုၾကည့္ရံုနဲ႕ ျမင္ႏိုင္နားလည္ႏိုင္တယ္။
အေဖအေမသားသမီးဆိုတာ
ကြဲျပားတဲ့ျဖစ္တည္မႈနဲ႕
“လူတစ္ေယာက္” လို႕
ျမင္ျမင္ေနတယ္။
ဒါကိုပဲ လူျဖစ္တည္မႈရဲ႕ပဥၥမေျမာက္ရႈေထာင့္အျဖင့္
သမုတ္လိုက္တယ္။
ကဗ်ာရဲ႕ ဗဟိုရ္ဟာ လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့လည္း
အမွားနဲ႕ေတာ့ ရာႏႈန္းျပည့္ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ…။
စံုလင္စြာျမင္ႏိုင္တဲ့ေကာင္းကင္ၾကမွ
အေျဖမွန္ ရွာၾကည့္ပါ့မယ္ေလ။