က်ဳပ္ဟာ
ဟိုင္းေဝးလမ္းမၾကီး
ျဖစ္ေနမွေတာ့
ဘီးတို႔ရဲ႕ထင္က်န္မႈေတြကိုလဲ
ေၾကာက္ရြံ႕
မေနေတာ့ပါဘူး။

မ်က္စိတစ္ဆံုးေမွ်ာ္ကာၾကည့္
ကိုယ့္အရိပ္နဲ႔
ကိုယ့္အတိတ္ေတြခ်ည္းပဲ
ဘီးေတြမလာေတာ့လဲ
လြမ္းရသူက
က်ဳပ္ပါပဲလား ..။

က်ဳပ္အေပၚ
ဘယ္သူမွလဲ
ယုယုယယ
လာမအိပ္ၾကပါဘူး
အလည္လာတဲ့မိုးစက္ေတာင္
ခဏေလးနဲ႔
အေငြ႕ျပန္သြားတတ္ၾကတာပဲ
မဟုတ္လား ..။

ဒါကိုလဲ
က်ဳပ္အျပစ္မေၿပာလိုပါဘူး ..
ဘယ္မွာလဲ
က်ဳပ္အတြက္…အကာ
ဘယ္မွာလဲ
က်ဳပ္အတြက္…ေနရာ
တစ္ခုမွမရွိဘူးေလ ..။

ညင္ညင္သာသာနင္းသြားတဲ့
ဘီးဆိုလို႔ ..
က်ဳပ္ဘဝမွာ
တစ္ခါမွ
မၾကံဳဘူးေသးဘူး။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲ
လမ္းသြယ္ေတြကို
က်ဳပ္အားက်မိတယ္
သူတို႔မွာ
ကေလးတို႔ရဲ႕
ေျပးလႊားကစားသံေတြ
ေျခဖဝါးႏုႏုတို႔ရဲ႕
နင္းေလွ်ာက္သံေတြနဲ႔
ဘီးေတြေတာင္မွ
ညင္ညင္သာသာ
ျဖတ္သန္းသြားၾကတယ္။

လမ္းသြယ္ကေတာ့
လြတ္လပ္ေရးၿပိဳင္ပြဲေတြလဲ
ဆင္ႏႊဲ
အလွဴပြဲေတြမွာဆို
သာဓုေခၚနဲ႔
၁၂ရာသီလံုးမွာ
စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္
ေနေတာ့တာပါပဲ။

က်ဳပ္ကေတာ့
ကိုယ့္ေမြးေန႔ေတာင္
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ
တက္ေရာက္ၿပီး
ကိုယ့္ဘာသာ
ဆုေတာင္းေပးရတဲ့ေကာင္။

ခဏတာပဲျဖစ္ေန ..ျဖစ္ေန
က်ဳပ္အပၚလြန္႔လူးခဲ့တဲ့
မိုးစက္ေတြကိုပဲ
ေကာင္းကင္က
က်ဳပ္အတြက္ေပးတဲ့
အေကာင္းဆံုးဆုေတြလို႔
က်ဳပ္သတ္မွတ္ပါတယ္ ..

ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့ဗ်ာ
က်ဳပ္ဘဝမွာ ..အေဖာ္မဲ့ခဲ့တာေတာ့
အမွန္ ..

ခပ္ျပင္းျပင္းအသက္ရွဴသံတို႕သာ
က်ဳပ္အေဖာ္လုပ္ခဲ့တယ္ …

သက္ေထြး
ဇြန္ ၃ဝ ၂ဝဝ၇

In: ကဗ်ာ Posted By: Thet Twe Date: Apr 19, 2010  All Time