အေရာင္ေတြ တဖိတ္ဖိတ္နွင့္
တလွ်ပ္လွ်ပ္ ေရႊေရာင္ထေနတဲ့ ဘ၀ပင္လယ္ျပင္ထက္
ေအာက္ေျခက အနည္ထိုင္ေနသလား
အနည္က်ေနသလား…
တလႈပ္လႈပ္နွင့္ ေရႊငါးငယ္ေလးေတြကို
ေတြးျမင္မိတယ္…

က်ဳိးက်ေနတဲ့ ငါ့စိတ္ဓါတ္နွင့္
ဆႏၵတစ္စုံလို ငါးမွ်ားခ်ိတ္ထဲ
အစာဆိုတဲ့ ငါ့ခြန္အားတစ္ပိုင္း
အသာအယာေလး ခ်ိတ္ဆြဲမိတယ္
ေရာင့္ရဲတဲ့ စိတ္ငယ္ကေလးနွင့္
ေရႊငါးကေလးေတြကို မွ်ားခ်င္တယ္…

အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕တေရြ႕နွင့္
ပြက္ထလာတဲ့ ငါးခုန္ျခင္းလား
ဘ၀အနိမ့္အျမင့္ေတြလား
ငါ ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ေနမိတယ္
၀ိုးတ၀ါးပါပဲ…
စမ္းတ၀ါး၀ါးနွင့္ ငါးမွ်ားၾကိဳးကို
ခပ္ရွည္ရွည္ေလး လွန္ထားတယ္
ခပ္တင္းတင္းေလးနွင့္ ၾကိဳးစေတြ ဆြဲလုပ္မိတယ္
ငါ့ေအာင္ျမင္မႈက ငါအတြက္
ေရာက္လာၾကမွာလား…

ကံေကာင္းျခင္းလိုပဲ အစက အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္
ေနာက္ေတာ့လည္း ကံဆြဲရာ အလိုက္သင့္
လိုက္ေမ်ာရင္း ၾကိဳးစကို ဆြဲမိတယ္
လြယ္လြယ္ေလးနွင့္ ဘယ္ရပါမလဲ…
ငါက ၾကိဳးစဆြဲလိုက္ သူက အတင္းဆြဲလိုက္
ဒြန္းတြဲေနတဲ့ စိတ္အစာေတြက
အတြင္းက လႈံေဆာ္ခ်က္ေတြနွင့္
ခပ္ျမန္ျမန္ေလး မိခ်င္တယ္…
ျမင္ခ်င္လွျပီး…

အေတြးေတြကို လွ်ပ္ခနဲ ျဖတ္ျဖစ္လိုက္သလို
အေတြးေတြကို ရပ္ေစသလို…
ဒိတ္ခနဲ သည္ရင္ကို ခါေစတယ္
ငါ့ငါးမွ်ားၾကိဳး  ေဆာက္ခနဲ အျဖဳတ္ခံလိုက္ရတယ္
ေအာ္… ငါကို သူက ခုန္ပ်ံလိုက္ေသး
ၾကီးလိုက္တဲ့ ငါးၾကီး…
တဟုန္းထိုး ေရနက္နက္ထဲ ေခါင္းထိုး ေျပးေနတယ္
ငါ့ရဲ႕ဘ၀အစာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို
သူ မမႈခဲ့ပါဘူး…

မမွ်သာတဲ့ ငါ့ရဲ႕ဘ၀အစာ
သူအဖို႕ေတာ့ ရယ္စရာေပါ႕…
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေတြ႕ဖို႕အတြက္
မင္း ခပ္ၾကီးၾကီးေလး ၾကိဳးစားထားလိုက္လို႕ ေျပာလိုက္သလိုပဲ
ေအာ္… ငါးစာၾကီးၾကီး ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတဲ့….
ငါ့ရဲ႕ စိတ္အစာေတြကို ေခ်ဖ်က္လိုက္ျပန္ျပီးေပါ႕
ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုတဲ့ အေတြးထဲမွာ…
ငါးၾကီးၾကီးေတြ ရွိေနအုန္းမွာ…
ငါးမွ်ားခ်ိတ္လည္း အၾကီးၾကီးလိုအပ္ေနအုန္းမွာပဲ…

နရီထက္
( ၂၂ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊ ၂၀၁၀ )