လူဆိုတာ ေမြးလာကတည္းက စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ့အတူေလာကထဲေရာက္လာတာပါ။အဲ့ဒိစာအုပ္ကို ငါတို့မင္းတို့ မပိုင္ဘူး။ ငါတို့ကိုယ္ခႏၶာကို ငါတို့ပိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိစာအုပ္က ငါတို့ကိုပိုင္တယ္။

စာအုပ္ထဲမွာ နိဒါန္းပါတယ္။စာကိုယ္ပါတယ္။နိဂံုးပါတယ္။နိဒါန္းကေတာ့ ေမြးဖြားစဥ္ အခ်ိန္ကေန ပထမ အရြယ္အထိ ေရးထားတာေပါ့။ စာကိုယ္ကေတာ့ ဒုတိယအရြယ္ကို ေရးထားတယ္။နိဂံုးကေတာ့ တတိယအရြယ္နဲ့ မင္းဘ၀ အဆံုးသတ္ခ်ိန္ေပါ့။

မင္းအရြယ္က နိဒါန္းဆိုေပမယ့္ စာကိုယ္ရွိတဲ့ စာမ်က္နွာေတြကို လွန္ၾကည့္လို့မရဘူးေနာ္။နိဂံုးလဲ အဲ့ဒိအတိုင္းဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မင္းမနက္ျဖန္တစ္ရက္ကူးလိုက္တာနဲ့အမွ် အဲ့ဒိစာအုပ္က တစ္ရြက္လွန္သြားတယ္။ေပၚလာတဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ အဲ့ဒိေန့အတြက္ မင္းလုပ္ရမယ့္အေၾကာင္း ကိစၥ အလုပ္ေတြအားလံုး ေရးထားတယ္။ တစ္လံုးတစ္ပါးမွ မလြဲသြားဘူး။ အားလံုးကြက္တိဘဲ။

အမွန္က မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ့မင္းလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။စာအုပ္ထဲမွာေရးထားတဲ့အတိုင္း လုပ္ေနရတာ။မင္းရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ ၊က်ရွံုးမႈ ၊ခ်မ္းသာမႈ ၊ဆင္းရဲမႈ အားလံုး စာအုပ္ထဲမွာပါျပီးသား။ ေအာင္ျမင္တဲ့စာမ်က္ႏွာေရာက္ရင္ မင္းေအာင္ျမင္မယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့စာမ်က္ႏွာေရာက္ရင္ မင္းခ်မ္းသာလာမယ္။

စာမ်က္ႏွာမွာေရးထားတဲ့အတိုင္း စာသားေတြကို ျပင္လို့ျဖည့္လို့ မရဘူးေနာ္။ စာထဲမွာေရးထားသေလာက္ဘဲ မင္းရမွာ။ မင္းဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားေနပါေစ စာမ်က္ႏွာထဲမွာ ေရးထားျပီးသားထက္ပိုမရဘူး။

မင္းစာအုပ္က သူမ်ားစာအုပ္ေတြနဲ့မတူဘဲ ထူးထူးျခားျခား ပါးလွေနရင္ေတာ့ ေလာကၾကီးထဲက အေစာၾကီး ထြက္သြားရမွာေပါ့။တကယ္ေတာ့ ငါတို့ဟာ အေျဖထြက္ျပီးသား ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကိုပဲ အစကျပန္တြက္ေနတာပါ။

ငါတို့နဲ့အတူ ေမြးဖြားလာတဲ့စာအုပ္ကို ဘုရားဘဲျမင္ရျပီး ငါဆို့မျမင္ရဘူး။ဘုရားဘဲပိုင္ျပီး ငါတို့မပိုင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ၾကီးရဲ့ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုရင္လဲ အဲ့ဒိေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ ကိုဘဲ ထိုးျပရလိမ့္မယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။       ။

စာအုပ္ၾကီးထဲက ငါတို့ပိုင္တာ တစ္ခုတည္းရယ္ပါ။

အဲ့တာကေတာ့………..

 “ေသဆံုးျခင္းပဲ ”