တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္

ေကာ္နဲ႔ကပ္ခဲ့

ၿပီးေတာ့

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဆုတ္ျဖဲခဲ့

ေက်ာက္တံုးႏွစ္တံုး ပြတ္ခတ္လိုက္တဲ့မီး

(သို႔မဟုတ္)သမီးေလး

ေသြးစို႔တဲ့ အရင္းအႏီွီးျဖစ္တယ္။

မိန္းမတစ္ေယာက္၀င္ေငြမ်ားတာ မီးေတာက္လား

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၀င္ေငြနည္းတာ မာနလား

လင္နဲ႔ မယားဆိုတာ

ေဆြမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းတရံမဟုတ္လား

အရက္ဓားနဲ႔ ထိုးတယ္။

ေဆးရံုကုတင္ေပၚ သမီးေလးပက္လက္

ေဆးရံုၾကမ္းျပင္ေပၚ ေက်ာ့ေက်ာ့ခိုင္မ်က္ရည္စေတြပက္လက္

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သက္တန္႔ေတြ ဓာတ္လိုက္ၿပီး

စားလို႔ေကာင္းတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြ

အဆိပ္သင့္ၿပီ။

ဘာေကာင္းသလဲ

အခ်စ္ဆိုတာ ကိုက္တတ္တဲ့ေခြးပဲ။

ေနာက္ေတာ့

ေက်ာ့ေက်ာ့ခိုင္တစ္ေယာက္

သူ႔ပုဆိန္ကို သူေျမွာက္တယ္

သူ႔သစ္ပငါကို သူေပါက္ခြဲတယ္

ေသမွာ

မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။

စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း

ပံုျပင္ေဟာင္းကို ျပန္မခ်ည္ေတာ့ဘူး။

ေက်ာ့ေက်ာ့ခိုင္

သို႔မဟုတ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္တဲ့မီးရထား

သမီးဖိနပ္ေလးတစ္ဖက္ကိုင္ထားရင္း

ဘာမွ

မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။            ။

                        ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာ

                        မုခမဂၢဇင္း-၂၀၀၃