စကၠဴစြန္လို ေပါ့ပါးခ်ပ္လွပ္တဲ့
ဗီးနပ္(စ္)ရဲ့ သမီးပ်ိဳေရ …
ေလထုထဲ မင္း အၿပံဳးေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစြန္႔ႀကဲလိုက္ပါ …

သြားထက္ေလးေတြကို ေပၚေအာင္ …
လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ၿပံဳးေပးပါ …
……………………
(၂)
တကယ္ပါ မိန္းမပ်ိဳ …
အသင့္ခူးထားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ကို
“ ခိုးမစားပါဘူး …´´ လို႔ ငါ့အာရံုငါးပါးကို ငါကိုယ္တိုင္ …
စိတ္မခ်ဘူး …

မင္း …
သိသိ မသိသိ …
မင္းရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ နာရီသံေတြကို
အစီအရီတီးေခါက္ပစ္ခတ္ေပးသူ … ပါ …
…………………………
(၃)
တကယ္ေတာ့ေလ …
ငါတို႔ အသင့္ခူးဆြတ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြအေပၚက
စကားလံုးေလးေတြ … အျဖစ္ ခ်ိဳၿမိန္စြာ …
စားေသာက္ ခြင္းၿဖိဳၾကတဲ့ အတိတ္ေတြအတြက္ …
ေျပာစရာစကားတခြန္းက …
ခါးသက္တယ္ …
စိုရြဲတယ္ …
ရြဲ႕ႏြမ္းတယ္ …
ၿပိဳပဲ့တယ္ … ေၾကကြဲတယ္ …
မင္းေပးတဲ့ အတိတ္ေၾကာင့္ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ …
အခုထိ စိုရႊဲအားႏြဲ႔ေနတုန္း …
ေအးစိမ့္ခ်မ္းေဖြးေနတုန္း …

ငါ … နစ္ေျမာဆဲ …
ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးတျမစ္အထက္မွာ …
လူသားေတြရဲ့ မ်က္၀န္းေတြ အျပည့္အ၀နဲ႔ …
ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ …
ငါ့စကားလံုးေလးေတြ ျပဳတ္က်ထြက္ကြဲၾကလာတယ္ …
“ ဒီလူေတြ ေျပာဆိုေနၾကဆဲ …
ငါဟာ အသည္းကြဲေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ …´´
……………………..
(၄)
ငါ့မွာ ဘာမွေတာ့ မရွိ …
ရွိတာဆိုလို႔ …
ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္ …
ဘယ္ႏွစ္ခါေရးေရး အံမေသႏိုင္တဲ့ လက္တစံုရွိတယ္ …
တူးဆြလို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ပုတ္သိုးသိုး အတိတ္တစံုရွိတယ္ …
……………..
တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ …
ဘာမွ မရွိ …
……………….
(၅)