ေတာ္ေတာ္ေပါက္ကြဲေနတုန္းက ေရးထားတဲ့ကဗ်ာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ရဖို႔ အသည္းအသန္ ရွာေနရခ်ိန္ေပါ႕။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို
ထင္းစိုက္ခ်င္တဲ့သူေတြၾကားထဲ
ေနရတာ
ငါ့အတြက္ေတာ့
မီးခိုးေစာ္နံတယ္။

ရြာမယ္ဆို
မဲပစ္တတ္တဲ့
တိမ္ျဖဴေတြကို
ငါလူေတြထက္
ပိုၿပီး သေဘာက်ခဲ့။

ရိုးသားျခင္းကို
ေရလဲ ပုဆိုးလို
ဝတ္ဆင္ကာ
ေစတနာတို႔ကို
လက္ႏွီးစုတ္တစ္ခုလို
ကိုင္တြယ္ခဲ့ၾက …
ခင္ဗ်ားတို႔
လူသားေတြ
သြားတိုက္ၿပီး
အာပုပ္ေစာ္နံခဲ့ၾကၿပီ။

ပကာသန
အေျခြအရံမာနတိုနဲ႔
စစ္ခင္း ..
အတၱတို႔ကို
လူကုန္ထံေတြ
သူေတာင္းစားခြက္ထဲ
ထိုးအပ္လို႔ …
မ်က္ရည္တစ္ခြက္ကို
ထမင္းရည္တစ္စက္နဲ႔
ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။

ရွိေစေတာ့ေလာကၾကီး …
မင္းလဲ
မုဆိုးနားနီးလို႔ ..မုဆိုးျဖစ္ခဲ့ေလၿပီပဲ
ခ်ိတ္မွာ ..ငါးစာတပ္လို႔
ကိုယ့္အၿမီးကိုယ္ျပန္မွ်ားေနတဲ့
ကမၻာၾကီးကိုလဲေၿပာလိုက္ပါ
ငါ… ရုပ္ကလပ္ထားၿပီး
ခရီးထြက္သြားတယ္လို႔။ ။

သက္ေထြး
၈ ၊ ဩဂုတ္ ၊ ၂၀ဝ၇
၁၁း၂၀

In: ကဗ်ာ Posted By: Thet Twe Date: Jun 7, 2009  All Time