သန္းေခါင္ယံတိုင္းမွာ…ပန္းေတြပြင့္ဖူးတယ္..
..
ၾကယ္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္..သီခ်င္းဆိုရင္း..
မနက္ခင္းကို..ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔..ႀကိဳရဖူးတယ္…
..
ႀကိဳေတြးရင္ေလးရမယ့္..မနက္ျဖန္ေတြကို..မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ခဲ့ဘူး
ေလွ်ာက္ရင္း..လွမ္းေနမိတဲ့…စကၠန္႔တိုင္းမွာ..
မသိစိတ္က…ကမ္းလင့္ေနခဲ့ဖူးတယ္…
..
ဘယ္သူ..ေ၀းခ်င္မလဲ..
မနီးစပ္တဲ့..အခ်ိန္တိုင္းကို…တစစီၿဖဲ..ေျမႁမွဳပ္လိုက္ခ်င္တယ္..
သင္ေပးလို႔မရတဲ့…အခ်စ္ကို…
တိတ္တိတ္ေလး..လမ္းျပေနမိတယ္…
..
မ်က္ကြယ္ျပဳထားသလား…
တကယ္ပဲ..မျမင္တာလားဆိုတာ…
ေတြးရင္း..ေတြးရင္း…ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့..
ငါ့ကိုယ္ငါ…ေမ့..ေမ့သြားတယ္..
..
မာရဇၨလို….ပန္းပြင့္ေစေလာက္ေအာင္…ငါ့လက္ေတြမႏူးညံ့ခဲ့ေပမယ့္..
ေ၀ဝါးတဲ့အနာဂတ္တစ္ခုလံုးကို…႐ိုက္ပုတ္ဖ်က္ဆီး..ပစ္လိုက္ခ်င္မိတယ္…
..
အနမ္းနဲ႔ေ၀းတဲ့…ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း..ပန္းပြင့္ေလးတစ္ခုလိုပဲ
ပိုလို႔လွမ္းသြားတဲ့…..ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို…ငိုင္တိုင္တိုင္…ထိုင္ၾကည့္ေနမိရံုမွအပ….