ခင္ဗ်ားအေကာင့္ေလးစိမ္းေနမလား
ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ရင္း
ၿမိဳသိပ္ထားတဲ့စကားလံုးေတြကို
ေလထဲမွာပဲ ေမွ်ာခ်လိုက္တယ္…။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြဟာလည္း
စီးကရက္ျပာေတြလိုပါပဲ…
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပဲ့ေၾကြလြင့္ပါးၿမဲ…။

ကိုယ္တစ္ေယာက္ေရး ..
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဖတ္
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ဖ်က္ခဲ့တဲ့
စာတိုေလးေတြက
ဂဏန္း 9 လံုးထဲေျခဦးလွည့္
ၿပီးရင္ ျပန္ထြက္ေျပးရစၿမဲပဲ…။

ဟယ္လို …
ဟယ္လို ….
ဟယ္လို ….
တုန္႔ျပန္ျခင္းမရွိတဲ့ တျခားတစ္ဖက္ဟာ
ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို အေမွာင္ခ်ထားသလိုပဲ …..
ေဆာင္းရယ္ …..
တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ေအးစက္လြန္းပါတယ္….။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ့ညံ့လြန္းသူပါ  ….

ခင္ဗ်ားအိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ
ရင္းႏွီးဖူးခဲ့တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလးမ်ား
ျမင္မိေလမလား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ေတြ ေမွာင္တယ္…။

အိမ္အျပန္မွာ
ခဲဆြဲထားတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္
ပိုင္ဆိုင္သမွ် အလြမ္းေတြသာ
ခဏခဏ ေၾကြကာက်ရင္း
ေဆာင္းေရ …..
ကၽြန္ေတာ္ က်ရႈံးၿမဲပါပဲ…။

ေနသားက်ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားတာပါပဲ
ၿမိဳသိပ္ျခင္းဆိုတာဟာလည္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ညွဥ္းဆဲနည္းတစ္မ်ဳိးပဲဆိုေတာ့
လူတစ္ေယာက္ကို
နင့္နင့္နဲနဲ သတိရျခင္းဟာလည္း
က်န္းမာေရးကို ဆိုးရြာစြာထိခိုက္ေစႏိုင္တယ္ . . .

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆာင္းရာသီေလးေရ….
ေက်းဇူးျပဳ၍
ေပ်ာ္ေနပါ…..
ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္
အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေကာင္ရဲ႕အေ၀းမွာ . . . .

၀င္သက္ထြက္သက္တိုင္း
ေအးခ်မ္းစြာ ရွင္သန္ရင္းေပါ့ …..

Fourteen4