ငါဟာ အရယ္သန္တဲ့
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္
ငါ့သတိရစိတ္ေတြ
မိုးလင္းေပါက္ဘံုဆိုင္တစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့ ငါရယ္၊
ငါ့ေျခလွမ္းေတြ 
နယူးေယာက္ျမိဳ႕ၾကီး ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ ငါရယ္၊
မင္းေက်ာျပင္ဟာ
အျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘာသာစကားျဖစ္သြားေတာ့လည္း ငါရယ္၊
မင္းလက္သၾကြယ္မွာ
ငါ့ရင္ကိုျဖတ္မဲ့ စိန္ပြင့္ေလးေတြလက္ေနေတာ့လည္း ငါရယ္၊
အဲ့ဒီ့ငါ့ရယ္သံေတြဟာ ဟာသေတြမလို
အဲ့ဒီ့ငါ့ရယ္သံေတြဟာ ကမၻာၾကီးအကူအညီမလို
နာလန္ထူခါစ နံရုိးတစ္ေခ်ာင္း
ဝိုင္တစ္ခြက္နဲ႔ အေႏြးဓာတ္လိုသလို မင္းကိုငါလိုတဲ့အခါ ငါရယ္ခဲ့
မ်က္ႏွာလႊဲသြားတဲ့ ျမင္ေနၾကားေနၾက ႏူးညံ့မႈေတြနဲ႕
က်င့္သားမရေသးေပမဲ့လည္း 
အင္းေလ … ငါရယ္ဆဲ ။ ။ 

သက္ေထြး
၂၉ရက္ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၅