(၁)
အေရွ႕ရိုးမရဲ႕
ေရခ်ိဳးၿပီးစည၊ လွပေနပါၿပီ။
မီးခိုးျပာျမျမ
လိႈင္းခံုးထခရမ္းေရာင္၊ ၾကယ္ေရာင္လေရာင္
မညိဳေမွင္ခင္
ေတာင္ေျခကို ကပ္ၾကေတာ့မယ္။
‘ဒါ… ေနာက္ဆံုး အေခါက္ပဲေနာ္ ‘
ရိုးထဲေရထဲ၊ ထင္းလွည္း၀ါးလွည္း
ေဟာဟဲဆူညံ၊ ေတာလွည္းအူသံ
ပူပန္စရာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။
ရိုးမရဲ႕ ေႏြ
ေသၿပီ။
စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းပါး
အလြမ္းမ်ားနဲ႔
ႏြမ္းပါတဲ့ ရြာေတြ
ေႏြကို ျဖတ္သန္းခဲ့
စိမ္းလန္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြ
ၿငိမ္သက္ေၾကြက်ခဲ့
ညကေတာ့
ေမွာင္ခဲ့ပါၿပီ။

(၂)

သန္ေလထဲ
ေတာင္ေျခရြာမည္းမည္းေလး
လြမ္းေဆြးေနရွာတယ္။
‘ကိုင္း … နားလိုက္ၾကဦးစို႔ရဲ႕
ေဖ့သားႀကီးတို႔ရယ္’
မီးေရာင္မဲ့ည
လင္းဖြဲ႕လိုက္ၾက၊ အခိုက္အတန္႔မွာ။
မိုးန႔ံကေလးသင္း
ရိုးျပန္႕ကေလးလင္း
၀ါးထင္းငုတ္ေတာ၊ ႏြားခ်င္းရႈပ္ေရာ
ေမာလိုက္တာ။
လွည္းစခန္းတစ္၀ိုက္ဟာ
စိုအိုက္ေျမျပာလြ
ရိုးမကတၱီပါစ
ျဖန္႔ခ်ေနပါရဲ႕။
မီးပံုထြန္းၿငိွ
ႏြမ္းရိလႈပ္ခတ္၊ ရုပ္အဖြဲ႕အစည္း
မၿပီးေသးဘူးေလ။
လွည္းဦးေဒါက္ေထာက္
သစ္ပင္ေအာက္၊ ၀ါးရံုေအာက္
ႏြားေငါက္သံ၊ ဓားေပ်ာက္သံ
ဆူညံပဲ့တင္ျပန္တယ္။

(၃)
မႈိင္းျမတဲ့
အေရွ႕ည၊ လြမ္းတခဲ့ၿပီ။
ၾကယ္စလစ
မ်က္စမွိတ္လင္း၊ ဆန္အရက္ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္
အိပ္မက္ေတာင္မွ မမက္ရရွာဘူးကြယ္။
အရုဏ္တက္ရင္
အေရွ႕တခြင္လံုးနီ၊ ေနရီရီရိုးမ
ႏိုးထလုိ႔လာမယ္။
သစ္ခြျပာရဲရင့္
မုန္တုိင္းသင့္သတဲ့
ရင္ျဖင့္ရင္းႏွီး၊ မၿပီးဆံုးေသာ
ေတာႀကီးေဟ၀န္မွာ၊ ေႏြလြန္ေပမယ့္
တို႔မလြန္ေသးဘူး
မလြန္ေသးဘူးကြယ္။
မနက္မလင္းခင္
ခ်ဥ္းကပ္ေတာင္ေပၚ၊ လွ်ိဳေျမာင္တိုးရွဲ
ရုိးေခ်ာင္းစုန္ဆင္း၊ ထင္ျဖတ္သမား
ရွင္းျပတ္သြားေတာ့မယ္။
၀ါးခုတ္သမား
ဓားထုတ္ထားေရာ့မယ္။

(၄)
ဆာေလာင္မႈ ျမင္းရိုင္းရထား
အတင္းစိုင္းသြား
ထမင္း၀ိုင္းၾကားမွာ။
ကြဲအက္ဆို႔ညပ္
ရိုးမရဲ႕ လက္ေတြ၊ ရႈပ္ယွက္ခတ္
ထမင္းတစ္နပ္ဟာ
အာလူးဟင္းတစ္ဖတ္နဲ႔
အလြမ္းဇာတ္ေပလား။
အေရွ႕ရိုးမကို လြမ္းတုန္း
လြမ္းတုန္း၊ လြမ္းတုန္း
ေနာက္ဆံုးအေခါက္၊ ေနာက္ဆံုးညစာ
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ရုပ္ပံုလႊာ။
ဗန္ဂိုး ေရ……
ဆြဲလိုက္ပါလား
ရိုးမထဲက
အာလူးစားသူမ်ား။ ။

ေအာင္ေ၀း
မုိးေ၀။ ၁၉၈၆၊စက္တင္ဘာ။