ဒီေန႔…….. ေကာင္းကင္ႀကီး တအားငိုေနတယ္…
ဘာျဖစ္မွန္း… ငါေသခ်ာမသိ…၊
သူငိုတာဘဲ… ေငးၾကည့္ေနမိတယ္………..။

သူ႔ငိုသံမွာ…… စမ္းေခ်ာင္းကေလးေတြ… ကခုန္ေနၾကတယ္…၊
သူ႔မ်က္ရည္မွာ….. ေျမာင္းကေလးေတြ… သီဆိုေနၾကတယ္…၊

မႏုႆေတြကေတာ့….. သူ႔ကို ေလွာင္ခ်င္ေလွာင္မယ္..၊
ေျပာင္ခ်င္လည္းေျပာင္လိမ့္မယ္…၊
တစ္ခ်ိဳ႕က…. ဆဲပါဆဲလိုက္ေသးတယ္…။

ဒါကိုလည္း…. သူမမႈ၊ ဂရုမျပဳဘဲ…
သံစဥ္ေတြကို …. ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေအာင္ သူဆက္ဆိုသြားတယ္….။

ေလေျပေလးက အေျပးအလႊားနဲ႔ ေျပာသြားေသးတယ္…
သူ ဝေအာင္ငိုသြားမယ္လုိ႔…၊

သူ႔ငိုသံမွာ.. … ပင္ပ်ိဳေလးေတြ လန္းၾကမယ္…
သူ႔ က်ီစယ္မႈမွာ…. ေရာ္ရြက္စိမ္းေတြ ျမန္းၾကမယ္…၊
သူ႔ေလွာင္ရယ္သံက ….. တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကို လြမ္း ေစတယ္…။

တစ္ခါတစ္ေလ… သူနဲ႔ ဖိုမဓါတ္ေတြ ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ…
တစ္ေလာကလံုး…… ေရာင္စံုအလင္းေတြျဖာသြားတယ္…
ဒီၾကားထဲမွာ…. သူ႔အၿပံဳးကို မခို႔တရို႕ေလး … လွမ္းျမင္ေနရတယ္…။

ဒါကိုဘဲ… တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက…
အခ်စ္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ… ဘာေၾကာင့္ပိုသည္းသလဲလုိ႔.
ေအာ္ငိုေနၾကတယ္…။

မိုးရြာရင္ေတာ့ မိုးေရခ်ိဳးခ်င္ေပမယ့္…
ေမေမလာရင္ …. ႏို႔စို႕တတ္တဲ့ အရြယ္မဟုတ္ျပန္ေတာ့…
ခက္သားဘဲလုိ႔ …ငါထင္တယ္…။

ေဒဝါကဘဲ …. မ်ားေလသလား…
သူတို႔ေတြဘဲ… မွားေလသလား……………၊
ငါလည္း ရႈပ္ေထြးေနဆဲ…..။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲ… သူအငိုတိတ္သြားတယ္…..
ရင္ဘတ္ထဲမွာလဲ…… အေမွာင္ထုႀကီးနဲ႕………
ၿပီးေတာ့…. သူမဟုတ္သလိုဘဲ….
အင္း… တယ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကတာဘဲေလ………………………………..။

ေဒဝါၾကားမွာ လမ္းေပ်ာက္သူ
……………….ကိုေဇ…………