၃၃..တဲ့…
ဘ၀မွာ..
အက်ိဳးမဲ႔စြာနဲ႔…
အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္..ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီလဲ…

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့..
ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ဓါတ္မ်ား…
ရိုးသားစြာ..လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ဟိုးငယ္စဥ္ကာလ…
အားလံုးကို သတိရတယ္…..

ခုခ်ိန္မွာေတာ့
ေလာက ေရျပင္က်ယ္မွာ..အသားတက် ကူးခတ္….
မနစ္ျမဳပ္ေအာင္ ျဖတ္သန္းတတ္ခဲ့ေပါ့..
သင္ရိုးေက်မွ….အက်မနာမွာေလ…..

ေခၽြးထြက္မ်ားမွ..ေသြးထြက္နည္းမယ္တဲ့…
ၾကားဖူးတဲ့ ဆိုရိုးစကား…
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အမွားခ်ည္းပဲ…..
ေခၽြးအစား…ေသြးခ်ည္းပဲထြက္ေနမွေတာ့….

ကိုယ့္ေသြးကို ျပန္ေသာက္….
ေရာက္ႏိုင္ခဲတဲ့ ပန္းတိုင္မေပ်ာက္ဖို႔အေရး…
ရင္းႏွီးေပးဆပ္…
ကိုယ္..ေနတတ္ပါတယ္……

အကာအရံ ပါးပါးေလးအုပ္…
ကိုယ့္စိတ္ကို..
ဘယ္ေတာ့မွ အျပင္မထုတ္ေတာ့ဘူး…
လံုၿခံဳစြာသိမ္းဆည္း…
တိတ္တိတ္ေလးပဲ..သီခ်င္းညည္းေနမယ္…..

ေရွ႕လာမယ့္ အနာဂါတ္မွာ..
ဘာေတြရင္ဆိုင္ရမယ္ မသိေပမယ့္….
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ခ်ီတက္…
ကဗ်ာေတြပဲ..ေရးစပ္လို႔ေပါ့……

၃၃ တဲ့…
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ျဖဳန္းခဲ့သလဲ…
ေသခ်ာတာကေတာ့…
ကိုယ့္ကိုကိုယ္…ျပန္မမုန္းေသးသ၍…
လူေတြကိုၾကည့္ရင္း…

ကၽြန္ေတာ္ေလ…..
ဆက္ၿပီး….
ၿပံဳးေနမိဦးမယ္…………..

ေလးညႇိဳ႕ရွင္
(၉.၄.၂၀၁၄)
08:13 AM

(ေမြးေန႔မွာ အမွတ္တရေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာ)