မေန႔က….ေတာင္ဒဂံုက အျပန္…34ဒိုင္နာေပၚအတက္
Earphone တပ္ MP3ခံစား အျပန္စားပဲေပါ့…
If we never meet again ဆုိတဲ့သံစဥ္အၾကား
ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားလိုက္ခ်င္တာမေျပာပါနဲ႔
တစ္ၤမွတ္တိုင္ႏွစ္မွတ္တိုင္အၾကား..ဂ်ိဳင့္ခြက္ေေတြက ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔….
ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္…ငါ့ Speaker အထြက္…စိတ္ကုိေျဖေလွ်ာ့..ကားၾကီးဂိတ္ကုိ ကေသာ့
213 အထူးကား..လက္လွမ္းကာတား..
ဆိုးရိမ္စိတ္ခ်..ဒီတစ္ခါ တကယ္ feel ယူမယ္ဟလို႔
တိုးတိတ္ၾကံစည္…ေၾသာ္..ေမာလိုက္တာ..မျမင္
စံျပေစ်း အေရာက္..ေလွာ္ပါျပီ…ဒရိုက္ဘာတစ္ေယာက္
ေနာက္က ကပ္လာ 34ကား..စီး ၾကိဳကာ..ထား
ကားေပၚတက္လာ..ငါ့အေတြး…ဆန္ေကာဗန္းထဲ…ဟိုေကြးဒီေကြး
ဟိုဘက္တိုး လိုက္ ဒိီဘက္ ေရႊ႔လိုက္…
ျပဳတ္မက်ေအာင္ေသခ်ာကိုင္ထား..သီခ်င္းသံစဥ္ အလကား.
ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္..ေနာက္က သူ႔အေမလင္ လုိက္လို႔ေၾကာက္
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဂ်ိမ္းစဘြန္း အခန္းကုိယ္တိုင္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္ရသလိုပဲ..
ေနာက္တစ္ခါ ကားစီးရင္း သီခ်င္း နားေထာင္ခ်င္စိတ္..လံုး၀ ကုိေမ့လုိက္ျပီ
သီခ်င္းသံ ဆိုသည္းတဲ့ငါ့ပါးစပ္ ဘုရား ဘုရား ဘုရား မွတ္တိုင္အျမန္ေရာက္ပါေစ

 ၾကံဳခဲ့ဆံုခဲ့တာေလးေတြကုိ မွ်ေ၀တာပါ(ဟာသ ဆန္ဆန္ေလးပါဗ်ာ)
ဒဏ္ရာ