အခုေတာ့… … … ။

ဟုိတခ်ိန္က
အရက္ကို မၾကာခဏ အဆက္ျဖတ္တတ္တဲ့ အေဖ
အခုေတာ့
“ရွိတဲ့အခ်ိန္ ေသာက္မယ္”
“မရွိတဲ့ အခ်ိန္ မေသာက္ဘူး”
“မေသာက္ပဲေနလည္း ျဖစ္တယ္”
အဲဒီလို ေျပာတတ္တဲ့ အေဖ့ပါးစပ္မွာ
အိမ္က ဆန္အိုးေလး ဆန္ျပတ္ေနလည္း
အရက္နံ႔ မျပတ္ေတာ့ဘူး

မနက္မုိးလင္းတုိင္း မွန္ၾကည့္တယ္
မွန္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာမွန္းမသိတဲ့
ကိုႀကီးနဲ႔ ကိုေလးႏွစ္ေယာက္
အေဖ့ရဲ႕ အရက္နံ႔သင္းတဲ့လမ္းကို
သူတို႔ လိုက္ေလွ်ာက္လွမ္းတယ္
အဲဒါေတာင္
“မင္းက မွားတယ္” “ငါ့က မွားတယ္”
“အေဖက မွားတယ္” “သားက မွားတယ္” နဲ႔
ညေနတိုင္း အိမ္ကုတ္ကေလးကို
(သံုးေယာက္စလံုး)
ဆူညံေအာင္ လုပ္ေနတုန္းပဲ။

မိသားစု အဆင္မေျပမႈကိုျမင္
ဒုကၡကို ခံစားတတ္ေပမယ့္
ရင္ထဲမွာ မထားတတ္တဲ့
သားငယ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း
(မသိမသာ… လူသိရွင္ၾကား)
ကိုယ့္အိပ္တန္းကို မျပန္ခ်င္တဲ့
အိမ္မကပ္တဲ့ အိမ္သားျဖစ္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႕
အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးဟာ
ခင္ပြန္းနဲ႕ သားသံုးေယာက္ရဲ႕
မီးစာထိုးမႈမွာ
ပြက္ပြကျ္မည္ဆူေ၀တယ္။

အဲဒါေတာင္
အေမဟာ
“ႏွလံုးေရာဂါ ျဖစ္ခါနီးၿပီ
စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနရမယ္”လို႕
ေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္စကားကို
ဘယ္အိမ္သားကိုမွ မၾကားေစပဲ
ကိုယ့္ေရာဂါကို ကိုယ္တိုင္သတ္ေနတယ္။

ကံၾကမၼာေပးတဲ့
ဘ၀လမ္းက မေျဖာင့္ျဖဴးတာမို႔
ေကြ႕ေကာက္ေလွ်ာက္ရတာ မမႈေပမယ့္
လူေတြကိုယ္တိုင္က ယိမ္းယိုင္ေနလို႕
မိသားစုလမ္းကို လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ေလွ်ာက္ရတာ
အေမ ပင္ပမ္းလြန္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း
အဲဒီလိုေလွ်ာက္ရတာကို မုန္းလြန္းတယ္။

အဲဒီေတာ့
ကဲ… ေဟာဒီမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးေရွ႕မွာ
စာရြက္အျဖဴ ဗလာတစ္ရြက္စီရွိတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ
ေရးခ်ယ္ေပးၾကပါ…။   ။

လိႈင္မ်ိဳး
Sep 24th , 2013