ေဒါသဆုိတာ လ်ပ္စီးပမာ

အျဖဴေရာင္လား…

အမည္းေရာင္လား….

ေဝခြဲမရတဲ့ အသြင္သ႑ာန္တခု

ျမင္ကြင္းထဲကုိ မဖိတ္ေခၚပဲ

ဧည့္သည္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တယ္…။

စူးရွတဲ့ အေတြ႔အထိေတြနဲ႔

ျပင္းထန္စြာ ထိရွလုိ႔

အခန္႔မသင့္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ

ေမ့သင့္သေလာက္ ေမ့ဖုိ႔ရန္

တုိက္ဆုိင္မႈတုိင္း ေရွာင္ထြက္သြားခဲ့တယ္…။

တခ်ဳိ႕ အျမင္မၾကည္တဲ့ ကိစၥေတြက

ဘ၀ဇာတ္ခုံထဲမွာ ေတြ႔ႀကဳံဖုိ႔ရန္

အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တယ္…။

သုိ႔ေသာ္….

အေျဖရွာ ေရွာင္ကြင္းဖုိ႔

ႀကဳိးစားခဲ့သမွ်ေတြဟာလည္း

သဲထဲ ေရသြန္းသလုိပါပဲ…။

လပ္တေလာ တည္ျငိမ္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့

ဘ၀ဆုိတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲကုိ

မနီးမေဝးက ေပါက္ကြဲသံ ၾကားလုိက္တယ္…

ႏႈတ္ဆက္သံ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္…

စင္ေပၚတက္ၿပီး ထုိးသတ္ေနတဲ့ လက္ေဝွ႔ပြဲလား

ဇေဝဇဝါနဲ႔ ေတြးေတာခဲ့သမွ်ဟာ

ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ တေယာက္လုိပါပဲ…။

ဒါေပမဲ့…

တြန္းကန္အား မရွိတဲ့ ေပါက္ကြဲမႈက

ကုိယ္တုိင္ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ 

အမွတ္တမဲ့ အတၱရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္

ကုိယ္တြင္း တေနရာက ေဒါသျဖစ္ေနတယ္…။

တကယ္ေတာ့ ေဒါသဆုိတာ….

အားလုံးအတြက္ မိတ္ေဆြ မဟုတ္ေပမဲ့…

လုိတာ မရ ရတာ မလုိ

တင္းတိမ္ျခင္း မရွိေသးတဲ့ ဘဝမွာ

ကုိယ့္ မာန္ မာန လ်ပ္စီးပမာလုိ

ဟန္ေဆာင္လုိ႔ မရတာက

အေသြးအသားထဲထိ တစုံတခုကုိ

အေျချပဳၿပီး ေပါက္ကြဲလာတဲ့

အဲဒီ ေဒါသကုိ မထိန္းသိမ္းႏုိင္းရင္ေတာ့

ပ်က္စီးျခင္းဆုိတာ…

မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာတတ္တာပါပဲ…။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း 

http://www.venpunnavamsa2.com/