ရင္ထဲက လႈိက္တက္လာတဲ့ မီးခိုးတို႕ကို

ေခါင္တိုင္ကိုယ္တိုင္က ျမိဳခ်ပစ္လိုက္လို႕

ေကာင္းကင္ေတာင္ ျပိဳခြင့္မရလိုက္ဘူး….။

အထီးက်န္ျခင္းဟာ

ေနာက္ေက်ာက ထိုးတဲ့ဓားလို

ခပ္နက္နက္စိုက္၀င္ခဲ့…..။

စိတ္က

တျဖည္းျဖည္းေ၀း ေ၀းသြားတဲ့

ျမင္းခြာသံ တရွပ္ရွပ္ေနာက္

ကဆုန္းက၀ါးေျပးလိုက္တာ

အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္….။

ရုပ္က

ေနရာမွာပဲ ရပ္ေနတာ တလွမ္းမွ မေရြ႕ဘူး

ေရွ႕မွာ ကာေနတဲ့ တံတိုင္းကလည္း

ျဖိဳဖို႕ခက္တယ္ေလ…..။

တလွပ္လွပ္ငံုသင္းေနတဲ့

ဟိုးေရွ႕က စံပယ္ရံုေတြေတာင္

ေခါင္းစိုက္လို႕….

ရင္ထဲမွာ ကၽြမ္းထိုးေနတဲ့ ပိုးေလာက္လန္းကို

ပင္လယ္အထပ္ထပ္ေအာက္ ထိုးျမဳပ္ပစ္လိုက္တယ္……။

အျပံဳးတုေအာက္မွာ

တ၀ုန္း၀ုန္းထေနတဲ့ ရမၼက္

လည္ေခ်ာင္းအျပင္ ထြက္က်ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္…..

အတိတ္မွာ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ခဲ့သမွ်

အခုေတာ့

တံေတြးတခ်က္ေအာက္မွာ အရာရာ ဆိတ္သုန္းလို႕……………။