ေက်ာက္ေတာင္ေက်ာက္သားေတြကို ထြင္းေဖာက္

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စီးဆင္းခဲ့တဲ့ ျမစ္တစင္း

ကိုယ့္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ

ေမ်ာလြင့္ေစခ်င္ခဲ့တာေပါ့…..။

ေခါစာပစ္လိုက္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဟာ

သကၠရာဇ္ငါးခုေျမာက္သြားတာေတာင္

ေကာက္ယူထိန္းသိမ္းမဲ့သူ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး……။

အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ

အေျခခံအေဆာက္အအံု ျပဳျပင္ေနဆဲမို႕တဲ့

ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေနတဲ့ သံေယာဇဥ္စည္းရိုးကို

ထံုးသုတ္ဖို႕အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားမိ….။

မနက္ျဖန္ဆိုတာ ဒီကေန႕ရဲ့ အမွားမျဖစ္ေစဖို႕

ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ခုခံကာကြယ္

ေျမာင္းထဲက သိကၡာတရားကို

ေကာက္ရိုးခ်ိတ္နဲ႕ လွမ္းဆြဲ

ငိုေနတဲ့ လြယ္အိတ္ကေလးကေတာ့ မသိရွာဘူး….။

ေႏြးေထြးတဲ့ လက္တစံုကို ေတာင့္တခဲ့တဲ့

တနဂၤေႏြေပါင္းေျမာက္ျမားစြာဟာ

အခ်ိဳတည္းေနက် မလိုင္လံုးလိုပဲ

ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္လိုက္

ေနပူလွန္းလိုက္နဲ႕…..။

ကိန္းမ်ဥ္းတန္းအလည္မွာ ထည္ထည္၀ါ၀ါ

သုညအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြ

ညာကိုလွမ္းမယ္လုပ္တိုင္း

ဘယ္ကိုပဲ တလွမ္းဆုတ္မိ..

ကိုယ့္ရဲ့ ေသာၾကာေန႕ေလးေရ

မင္း ပုန္းကြယ္ေနရာက ထြက္ခဲ့ေတာ့  ….။

ဘာသာမွားၾကည့္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားလိုပဲ

ေခါင္းကုတ္လိုက္ ေျခဆန္႕လိုက္နဲ႕

ေကာင္းကင္က ငံု႕ၾကည့္ေနမလား

ေမာ့ရွာမိတဲ့ အျဖစ္……….။

ေလးကို္င္းကေန မင္းပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့မွ်ားဟာ

ႏွလံုးသားကို ထုိးေဖာက္

ဦးေႏွာက္ကို ဒုတ္ဒုတ္ထိေရာက္တယ္………….။

ေသြးျပန္ေၾကာနဲ႕ ေသြးလႊတ္ေၾကာ မွားျပီး ေဆးေပးမိတဲ့အျဖစ္

ေလကိုဆန္တက္သြားတဲ့ မာနဟာ

တက္ကုန္ရြက္ကုန္ ရုပ္သိမ္းတာေတာင္ ခရီးျပင္းႏွင္းဆဲ

သုညျဖစ္ေနမွေတာ့ ကိုယ့္ကို ထပ္မႏႈတ္ပါနဲ႕ေတာ့

ကို္ယ္ကလည္း အႏႈတ္ကိန္းျဖစ္ေနရင္ေတာင္

တဖက္က ညီမွ်မွ အေပါင္းထြတ္မဲ့ေကာင္……။

ရန္သူ႕လက္က်ေရာက္သြားတဲ့ စစ္သူရဲလိုပဲ

ကိုယ့္ဓားကို ကိုင္ဖို႕ထက္

အာေခါင္ထဲက အဆိပ္ကို အစာအိမ္ထဲ ပို႕လႊတ္ဖို႕ ၾကိဳးစား

သစၥာဆိုတာ ေဆးခါးၾကီးလိုပဲ ျမိဳရခက္ ေထြးရခက္ေလ….။

သဘာ၀အေလွ်ာက္

ပင္လယ္ကိုေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္၀င္ခ်င္တာပါပဲ

ဒါေပမဲ့

ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ကိုယ္ရုိက္ခ်ိဳး

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေသာင္ထြန္းပစ္လိုက္ေတာ့တယ္…….။