ေဝးသြားရေတာ့မယ့္ေန႔ရက္ေတြအတြက္

ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြလားလို႔ ငါေမးတဲ့အခါ

တိုးတိုးဖြဖြေလး နင့္ရယ္သံကုိ ၾကားရလိမ့္မယ္ ..။

ေခၚဆိုမႈေတြ ဆိတ္သုန္းသြားတဲ့အခါ

အထီးက်န္ဆန္ေနတဲ့ ဖုန္းေလးတစ္လံုးကို

ေခ်ာ့ျမဴႏွစ္သိမ့္ သူမေမ့ပါဘူးေလ … ။

(ဒီစကားနဲ႔တင္ ငါ့ကုိယ္ငါေျဖသိမ့္ေနရ)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ …..

ညဟာ ေျခာက္ေသြ႔လာခဲ့တယ္ …။

သတိရတယ္ …. သတိရတယ္ … သတိရတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္က

ရြာခါနီး မည္းတက္လာတဲ့ မိုးသားေတြလို

ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပန္ သတ္ တယ္ … ။

( မ်က္ရည္လြယ္တာ သူမၾကိဳက္ဘူးေလ )

အထီးက်န္ေနတဲ့ စိတ္ေတြက

ေသာက္လက္စ စီးကရက္နားမွာ

လူးလြန္႔ရင္း

တစ္ဘဝစာဆံုးရွံးျပီးတဲ့ေနာက္

ေနာက္တစ္ဘဝစာ ျပန္လည္ဆံုးရွံးႏုိင္ပါ့မလား … ။

ဓာတ္ပံုေလးကေတာ့ ေျပာရွာတယ္

“သိပ္နာက်င္ေနသလားကြယ္” တဲ့

နင္မရွိတဲ့ေနာက္ နင္သိတယ္

နင္ျမင္ေနရတဲ့ ငါ့တေန႔သာေတြအတြက္

အစြဲလမ္းၾကီးတဲ့ေကာင္လို႔

ဟားတိုက္ေနမွာလား ….. ။

ငါ့အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ

အျပင္းစား သတိရျခင္းေတြ

အဆိပ္တက္အိမ္မက္ေတြနဲ႔

လြမ္းဆြတ္တမ္းတရင္း

ထိခိုက္ ရွနာ ကြဲအက္ ေၾကမြမႈေတြနဲ႔

ငါ့ကုိယ္ငါပိတ္ေလွာင္ထားတယ္ … ။

မင္းကုိယ္တုိင္ၿပင္ဆင္ေရးဆြဲမယ့္

မင္းဘ၀ ပန္းခ်ီကားအသစ္မွာ

ငါ့အေသြးအသားကုိ ခံေဆးအၿဖစ္ အသုံးၿပဳပါ

မင္းအလွအပေတြနဲ႔ ၿဖည့္စြက္ၿခယ္သပါ

ငါ့နာက်င္ၿခင္းကုိ ေဘာင္ခတ္ပါ ။

                                                               မင္းေခၚဆိုမႈေတြနဲ႔ေဝးရာ

                                                                 ငါ့တစ္ေန႔သာကုိ

                                            “မင္းေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔လဲယူလိုက္ပါရေစ” ေတာ့

                                          ………………………………………………

                                                …………………………………
 
                                     …………………….. ………………………

                                                       ” မိုး” ရယ္

                                      နာက်င္မႈေတြနဲ႔ အန္က်လာတဲ့

                                       ဒီစာသားေတြအတြက္ေတာ့

                                 ဒီေနရာမွာတင္ ပုဒ္မခ်လိုက္တယ္ …. ။

                                              မာန္ခက္ဝင့္ ( ၁၈ . ၅ . ၂၀၁၃ )

* စာလံုးအမဲနဲ႔တစ္ပိုဒ္သည္ ဆရာသုမင္းညိဳ၏ စာသားအား သံုးစြဲထားပါသည္*