မွန္ ထဲ ကိုု ၿပန္ ၾကည့္ မိေတာ့ 
အရင္ ႏွီးဆုံး သူစိမ္း တေယာက္ ကို ငါေတြ ့ ေလ့ ရဲ ့။

ဒီ မာရွယ္ က ဒီ မာရွယ္ ပါဘဲ 
ရင္ ထဲ က ရုုိးသာား ၿခင္းေတြ ေသဆုံး သြား တာ ကလြဲလို ့ ေပါ့။

မ်က္ႏွာဖုံး မ်ား ၿဖင့္ ေနာက္ ေက်ာ မွာ ဓါးခ်က္မ်ား ၿဖင့္ ရွင္သန္ေနသူ ကိုု 
လူ ဟု ေခၚ သည္ ဟုု သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္
ငါ့ ကိုုယ္တိုုင္လည္း မ်က္ႏွာ ဖုံး တခု ေရွ့ မွာ ထား ၊ ေနာက္ေက်ာမွာ ဓါးတန္းလန္း ၿဖစ္ေနပါေရာလား။

ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ
ရွင္သန္ ေန တဲ့ ခံစား ခ်က္ေတြကို သတ္ၿပစ္ၿပီး
ေသဆုံ သြား တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ ကို အသက္သြင္းေနတဲ့ ငါ့ မွာ 
ဘာမ်ား မက္ေမာ စရာ ရွိေတး လည္း။

အသက္သြင္းေနတဲ့ အနာဂတ္ ဟာ
ေသဆုံး သြား တဲ့ အတိတ္ ေလာက္ လွပ မလား …ငါ မသိ
သိခဲ့ ရင္ လည္း မဆိုစေလာက္ ေတာ့ 
ေနာက္ က်သြား ပါၿပီ။

အထီးက်န္ၿခင္း နဲ ့ ပ်ံသန္းၿခင္း ဟာ မတူညီ သလို
ေမ်ွာ္လင့္ ၿခင္း နဲ ့ က်န္ရစ္ ၿခင္း ဟာ လည္း မတူ ညီပါ ၀ူး။

မတူညီ ညားလည္း
ေမာ လွပါ ၿပီ .. ငါ၏ အေတာင္ပံ ေတြ
နာ လွပါ ၿပီ .. အားတင္ ကာ ထားတဲ့ ငါ့ မာနေတြ
အေတာင္ ပံ ကို ေရြခ် 
ေၿခေထာက္ ကို စိန္စီ ၿပီး ပ်ံ သန္း ဖို ့ ေတာင္း ဆို တဲ ့ အခါ 
တခုခုေတာ့ လြဲ ေနတယ္ ဆိုတာ သူတို ့ မေတြး မိ၀ူး လား ။

မွန္ကန္ေသာ သစြာ စကားဟာ
ဟန္ေဆာင္ ထား တဲ့ ပုံၿပင္ တခုေလာက္လူၾကိဳက္မမ်ားတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီး မွာ
ငါ ဟာ လူလိမ္ၿဖစ္တာ မဆန္းပါ၀ူး။

ေန ့တေန ့ ရဲ ့ အစ မ်က္လုံး ဖြင္းၿခင္းရဲ ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရွာေတြ ့ ဖို ့ 
ညအခ်ိန္ မွာ မ်က္လုံး ပိတ္ က နားစက္ ရတာ ဟာ အစဥ္ အလာ ဆိုရင္
ငါ စံုလုံးသာ ကန္းလိုက္ခ်င္

ငါ့ ရင့္ ကိုု ထိုးေဖာက္ ၿပီး ၿဖတ္ သြား တဲ့ ခုႏွစ္ေတြ ဟာ ေနာက္အပတ္ဆိုရင္ 
၂၂ …

ေမြးေန ့ မွာ ရြတ္ ဆို မိမယ့္ စကားတခြန္း က ေတာ့
\”ေရြၿပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း\” ေပါ့။