သြားကိုက္ျခင္း

ဆရာ။

ကြ်န္မရဲ႕သြားကိုၾကည့္ေပးပါဦးဆရာ။

ဟုတ္တယ္။ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္အရပ္မွာေပါက္ေနတဲ့

သြား/ကြ်န္မ အခ်ိဳေတြ စိတ္အလုိလုိက္စားမိတဲ့အခ်ိန္က စတာပဲ။

ခု မခ်ိမဆန္႔နာေနၿပီဆရာ။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ့သြား ေပါက္တဲ့ေန႔က ေသာၾကာေန႔ဆုိေတာ့ သူဟာေသာၾကာသမီးေလး။

မိန္းကေလးဆုိေတာ့လည္း နည္းနည္းနာရင္ေတာင္ မ်ားမ်ားငိုမိတယ္။

ကြ်န္မကို ကယ္ပါဦးဆရာရယ္။

အခုက်ိဳးပဲ့ေၾကြက်သြားတဲ့ေနရာမွာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ျဖစ္ေနၿပီ။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကြမႈန္႔ေတြအစားထုိးထည့္ဖာၾကတယ္ဆရာ။

သံုး၊ေလးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ခံတယ္ေျပာတယ္။

ကြ်န္မကေတာ့ အဲ့လုိအစားမထိုးပစ္ခ်င္ဘူး။

အခ်ိန္တန္လုိ႔ထပ္ေၾကြသြားရင္ ကြ်န္မပဲ နာက်င္ရဦးမွာ။

ဒီအတုိင္းထားျပန္ရင္လည္း လြတ္ေနတဲ့အေခါင္းေပါက္ထဲ အစာေတြလာလာညပ္ခ်င္ၾကတယ္။

သူတုိ႔ကလည္းသူတုိ႔ပဲ။ အစာလမ္းေၾကာင္းႀကီးရွိေနရဲ႕နဲ႔ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္မသြားဘူး။

ဒီေတာ့ဆရာရယ္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္တစ္ခါထဲသာႏႈတ္/ပစ္လုိက္ပါေတာ့။

တစ္ခုပဲ။ ကြ်န္မက ထံုေဆးကိုမႀကိဳက္ဘူး။ ကြ်န္မကိုေမ့ေဆးပဲထုိးေပးပါဆရာ။

ေပ်ာ္စရာေလးေတြခ်န္ၿပီး နာက်င္စရာေတြကို ေမ့သြားေအာင္ ေမ့ေဆးေပးပါ။

ဟုတ္ကဲ့ အခုထိေတာ့ေမ့လုိ႔မရေသးဘူး။ ကြ်န္မေမ့သြားတဲ့အခါ ညွပ္ၾကားထဲက ေသြးေပေနတဲ့သြားကို အရင္လႊင့္

ပစ္ၿပီးမွ ကြ်န္မကိုႏႈိး။

သူ႕ကိုျမင္ရင္ ကြ်န္မ ထပ္နာမိမွာစိုးတယ္။

ေနပိုင္

၁၉ ဧၿပီ ၂ဝ၁၂

In: ကဗ်ာ Posted By: nay-paing Date: Mar 11, 2013

Leave comment commentinfo

1 Comment & 175 views

so meaningful
really perfect