Home
Post Masterpiece
Register
Login
တိမ္လႊာရိပ္မွာ ပုံရိပ္ျခယ္ေသာ မုိးတိမ္
တိမ္လႊာရိပ္မွာ ပုံရိပ္ျခယ္ေသာ မုိးတိမ္
အသိ မၾကြယ္ဝတဲ့ ဝန္းက်င္မွာ
တစ္ဦးက တံခါး ဖြင့္ရင္
တစ္ဦးက တံခါး ပိတ္တယ္
အဲဒါ သဘာဝပဲတဲ့…..။
လူ႔ အရင္းအျမစ္ ထုတ္ကုန္ေတြနဲ႔
စုိိစြတ္ေနတဲ့ ၿမဳိ႕ေတာ္ထဲ
ကုိယ့္ အတၱကုိ အေရာင္ဆုိးလုိ႔
အထိမခံ တုန္႔ျပန္တာလည္း သဘာဝပဲတဲ့…။
ပညတ္ ဓာတ္သဘာဝေတြ ကဲပုိလုိ႔
မီးေလာင္ရာ ေလ ပင့္တတ္တဲ့
လူ႔ အသုိင္းဝုိင္းထဲက မလြယ္ေပါက္ေတြလည္း
အသုံးမဝင္ က်ဳိးပဲ့ ပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္….။
တကယ္ေတာ့….
လူေတြရဲ႕ အသိ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ
ေနရာတုိင္း ေျခာက္ေသြ႔လြန္းလုိ႔
စုိက္ပ်ဳိးတဲ့ သစ္ပင္ေတြလည္း
မလန္းဆန္းေတာ့ဘူး…..။
အေမွာင္ အလင္း ဖြားဘက္ေတာ္ျဖစ္ေပမဲ့
က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ကႏၱရလြင္ျပင္ထဲ
လူခ်င္းခ်င္း မသဲကြဲေတာ့
သင္းကြဲ ေန႔ရက္ေတြ ျဖတ္သန္းျပီေပါ့….။
ကဲ… ဒီလုိနဲ႔…
မႈန္ဝါးဝါး ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတဲ့
ပူျပင္း ေျခာက္ေသြ႔လြန္းေသာ
ေႏြကမၻာမွာ အိပ္တန္းျပန္ခဲ့ရတာ
အၾကိမ္ ရာေထာင္မက ျဖစ္ခဲ့ျပီေလ…။
ဒါေပမဲ့….
ဒီဂရီ မမွ်တတဲ့ လွ်ပ္စစ္ထုတ္ကုန္ဟာ
တက္လုိက္ က်လုိက္နဲ႔
ေနထုိင္မႈေတြ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး….။
အဆင္မေျပလုိ႔ ေတာက္ ေခါက္လုိက္တယ္
ေဒါသရဲ႕ ေနာက္က ေကာက္ကုိင္လုိက္တဲ့
ဓားတစ္ေခ်ာင္း လွစ္ခနဲ ဘဝ နံရံကုိ ပစ္ေပါက္မိလုိက္တာ
ကံၾကမၼာဟာ မဆီမဆုိင္ ကားယားေလး က်လာတယ္ေလ…။
အခုေတာ့….
ခုတုံးေတြ အားလုံး ရပ္တန္႔သြားျပီ
အခ်ိန္ေတြ တေျဖးေျဖး လင့္လားျပီ
ေကာင္းကင္ တိမ္လႊာေတြ အေရာင္ေျပာင္းကုန္ျပီ
လေတြ ခုတ္ထစ္ထားတဲ့ ႏွစ္မ်ားလည္း ကုန္ဆုံးသြားျပီ
ဘာမွလည္း ထူးမျခားနားေတာ့
ၾကာေတာ့လည္း ဒီၿမဳိ႕ေတာ္ထဲက
ထစ္ခ်ဳန္းမုိးေနာက္မွာ မုိးျခိမ္းျပရတာ ရွက္လာျပီ
ဘယ္ေတာ့မွန္း ေကာင္းလာမလဲ…။
တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း
