မိတ္ေဆြ..
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္.အတြင္းမွာ..
ဒဏ္ရာထက္ခ်ိဳျမိန္တဲ့ အရသာ..
ခင္ဗ်ား ဘ၀မွာ ပိုင္ဆိုင္ဘူးပါရဲ့လား…

တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက..
ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက
ႏိုင္ငံေရးသမား..
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ က…
ႏိုင္ငံေရး လုပ္စားၾကသတဲ့

ဘ၀ေတြက..အထပ္ထပ္
ေသြးညိွနံေတြ..တလႈိင္လိႈင္..
ယမ္းေငြ႔ေတြ…တမႈန္မႈန္နဲ႔…
ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခံုထဲ…
အျပန္အလွန္ ကျပခဲ့ၾကရတယ္….

တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ ေတြက..
စြန္႔လြတ္မႈေပါင္း..
သရဖူေဆာင္းလို႔…
ျပည္…ခ်စ္ေၾကာင္း ျပၾကတယ္…

တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြက..
ဒို႔(ငါ့) အေရး..ဒို႔(ငါ့) အေရး..လို႔ေအာ္..
ေနာက္ေဖြးလမ္းၾကားမွာ..
လက္သီးပုန္းျပၾက သတဲ့

လူမေသဖူးတဲ့ အိမ္က
မုန္ညင္း ဆီ ရွာရခက္သလို..
အစ္ကို တို႔လက္ထဲက..
ကိုယ္ပိုင္ လူ႔အခြင့္ေရးဆိုတာလည္း..
အာတိတ္ ၀င္ရိုးစြန္းထဲ..
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရသလိုဘဲ

ဒီခရီးၾကမ္း..ႀကီးထဲ…
လမ္း တစ္၀က္တင္…
သူ႔မွာတမ္း..လုပ္သြားတဲ့သူေတြ
လမ္း တစ္၀က္တင္…
သံေျချခင္း အခတ္ခံရသူေတြ
ဟာလည္း ဒုနဲ႔ ေဒး ေပါ့…

အျပစ္ေတြကို…
လံုေအာင္ ျခံဳဖို႔…
မိုးေပၚေထာင္မျပစ္ဘူးေနာ္
လို႔လည္း အေျပာခံခဲ့ရတယ္..

ဒါေတြဟာ…
တစ္ကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါလို႔
အစ္ကို ျပန္ေျပာရင္
ညီငယ္ေဆြးမွာ…ပူမိပါေသးတယ္…

သမိုင္း ထဲက ဒ႑ာရီ
တစ္ခုလို ေမ့ေပ်ာက္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္

ကို႔စိတ္ကို ကို မဆံုးမႏိုင္ ေသး သေရြ႕ေတာ့..
ကို႔စိတ္ကို ကို မဆံုးမႏိုင္ ေသး သေရြ႕ေတာ့..
ကို႔စိတ္ကို ကို မဆံုးမႏိုင္ ေသး သေရြ႕ေတာ့..

(ေမာင္ အတီး)