ဘဝထဲက လူဆုိတာ..

အိမ္ရွင္ မဟုတ္တာ…

ခဏေနရတဲ့ ဧည့္သည္ေတြပါ…

ကိုယ္ လုိရာကုိ အမွတ္တမဲ့နဲ႔

စိတ္ထင္တုိင္း ေပါက္ကြဲ

ျဖစ္သလုိ အလြယ္ေလး ေျပာ

ျဖစ္သလုိ အလြယ္ေလး လုပ္

ပ်ံခ်င္သလုိ ပ်ံခဲ့ျပီးမွ

အေျဖမွန္ မထြက္တာေတာ့…။

အေျဖမွန္ မရွိတဲ့ ဘဝထဲ

ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္က ကေလးေတြလုိ

စိန္ေျပးတုိင္း ကစားတယ္ဆုိေပမဲ့

တကယ္ ခံစားရေတာ့

ပန္းတစ္ပြင့္ ေပါက္သလုိ

ေငြေၾကးနဲ႔ ဒဏ္ခတ္တာေတာ့

ဘယ္ေကာင္းမလဲ…။

ဒါေပမဲ့…

အခ်ဳိးအေကြ႕မ်ားလြန္းတဲ့

ဟုိင္းေဝးလ္ လမ္းမ က်ယ္မွာ

အစိမ္းေရာင္ မီးေရာင္ျပလုိ႔

ေျပးခ်င္တုိင္း ေျပးေနတဲ့

ေခတ္မွီ စက္ ကိရိယာေတြေတာင္

junction တစ္ခုက မီးနီျပလုိ႔

နားလည္မႈ ရွိေသးတယ္ဆုိရင္…။

အသိတရားဆုိတာ ရွိပါေစ..

ကုိယ္ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူထားတာ

အထည္ဆုိင္က ဆုိေပမဲ့

စက္ခ်ဳပ္သမား ခ်ဳပ္ထားတဲ့

ဝတ္ လက္စ ဘဝကေပးတဲ့ အဝတ္တစ္ခုဟာ

အလွအတြက္ ဝတ္ဆင္တာေတာ့ မဟုတ္တာ…။

လူဟာ တကယ္ေတာ့…

ေန႔တုိင္း အသိတုိးပြားေနတဲ့

ေခတ္ တေခတ္ရဲ႕ လက္နက္ေကာင္းပါ..

ကုိယ္က ေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာ ရပ္တည္လုိက္ပါ..

ကုိယ္ဘက္ ျပန္ၾကည့္မည့္

ေၾကးမႈံျပင္က ေရာင္ျပန္ဟာ

ကုိယ့္ ရုပ္တူ လက္ခံမည့္ သူပဲေလ…။

သုိ႔ေသာ္….

ကုိယ့္ ဘဝ တစ္ျခမ္း အေမွာင္က်ေနလုိ႔

သူတစ္ပါးရဲ႕ မီးအိမ္ကုိ အကူျပဳတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..

လူဟာ ဘဝမွာ မွတ္သားခ်က္ဆုိတာ ရွိတယ္..

ကုိယ္က လူေတြကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေပါင္းတာထက္

သူ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္

ကူညီေပးလုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါ…။