ေၿပာႀကစတမ္းဆို

ဘယ္ပန္းကမွ ရင္နင့္ေအာင္မေမႊးပါဘူး..။

ႀကယ္ေတြေကာက္သိမ္းလာတဲ့ညတိုင္းမွာ

အိမ္အၿပန္လမ္းကရွည္ခဲ့တယ္။

လူငယ္တစ္ေယာက္

ေကာက္ေႀကာင္းတစ္ရာ.

ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႕ အိမ္ၿပန္မေရာက္တဲ့ညေတြ…

ေကာင္းကင္ကလၿခမ္းဟာ

ညေပါင္းမ်ားစြာတိုင္

ခြန္အားေတြနဲ႕ ကႀကိဳးရႈပ္ခဲ့

အရုပ္ႀကိဳးၿပတ္လဲက်သူ..သူစဥ္းစားတယ္

ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းေတြကိုနိႈးမိရင္…

ၿပန္မအိပ္နိုင္သူက ဘယ္သူလဲ….။

အိမ္ကိုသာၿပန္ရရင္…

ဆိုတာ ေန႕တိုင္းေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ.

လာတဲ့လမ္းေတြကို ၿပန္ရၿပီဆိုတဲ့အသိဟာ

အိပ္မက္ရဲဲ႕ ကန္ခ်ၿခင္းမွာ လန္႕နိုးခဲ့တာအခါခါ..။

လမ္းမကရွည္လ်ားတိုင္း

ေၿခလွမ္းေတြကေသးေကြးေနႀက

ေအာင္စာရင္းေတြ ဘယ္နွစ္ႀကိမ္ထြက္ခဲ့ထြက္ခဲ့

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ပါဘဲ.

ဒါေပမဲ့

လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသိမွာ

ပန္းေတြဟာဗလာဆန္လြန္းခဲ့တယ္..။

ကၽြန္ေတာ္

ေမေမ့ကိုသာ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊးတဲ့ပန္းလို႕ယူဆ

ငယ္ဘ၀ကလို ခြန္အားအၿပည့္နဲ႕

ရင္ခြင္ထဲမွာသာ ပုန္းေအာင္းေနခ်င္ေတာ့တယ္

ေလာက ဟာမ်က္လွည့္ဆရာတစ္ေယာက္တဲ့.။

မယံုခ်င္လည္း ယံုခဲ့ရ..။

မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ဆယ့္ရွစ္နွစ္ၿပည့္တယ္

ဒီေန႕ရင္ခြင္ေပ်ာက္တယ္..။

တက္ေခတ္