လူတိုင္း ခိုေအာင္းေနက် ဂူပါပဲ

နည္းနည္းေမွာင္ေနတာကလြဲလို႕

ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကေတာ့ အျပည့္ေပါ့…

      ခပ္သဲ့သဲ့တိုက္ေနတဲ့ေလရယ္

ေခၽြးမစိုတစို လက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုရယ္

ခဲရင့္ေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းတစံုရယ္

ေနာက္ျပီး…တိုးတိုးေလး ၾကားေနရတဲ့ တေယာသံရယ္

     မခူးဆြတ္ျဖစ္ေသးတဲ့ အာဒံရဲ့ ပန္းသီးဟာ

           ဘာအရသာလဲ…..

           ခ်စ္ျခင္းရဲ့ ရနံ႕ကိုေတာ့ ရတယ္

     တိုးတိုးေလးေျပာမွ သူတေယာက္တည္း ၾကားရတာလား

           ဒါမွမဟုတ္…

           တေလာကလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ျပီး

           ရည္ညႊန္းသူဆီပဲ အေရာက္ပို႕ေပးလိုက္ရမလား

     သူရြတ္ျပဖူးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲက

           စိမ္းလန္းေနမဲ့ တိမ္တိုက္ေတြဆီ

           ၾကယ္ယာဥ္ပ်ံကိုစီးျပီး သြားခ်င္တယ္

           ဧ၀ရဲ့ လက္က်န္ ပန္းသီးကို တကိုက္ကိုက္ခ်င္တယ္

           ႏူးညံ့တဲ့ အမိန္႕ေတာ္ကို နားစြင့္ခ်င္တယ္

           သူဖန္တီးေပးမဲ့ နိဗၺာန္ဘံုေလးဟာ

           ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ေလာက္ သမိုင္းမတြင္ေပမဲ့

           ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ သာယာေနမွာေတာ့ အမွန္ပဲ……။