တေန၀င္ တေနထြက္နဲ႕

ရုိက္ခ်ိဳးခံခဲ့ရတဲ့ အေတာင္ႏွစ္ဖက္ကို အားျပန္သြင္း

တိမ္းတိမ္းမူးမူးနဲ႕သတိရတတ္တဲ့စိတ္က

ရင္ကိုေဆာင့္တယ္….။

 ေလလာမွ ျမစ္ညာအရပ္ကို ေျပးတတ္တဲ့တိမ္ေတြ

မုန္တိုင္းထန္မွ အကာအကြယ္ယူျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ

လမုိက္ညကိုေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့ မိစၦာေတြ

ငါ့ တကိုယ္စာတရားအတြက္ မီးထြန္းဖို႕ ေန႕တေန႕ေတာ့ လိုတယ္….။

 ငါ့တကိုယ္လံုးေလာင္ကၽႊမ္းမွ ရလာတဲ့ အေႏြးဓာတ္ေအာက္မွာ

နင္ ခမ္းခမ္းနားနားရွိေနပါ့မလား….

ကံမေကာင္းတတ္တဲ့ ၾကယ္ဆိုေတာ့လည္း

ေၾကြက်တဲ့ လမ္းမွာေတာင္  ကစုန္းတ၀ါးနဲ႕

ဘယ္သူမွ ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းဖို႕ မျပင္ဆင္ၾကဘူး…။

အရိပ္ခိုဖူးတဲ့ သစ္ပင္တပင္ရဲ့အကိုင္းတခုကို ခ်ိဳးခဲ့သလိုမ်ိဳး

ရီသလို ေမာသလိုနဲ႕

ေသြးေအးေအး ျပန္ေျပာတတ္ဖို႕ေတာ့ လိုေနျပီ….။