တစ္ခ်ိဳ႕  လူေတြ….
လူတစ္ဖက္သား နာက်င္ခံစားေနရတာေတာင္ ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကတယ္…
အဲဒီထဲမွာ ငါဘာလို႕  မပါတာလဲ…
ကံမေကာင္းမေၾကာင္းမလွလို…ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္….ရံႈးသူငိုရင္…..သနားပိုတတ္တဲ့ငါ….
ငါ့အလွည့္ၾကေတာ့….စုတ္သတ္သံေတာင္မၾကားလိုက္ရဘူး…
ေလာကဓံက ၾကမ္းတမ္းလြန္းတာလား…
ငါကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ့ညံ႕   လြန္းတာလားမသိေပမယ့္…
သတိရလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ…ဒဏ္ရာေတြနဲ႕   ေပပြလို႕….
အျပစ္ကင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္၀န္းေတြလဲ…မာယာေတြစြန္းထင္းလို႕….
ႏူးညံ့တဲ့ အသဲႏွလံုးကလဲ…တစ္စစီေၾကမြေနျပီ…

ဒူးေထာက္ထားတာေတာင္…
ထပ္ကာထပ္ကာ နင္းေျခခ်င္ၾကေသးတယ္
မလြန္လြန္းဘူးလားကြယ္…
ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕   ဆို႕  နစ္ေနလို႕   …ရပ္ပါေတာ့လို႕ ေအာ္ဖို႕  ေတာင္ခြန္အားေတြမဲ့ေနတယ္…
အသနား ခံတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို အရသာရိွရိွစားစားသံုးျပီး ရီေမာေနလိုက္ၾကတာ…

နင္မ်က္ႏွာညိဳမွာကိုေတာင္ ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ငါ…
ႏွလံုးေသြးေတြ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕  စိုရႊဲေနလည္း နင္လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါလား…
ခ်စ္မိတဲ့ငါမွားတာလား….
အျပစ္မရိွဘူးလို႕  နင္ထင္ေနတာလား…
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕  သည္းခံႏိုင္စြမ္းကို…သခ်ာၤကြၽမ္းလို႕  ညီမွ်ျခင္းခ် အေျဖထုတ္ခ်င္တာလား…
နင့္ ေၾကာင့္ျပိဳလဲသြားတဲ့ ငါ့ဘ၀တစ္ခုကို
ျပန္ေလ်ာ္ေပးဖို႕   ခ်ိန္ခြင္လိုက္ရွာေနခဲ့သလား…

ၾကားဖူးတဲ့ တရုတ္စကားပံုတစ္ခုရိွတယ္
ကလဲ့စားေျဖဖို႕  ဆံုးျဖတ္ရင္…
ေျမက်င္းကိုႏွစ္ခုတူးထားပါတဲ့…
ကလဲ့စားေျချခင္းဟာ…အျမဲႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္နစ္နာတတ္လို႕  ပါတဲ့…
ငါ ဘယ္တုန္းကမွ နင့္ကို လက္တံု႕  ျပန္ဖို႕   စိတ္မကူးခဲ့ဘူး…
ဒါေပမယ့္အခုေတာ့…ငါ ေျမက်င္းတူးထားလိုက္ေတာ့မယ္…
နင့္ကို မနာက်င္ေစခ်င္ခဲ့တာအမွန္ပါ..
ဒါေပမယ့္ အရူးအမူးခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒူးမေထာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့့ ငါ့မာနအတြက္…
နင္တကယ္ကို အေလ်ာ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ…
တန္ရာတန္ေၾကးေပါ့….