မိုဃ္းမ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမပယ္လ္ရြက္ေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္လိုက္တိုင္း ေသြးလႊတ္ေၾကာေတြ မာက်စ္လာတယ္။ ေရွ႕က ေကာ္ဖီခြက္ အေပၚယံမွာ တသီတေ၀ အျမွဳပ္စီေနတဲ့ အတိတ္။ ဖ၀ါးေျခထပ္ ၾကည္႔လိုက္စမ္း ….. ေသြးလွန္႔ကုထံုးအတြက္ လက္ျပန္ရိုက္ခ်က္မ်ား အသြားဆာေနတုန္းပဲ။ အဟုန္ျပည္႔ ေျခလွမ္းေတြက ခရုပတ္ကိုမွ ၀ကၤပါမွတ္ေနၾက။ သြားးးးး …… မ်က္နက္၀န္း တစ္ခ်က္ေစြ႔ရင္ အနက္ေဖာ္ခ်က္ေတြ ပလူပ်ံက်လာမယ္။ တထီးတနန္း စကားလံုးေတြ ကြန္႔ျမဴးတိုင္း အျဖည္႔မက္လံုးေတြ ေန႔ခ်ိန္ကန္းေကာင္းတုန္း။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဖံုးကြယ္မွတ္ဥာဏ္ကို အမဆန္ျပဖို႔ ၀မ္းကၽြတ္သံ ခဏခဏ မေပးမိေစနဲ႔။ နိယာမဦးခြံတြင္းမွာပဲ ဒဏ္ခ်က္ဟာ ခ်ဳပ္ …. ေပ်ာက္ …. ၿငိမ္း ….။ ကာယိေျႏၵ သရိုးသရီနဲ႔ဆို ေရတိုမွတ္ဥာဏ္ေတြ ေခတၱမႈန္ထားလိုက္။ ဟိုဖက္ကမ္း ဒီဖက္ကမ္း ကူးဖို႔ေလာက္မ်ား စကားေဖာင္စီးရင္ အဆင္ေျပတာပဲ။ ရင္ေစ့ရင္ခြာဖို႔ေတာ့ လွ်ာေခ်ာ္တတ္တာ သဘာ၀။ စိတ္ထပ္ ဘာသာစကားေတြ၊ အမွတ္ေပး ေသာ့ခ်က္ေတြ ေျမြေပြးတြင္းလူးသလို စာတိုက္ပံုးထဲမွာ။ ေလရဟတ္အိုရဲ႕ ဇာတာသက္ဟာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ဆံုခ်က္မိတန္ေကာင္းရဲ႕ …. ဆုေတာင္းတိုင္းမွာ လွ်ာရင္းက ရသာဖု ေပ်ာက္ေနတယ္။ လက္ခ်င္း ဖ်စ္ညွစ္ေအာင္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဖက္ယမ္းေမႊ႔ေႏွာက္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိ။ ဥဒါန္းစကားစု စံလြဲသြားတိုင္း ဆြဲယူအေရာင္ဟာ ၀တၱဳမဲ့။ လက္ေခ်ာင္းငုတ္တိုမွာ စြမ္းအင္ပုန္းေတြ ငမ္းမန္းတက္တိုင္း ေ၀ါဟာရဇာတာ ခက္မာျခင္းေတြ ျဖာေ၀လို႔။ တစ္ကယ္ဆို သင္းကြပ္စိတ္ထားဟာ ေရတိုအတြက္ ေျမွာက္ေဖာ္ကိန္းမွ မလိုေလာက္တာ။ အာရံုခံႏိုင္စြမ္းေတြ ကိုယ္တည္းပဲ လက္ပန္းေပါက္ဖို႔ ေအာင္းခ်ိန္ ဒီဂရီ ၄၁၇မွာ အေရးေပၚလမ္းလြဲရန္ ခ်ိန္ရပ္နာရီ တပ္ထားလိုက္။ လက္ဖ၀ါးေပၚက မာရသြန္ပြဲဟာ ထိလြဲနည္းနဲ႔ ပေဟဠိဆန္ ေကာင္းတုန္းပဲ။ ရႈပ္ေထြးႏုရြမႈတိုင္း အႏုပညာဆန္တယ္ဆိုရင္ ပိုးကိုက္ထားတဲ့ သစ္ရြက္က ဘူဇြာစိတ္ ေမြးခ်င္ေတာ့မွာ။ ဒီလိုဆို ညွိမႈယႏၱရားအတြက္ ၀မ္းတြင္းရူး နာတဲ့တရားဟာ အို …. ခ်င္းဆိုး၊ နာ …. ခ်င္းဆိုး၊ ေသ …. ခ်င္းဆိုး ဆိုၿပီး ကတၱီပါအိပ္စြပ္ ထားလိုက္ၾကရံုေပါ့။

Sorry, but Word Salad isn’t a food. It’s only a jumble of words and phrases that lacks logical coherence and meaning, often characteristic of disoriented individuals and persons with Schizophrenia. I’m not a Schizo, but I like Word Salad.