ကြ်န္မမ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္။
ကြ်န္မငိုေနမိတာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ မ်က္စိပဲနာခ်င္ေတာ့တာမ်ားလား။
မ်က္ရည္ဆုိတာ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ က်မွာေပါ့။
ဘာမွမထူးဆန္းတဲ့ကိစၥကို ကြ်န္မက အထူးအဆန္းလုပ္ေနမိတာ။
ေျပာရင္းဆုိရင္း ကြ်န္မ မ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္။
မဖံုးအုပ္ထားမိတဲ့ မ်က္ခြံေတြေၾကာင့္လား။ တကယ္ေတာ့
ပင့္သက္ေတြနဲ႔ စကားလက္စံုက်ရာက စတာပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္ဆံုးမ်က္ရည္က်တဲ့ေနာက္ပိုင္း မ်က္ရည္မက်ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
လူေတြကေတာ့ ငိုတယ္လို႔ ေျပာၾကတာ။ ဒါလည္းဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာ။
ခုထိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတုန္းပဲ။ (ဒါလြယ္တဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။)
တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္ဝန္းကတိမ္တုိက္ေတြ ၿပိဳသေလးဘာေလးနဲ႔ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေနၾက။ ေစာက္ရူးေတြ။
ငို…ငိုတယ္ေပါ့။ ငိုတာရွက္စရာလား။ မွတ္ထား ငိုလုိ႔ေထာင္မက်ဘူး။
အေမ့ဗိုက္ကထြက္တုန္းက မငိုလုိ႔(ငိုေအာင္) တင္ပါးရုိက္ခံရတာ ရွင္တုိ႔မွတ္မိလုိ႔လား။
ကြ်န္မက မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငိုတာ ရာသီဥတုနဲ႔မဆုိင္ဘူး။
ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ.. ဆုိတာနဲ႔ မ်က္ရည္က ၾကာသပေတးသမီးမဟုတ္ဘူး။(ဟုတ္ရင္ေတာ့စေနသားေရွာင္)။
သူ႕မွာရက္ရာဇာမရွိဘူး။ ျပႆဒါးမရွိဘူး။
ရုံးပိတ္ရက္မရွိဘူး။ သႀကၤန္မရွိဘူး။
တစ္မိနစ္ အစိတ္ မရွိဘူး။ ၅ဝဝဝ တန္ ဆင္မ္ကဒ္မရွိဘူး။
စတိတ္ခ်္ရွိဳးမရွိဘူး။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္မရွိဘူး။
ရည္းစားမရွိဘူး။ ကိုယ္ဝန္မရွိဘူး။
မိဘႏွစ္ပါးမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဂ်စ္ပဆီလည္းမဟုတ္ဘူး။
www.gmail.com မရွိဘူး။ Facebook လည္းမရွိဘူး။
အဂၤါၿဂိဳဟ္မရွိဘူး။ ႏုိက္ကလပ္ မရွိဘူး။
သူကရွင္တုိ႔လုိလည္း မာနမႀကီးဘူး။ မ်က္လံုးထဲကထြက္လာရင္ ေအာက္ပဲဆင္း/က်ိဳ႕ တယ္။
မယံုရင္ ရွင္တုိ႔ငိုၾကည့္ၾကပါလား။

ေနပိုင္

၁၉.၀၂.၂၀၁၂