\\\”ေလွ်ာက္ေနက်လမ္းမွာ ငါအၿမဲရွိတယ္\\\”

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ မျဖဴစင္ နာမည္ပဲ ခဏခဏေၾကြက်မိေနေၾကာင္း

စာေရးအေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ …

လက္ဖ၀ါးေပၚမွာ အသင့္ခူးၿပီးသား ကဗ်ာအသီးပြင့္ေတြ …

က်ေနာ္ဟာ မျဖဴစင္ ကို ပ်ိဳးတဲ့ လယ္သမား …

စာအုပ္ထဲက ထြက္လာသမွ် ရိုင္းစိုင္းရင့္က်က္မႈေတြသာ ျဖစ္ရဲ့ …

သိမ္းထားပါ ဆိုတာထက္ အဲ့ဇာတ္ထုပ္ကို ခဏေခါက္ထား …

ေခါင္းရိုးညီတဲ့ တေန႔ ကမၻာႀကီးမီးေလာင္တဲ့တေန႔ အဲဒီဇာတ္ထုပ္/ထုတ္ ကျပၾကတာေပါ့ …

အဲ့ဒီေန႔က်ရင္ က်ေနာ့္ေလာက္ ဘယ္သူမိုက္မလဲ မျဖဴစင္ေရွ႕ဘလိုင္းႀကီးေခါင္းေမာ့ရဲတယ္ …

ရင္ခြင္ႀကီးကို ဖြင့္ထားတာ ၾကာၿပီ မျဖဴစင္ ဘယ္ေတာ့မွ လာမနားခဲ့ဘူး …

ရင္ကြဲပက္လက္ထဲကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၿပိဳင္းၿပိဳင္းေတြကို ခပ္စိပ္စိပ္ စီရီထားလိုက္ေတာ့

အလြမ္း … ဆိုတာ လူၾကားေကာင္းတဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေၾကာင္း …

ကိုယ့္ျမင္း ကိုယ္စိုင္းတာပဲ စစ္ကိုင္းက ဘယ္ေရာက္ေရာက္ေပါ့

မျဖဴစင္အနားေ၇ာက္ဖို႔ …

တေန႔တလံ ေျခသံက လံုပါတယ္ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း မျဖဴစင္ အသံက တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာသလိုပဲ …

နဖူးျပင္ေပၚက မိုးသီးေတြ ျပဳတ္က်

ႏွေျမာပါတယ္ ဆိုမွ

သံုးစြဲလိုက္မိတဲ့ ျပကၡဒိန္ဇယားေတြ …

မျဖဴစင္ နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုမွ သက္ဆိုင္မႈက

မသက္ဆိုင္မႈလို လို သက္ဆိုင္မႈလိုလို … ဘာလို လို ညာ လို လို ဘယ္ လို လို …

လိုေနတာက သူမ နာမည္ ရည္ရြတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ရလာတဲ့ သတၱိအစိုင္အခဲေတြ …