ေလာင္ျမိဳက္ျခင္း ခံထားရတဲ႔ ညေတြထဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ရင္း အခ်ိန္ေတြ
ဖဲ႔ယူခံထားရတယ္…အိပ္ရတာလဲ ေပါ႔ပ်က္ပ်က္နဲ႔ပါ…
အရသာပ်က္ေနတဲ႔ လူမမာတစ္ေယာက္နဲ႔ မျခားဘူး..
အခ်ိဳးအေကြ႔တိုင္းမွာ နာရီလက္တံေတြ တြဲခိုထားဆဲ …အဲဒီေနရာမွာ အခ်ိန္ေတြက
က်ေနာ္ကို အျမဲ ႏွဳတ္ဆက္ေနက်ပါ ဘာမွ ဆန္းၾကယ္တာ မျမင္မိဘူး..
အေတြးေတြလဲ ကိုက္ခဲေနခဲ႔သလို ကိုယ္႔ႏွဳတ္ခမ္းေတြလဲ ျပန္္ျပန္္ကိုက္မိေနတုန္းပဲ…
အရိုးစြဲေနတဲ႔ အျမင္ကန္းသူတစ္ေယာက္ရဲ႔ နိဒါန္းတစ္ပုိဒ္အတြက္
ဘယ္လို စာသားေတြကမ်ား လွပေအာင္ တက္ႏိုင္ပါမည္နည္း..
ဘယ္လို ဆင္ေျခမွ မေပးႏိုင္တဲ႔ အျဖစ္…
ထာ၀ရအတြက္ ဆုေတာင္းတစ္ခု ျပဳၾကစတမ္းဆိုရင္
ျမဴေတြဆုိင္းေနတက္ျပီး ႏွင္းပြင္႔ကေလးေတြ အမွာစကား ထားရွိတက္တဲ႔ အခ်ိန္
လင္းေရာင္ျခည္ ၀င္လုလု ဆည္းဆာေအာက္မွာ
လဲေလ်ာင္းရင္း မွင္သက္ခ်င္တာပါ..ေအာ္ ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို ေနလံုးၾကီး အဲဒီမွာပဲ ရပ္တန္႔ထားခ်င္တာ..
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာသလို ဘ၀ရဲ႔ အစ နဲ႔ အဆံုး ကိုယ္ဘာသာ ဖန္တီးပါတဲ႔..
ေလွာင္ခ်င္ေလ်ာင္ ေျပာင္ခ်င္ေျပာင္ပါ.. ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခံယူဖို႔ နဲ႔ ၀န္ခံဖို႔ အားေမြးထားျပီးသားပါ..
ေအာ္…အားအင္ေတြ ဘယ္ေန႔ေပါက္ဖြားလာမလဲ မသိႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး….
ဆည္းဆာရယ္ လြမ္းလိုက္တာဗ်ာ…